Η Γερόντισσα Γαβριηλία ενάντια στον Οικουμενισμό και τον Θρησκευτικό Συγκρητισμό

Οι κοινές προσευχές με οποιονδήποτε είναι εκτός Εκκλησίας, απαγορεύονται από την Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Χριστού.  Προσοχή! Δεν απαγορεύονται επειδή δεν αγαπάμε τους αλλόδοξους. Δεν απαγορεύονται επειδή είμαστε Μισαλλόδοξοι. Η Μισαλλοδοξία δεν είναι Ορθόδοξη θέση.  Το αντίθετο. Όλους τους αγαπάμε και θέλουμε να γνωρίσουν τον Χριστό και την Ορθοδοξία. Μισούμε το ψέμα, αλλά όχι τον ψεύτη. Για να προσευχηθούμε μαζί με κάποιον, όμως, θα πρέπει να υπάρχει κοινή πίστη. Αλλιώς σε ποιόν Θεό προσευχόμαστε; "Οι Θεοί των Εθνών δαιμόνια",  λέει η Αγία Γραφή, και το επαναλαμβάνει με τον τρόπο της η Γερ. Γαβριηλία.

 Αλλά και για αιρέσεις να πούμε, είναι ο Θεός των Ορθοδόξων ο ίδιος με τον Θεό π.χ. των Λατίνων, που είναι εκδικητικός και βασίζεται σε νομικίστικη δικαιοσύνη κατά τον Ανσέλμο Κατερβουρίας; Τον περιγράφουμε το ίδιο; Ο Θεός μπορεί να πει κάποιος , είναι ένας. Όντως, έτσι είναι. Αλλά όλοι δεν τον γνωρίζουν. Αν εγώ, περιγράφοντας π.χ. τον πρωθυπουργό της χώρας, πω πως είναι 2.10, έχει ξανθά μαλλιά, είναι 18 χρονών, γαλάζια μάτια, και μακριά μύτη, θα είμαι σωστός; Όχι βέβαια! Το ίδιο και με τις αιρέσεις. Όλο για τον Χριστό μπορεί να μιλάνε, μπορεί και να μιλάνε για αρετή η για "αγάπη", αλλά είναι μόνο λέξεις. Δεν έχουν πραγματικό νόημα, γιατί έχει διαστραφεί. Γι' αυτό η Εκκλησία, απαγορεύει με ποινή καθαίρεσης η αφορισμού τις συμπροσευχές. Όσοι παραβαίνουν αυτό τον κανόνα, ό,τι θέση και να έχουν στην Εκκλησία, πέφτουν σε αμαρτία.

Τα ίδια πράττει και η Γερ. Γαβριηλία. Αγαπάει τους αιρετικούς και του αλλόδοξους: Τους συναναστρέφεται, τους διακονεί, θυσιάζει τον εαυτό της για να υπηρετήσει φτωχούς, άρρωστους, ακόμα και λεπρούς, σε ξένες και αφιλόξενες χώρες, όπως μαθαίνουμε στο βιβλίο "Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ", που περιγράφει την ζωή της. Μιλάμε για μία γερόντισσα που γύρισε όλο τον κόσμο, έκανε ιεραποστολή, υπηρέτησε τους λεπρούς και τους ανήμπορους μέσα στις ζούγκλες κινδυνεύοντας η ίδια! Δεν είχε ποτέ προσωπική περιουσία, και είχε φίλους από κάθε φυλή ή θρησκεία. Παρόλα αυτά ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΕ να συμπροσευχηθεί ούτε με αλλόδοξο ούτε με αιρετικό, ούτε παραδέχθηκε άλλη πίστη. Αυτοί που προωθούν την Οικουμενιστική Παναίρεση, άραγε έχουν τόση αγάπη, όση η Γερόντισσα; Τόση αγάπη ώστε να δώσουν την ζωή τους, ζωντανό ολοκαύτωμα προς τον πλησίον; Δεν νομίζουμε. Η Γερόντισσα έζησε ακόμα και σε μοναστήρια αλλόδοξων (χωρίς να προσεύχεται και να εορτάζει μαζί τους!). Έκανε πράξη τα λεγόμενα του μακαριστού Γέροντος Πορφυρίου, που έλεγε πώς πρέπει να γίνεται η πραγματική Ιεραποστολή, ακόμα και ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν στον Χριστό:

(…) Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Να είσαι Χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά «η αγάπη σου πάντα θα στέγει» [Α’ Κορ. 13, 7.]. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάς άσχετα με τη θρησκεία του με έναν ευγενικό τρόπο. Μπορείς να περιποιηθείς έναν Οθωμανό, όταν έχει ανάγκη, να του μιλήσεις, ν’ αναστραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Όπως ο Χριστός «ίσταται επί την θύραν και κρούει», χωρίς να την παραβιάζει, αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχθεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή.

Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρομε, λόγια, βιβλία, χωρίς ν’ αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στ’ αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας.

(…) Η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς τον πλησίον. Να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης. Παντού, σε όλους τους ανθρώπους. Εγώ ήθελα να πάω να ζήσω μαζί με τους χίπηδες στα Μάταλα* χωρίς, βέβαια, αμαρτίες, για να τους δείξω την αγάπη του Χριστού, πόσο είναι μεγάλη και πώς μπορεί να τους αλλάξει, να τους μεταμορφώσει. Η αγάπη είναι πάνω απ’ όλα. (…)

Απασπασματα από το βιβλίο: Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, "Βίος και Λόγοι" Έκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής, Χανιά, Κρήτη, 2003, Κεφάλαιο «Περί της Αγάπης προς τον Πλησίον»

Οι  Αρχαίοι Πατέρες της Εκκλησίας, συμφωνά με τον Ευεργετινό, το Γεροντικό, όχι μόνο έπρατταν όπως η Γερόντισσα, και όπως λέει ο Γέροντας, αλλάπούλαγαν τους εαυτούς τους ΣΚΛΑΒΟΥΣ σε ειδωλολάτρες, ώστε δουλεύοντας για αυτούς, να τους δείξουν ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥΣ, έμπρακτα, την Χριστιανική πίστη, δεν δέχονταν όμως να συμβιβαστούν με την ειδωλολατρία, όπως οι Οικουμενιστές! Ούτε συμπροσευχόντουσαν με αυτούς, ούτε αποδέχονταν πως και αυτοί πιστεύουν στον ίδιο Θεό. Αλλά αναγνώριζαν πως ο Μοναδικός Θεός, που κηρύττει η Ορθόδοξη Εκκλησία, μας δημιούργησε όλους.

Η "αγάπη" που προσπαθούν να μας «πλασάρουν» οι Οικουμενιστές,  είναι μία ωφελιμιστική και συναισθηματική αγάπη, του "τύπου", και της ψευτο-ευγένειας. Αυτοί οι άνθρωποι, απλά θέλουν να κάνουν μία "Θρησκευτική Ένωση", για να προωθήσουν τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Τι να πει κανείς! Ζούμε σε μία εποχή που η ένωση είναι σημαντικότερη από την διάκριση ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια. Αυτό όμως είναι άτοπο. Γιατί εάν η ένωση βασίζεται στο ψέμα, τότε είναι και αυτή ψεύτικη. Αυτή είναι η σημερινή ασθένεια του Οικουμενισμού, που εξαπλώνεται όλο και περισσότερο. Ελπίζουμε τα παρακάτω αποσπάσματα, από μία Γερόντισσα που πραγματικά αγάπησε κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως φυλής ή Θρησκείας, να μας δείξουν πως η κίβδηλη ψευτοαγάπη των Οικουμενιστών, δεν έχει καμία σχέση με την Αγάπη του Χριστού. Τα λάβαμε από το βιβλίο «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ». 15^η Έκδοση, Εκδόσεις Τάλαντο.

* Μάταλα: υπήρχε εκεί ένα από τα  κοινόβια του κινήματος των  Hippies, στα οποία είχαν  σεξουαλικά όργια, διαλογισμό/γκουρού, χρήση ναρκωτικών, ακολασίες κτλ.

Α’ Περί ανατολικών θρησκειών:

Δεν έχουμε όλοι τον ίδιο Θεό!

 

1. Γράμμα σε πρώην « κατ’ Ανατολάς » Αναζητήτρια

Αθήνα Σεπτ. 1986.

... Άκουσα τα προβλήματά σου. Άκουσα και το πώς σκέπτεσαι και το πώς αισθάνεσαι. Ένα πράγμα θέλω να σου πω Μ μου. Μην χρονοτριβείς πάρα πολύ στην λεγομένη αυτοεξέταση. Αυτό, σε κάνει να ξεχνάς τον Θεό, άλλα και τον άνθρωπο. Μου φαίνεται ότι η αληθινή αγάπη προς τον Θεό είναι να Τον βλέπουμε σε όλη Του την Δημιουργία και προ παντός να Τον βλέπουμε στον Πλησίον μας. Κι όταν θα βλέπουμε τον Πλησίον μας και θ' ασχολούμεθα με κείνον, σιγά-σιγά θα ξεχνούμε και τον εαυτόν μας.

Επειδή μεγάλωσες στην Χριστιανική Θρησκεία, σε ρωτώ: έπρεπε να πας στον Σάϊ Μπάμπα για να ακούσεις το Pure Heart (καθαρή καρδιά); Αν είχες διαβάσει το Ευαγγέλιο, θα ήξερες ότι ο Κύριος λέει: Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία. Και κάπου στην Παλαιά Διαθήκη λέει: Θα σε πάρω παιδί Μου στην έρημο, κι εκεί, θα μιλήσω στην καρδιά σου. Δεν είναι με το μυαλό μας που μιλούμε με τον Θεό. Η καρδιά μιλάει.

Με ρωτάς ακόμα αν πρέπει να ζητήσεις να γίνει Βάπτισις, επειδή έχεις ήδη το Χρίσμα. Αλλά αυτό το Χρίσμα έγινε πολύ πριν την δική σου παραμονή για πολλά χρόνια με αυτήν την Φιλοσοφία. Νομίζεις ότι αυτό δεν επηρέασε τον εσωτερικό σου άνθρωπο; Τον επηρέασε. Και πολύ μάλιστα. Γιατί αυτή τη στιγμή, κάθε φορά που σκέφτεσαι την δική μας Προσευχή, την δική μας Λατρεία, ο νους σου τρέχει στις στάσεις που παίρνουν οι Γιόγκι, στην όρθια σπονδυλική στήλη και σε ένα σωρό άλλα γυμνάσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με το Πνεύμα τού Θεού.

Κάποιος είπε: «Όταν η ψυχή είναι γονατιστή στα Πόδια τού Χριστού, τι σημασία έχει εάν το σώμα μας είναι ξαπλωτό, όρθιο, γονατιστό, πεσμένο». Καμιά σχέση! Όταν πάψεις να σκέπτεσαι το σώμα σου και τον εαυτό σου, τότε θα μπορέσεις πραγματικά να ενωθείς με την Δύναμη του Θεού.

Επαναλαμβάνεις πολλές φορές: Πώς μου το είπατε αυτό .... Γιατί μου είπατε το άλλο; Ήταν από έμπνευση Θεού; Ήταν από φώτιση: Ήταν από το μυαλό σας;...Εάν εγώ καθόμουνα να σκέφτομαι κάθε στιγμή έτσι, δεν θα μπορούσα να αρθρώσω τίποτα... Γιατί ξέρουμε την αναξιότητα του καθενός μας στο να συμβουλέψει τον άλλον. Αλλά αισθάνομαι και συμπάσχω με αυτούς που βλέπω γύρω μου τόσο ώστε γίνομαι σαν να είμαι αυτοί. Κι από εκεί και πέρα ξεκινώ, και λέγω στο τέλος: «Αν ήμουν εσύ, θα έκανα αυτό». Εσύ όμως θέλεις κάποιον που θα σε πάρει από το χέρι, θα σε κάνει υποτακτικό, θα σού πει κάνε αυτό, κάνε το άλλο, τώρα κάθισε, τώρα σήκω, τώρα να πάρεις λεφτά από την εργασία σου, τώρα να μην πάρεις, τώρα βάλε το κόκκινο φόρεμα, τώρα το άσπρο... Έ! Αυτό λοιπόν, είναι Σκλαβιά... Ο Θεός όμως, μιας έπλασε Ελευθέρους! Πολλοί μου λένε: «Μακάρι να μην μας έκανε ελεύθερους γιατί δεν ξέρουμε ποιο είναι το Θέλημα Του»... Αυτό όμως είναι Υποκρισία! Το Θέλημα του Θεού γίνεται φανερότατο στον άνθρωπο. Αλλά λέμε όλον τον καιρό: «Δεν το καταλαβαίνω... δεν το καταλαβαίνω»... γιατί δεν μας συμφέρει να το καταλάβουμε!

Ξέρεις πόσα χρόνια μελετώ, κι ακόμα μελετώ το Ευαγγέλιο; Είμαι σε θέση να σου πω ότι, όπως μία καλή νοικοκυρά παίρνει μία συνταγή ενός γλυκού για να το κάνει, κι αρχίζει και βάζει όλα τα υλικά όπως τα λέει η συνταγή, στο τέλος μπορεί να δει ότι το γλυκό της απέτυχε, οπότε το δίνει στον σκύλο της να το φάει... Λοιπόν, έτσι είναι και ή ζωή μας. Διαβάζουμε τις οδηγίες για την ζωή μας που είναι το Ευαγγέλιο, αλλά τα κάνουμε... θάλασσα! Και πάλι κάνουμε μία προσπάθεια, και πάλι, και πάλι... Αλλά, όπως στο γλυκό, που την μία φταίει το αυγό που έπεσε παραπάνω, την άλλη, ή ζάχαρη που έπεσε πιο λίγη, έτσι και στην ζωή. Μία φορά φταίει η φιλαυτία μας, μία φορά φταίει η υποκρισία μας, μία φορά φταίει το ότι μιλήσαμε για τον πλησίον μας σαν να μην ήταν αδελφός μας... Κι όλα αυτά μαζεύονται και γίνονται σαν μία πέτρα που θα μας ρίξει κάτω στη θάλασσα να πνιγούμε και τίποτε άλλο...

Λες ότι η αγαπημένη μας Γ σου είπε: «Πήγαινε πίσω (σε μένα δηλαδή) και ό,τι σου πει, να την υπακούσεις και τότε θα βρεις τον δρόμο σου, γιατί εκείνη (εγώ δηλαδή) ξέρει να διαβάζει τον νου»... Και με ρωτάς: «Αλήθεια, τον διαβάζετε τον νου»; Για φαντάσου Μ μου, να ήξερα εγώ εάν διαβάζω τον νου! Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτε από ό,τι μου λες εδώ, γιατί είναι τόσο διανοητικά! Είναι αδύνατον! Εγώ ξέρω μόνο να σ' αγαπώ. Με όλη μου την καρδιά. Αγαπώ και το Σύμπαν με όλη μου την καρδιά. Γιατί για μένα, δεν υπάρχει ξένος, δεν υπάρχει δικός μου, δεν υπάρχει κόκκινος, άσπρος, μαύρος... Τίποτε... Μην ξεχνάς Μ μου, ότι με το μυαλό έγινε η πρώτη αμαρτία και ότι μερικοί Άγγελοι, από Άγγελοι Φωτός, έγιναν Άγγελοι Σκότους. Ξέρεις τι φοβερό είναι όταν έρχεται μία Δύναμις, που δεν είναι δύναμις από το Φως και σου παρουσιάζει ορισμένα πράγματα με τέτοια ομορφιά, με τέτοια δύναμη, με τέτοια καλοσύνη και με όλα αυτά τα πράγματα που κάνουν τον καλό άνθρωπο, που μπορεί και να τα βάλεις σε πράξη... Αυτό, να το προσέχουμε. Ξέρεις, είναι χρόνια τώρα που έλεγα μέσα μου: Τι να εννοεί το: ει το φως το εν σοι σκότος έστι, το σκότος πόσο; Ξέρεις λοιπόν, ότι πιστεύοντας ότι έχουμε το Φως, έχουμε κάποτε Σκοτάδι και το βάζουμε σε πράξη στον αδελφό μας, με την ιδέα ότι τον βοηθούμε και τον αγαπούμε, ενώ όλα αυτά είναι έργα του Σκότους κι εμείς τα παίρνουμε για Φως...

Σ' αυτό επάνω, μπορώ να σου πω για κάποιον που αγαπούσε πάρα πολύ την αδελφή του που έπασχε από μελαγχολία και που νόμιζε ότι  ήταν τόσο απαραίτητος, ώστε έπαυσε και να εργάζεται. Έλεγε: « Άμα εγώ δεν είμαι κοντά της, τι θα γίνει»;... Τέτοια Απιστία; Δηλαδή, ακόμα και την βοήθεια του Θεού μπορούμε να την αντικαταστήσουμε;... Και σ’ αυτό λοιπόν, βλέπουμε το  ει το Φως...

Αλλού πάλι, μου λες ότι κάνεις μια καλή πράξη και λες: Να, εγώ την έκανα... Θα σου πω ένα περιστατικό. Κάποτε, με μία γνωστή μου κυρία διαβάζαμε Πατερικά. Είχαμε γνωρίσει τον Σεβασμιώτατο Δαμιανό, και μία μέρα της λέω; «Ας πάμε να Εξομολογηθείς και να πάρουμε την Ευχή του». Πήγαμε, και μεταξύ άλλων της είπε ότι έχει έναν εγωισμό που δεν τον έχει ανακαλύψει ακόμα, κι ότι αν δεν έρθει σε Μετάνοια, δεν θα μπορέσει να έχει την Χαρά του Χρίστου... Τότε, εκείνη συνήλθε κάπως και πήγε σπίτι της και άρχισε τα δάκρυα και τα κλάματα. Μία ολόκληρη εβδομάδα, δεν σταμάτησε να κλαίει... Σε λίγες μέρες πάλι, ξαναπήγαμε στον Δεσπότη. Και του λέω: «Σεβασμιώτατε... τι θα κάνουμε; Αυτή, κλαίει μέρα-νύχτα! Τι θα γίνει»; Κι εκείνος με ένα σοβαρό χαμόγελο: «Τι λέτε! Ούτε εγώ στην ζωή μου δεν έκανα τέτοια κλάματα και τέτοια Μετάνοια»! Ε... φύγαμε... και στο δρόμο, τι γυρίζει και μου λέει; «Βλέπεις; Βλέπεις τι μου είπε; Ότι τέτοια Μετάνοια, ούτε αυτός δεν έχει κάνει»! Λοιπόν Μ παιδί μου, σ' αφήνω μόνη σου να βγάλεις το συμπέρασμα...

Αυτά είχα να σου πω σήμερα. Και τώρα, σου εύχομαι η Χάρις του Θεού να είναι κοντά σου, το Φως του Χριστού να φωτίζει το δρόμο σου... Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου στα Χέρια τού Θεού, Μ μου, κι Εκείνος θα οδηγεί κατά καιρούς τους ανθρώπους να σου λένε αυτό που είναι το Θέλημά Του. Αργότερα, σε μία βαθειά σιωπή και προσευχή, θα το μαθαίνεις και απ' ευθείας. Και τότε, θα ζεις μόνιμα στο Φως και την Χαρά τού Χριστού ...

[σελ 428-431 ]

 

2. Για την «Μετενσάρκωση»

Τ:  Εσείς, τι πιστεύετε για την Μετενσάρκωση;

Γ. Γ: Δεν την πιστεύω. Γιατί για μας, ό Θεός έχει δώσει αυτήν την ζωή για να κάνουμε ότι είναι να κάνουμε. Πουθενά δεν αναφέρεται στην Αγ. Γραφή. Και όσα ξέρουμε γι' αυτήν την ζωή και για την μετέπειτα, γράφονται στην Αγία Γραφή. Είναι ή Οδηγία μας. Πρέπει να την έχουμε. όπως και κάθε Επιστήμη την έχει. Τα άλλα, ή ψυχή μόνο τα ξέρει. Και ψυχή τα κρατά για τον εαυτό της, δεν κάνει συζητήσεις.

[σελ 265 ].

 

3. Για τους Γκουρού και την Τρέλα

Τ: Αδελφή μου, εδώ στην Αθήνα ήρθε ένας γκουρού και έδωσε ομιλίες και μύησε πολλά παιδιά, κι ένα απ' αυτά είναι ένας φίλος μου 19 χρονών. Σήμερα, το παιδί αυτό βρίσκεται σε Ψυχιατρική Κλινική. Τι έφταιξε; Τι  πρέπει να γίνει;

Γ. Γ.: Έχω παρατηρήσει το εξής, ότι οι ίδιοι οι Ινδοί δεν παθαίνουν αυτή την τρέλα*... Αλλά έτυχε να δω πολλούς Χριστιανούς και Χριστιανές που ήρθαν και έκαναν την μύηση και δέχθηκαν ν' αφήσουν τον Χριστό ή να πουν: Ά, κι Αυτός είναι σαν τον Βούδα σαν τον Κομφούκιο ή σαν κάποιον από τους μετά Χριστόν «νεο-προφήτες»... Κι από αυτούς, μετά, άλλοι έπαθαν αλληθωρισμό και δεν μπορούσαν να κοιτάξουν καλά, άλλοι έπαθαν μία παράκρουση εγκεφαλική και έφυγαν πίσω στον τόπο τους, κι άλλοι έμειναν για πάντα εκεί και δεν ξέρω τι απέγιναν, ή πήραν το ξένο μοναχικό Σχήμα κλπ.

Έχω παρακολουθήσει και πάλι ότι ο τρόπος της διδαχής αυτός, δεν ταιριάζει στον Χριστιανό. Γιατί ο Χριστιανός αυτός, το παιδί αυτό, θέλει να συνδυάσει Φιλοσοφία και Φιλολογία και Θρησκεία, κι όλα μαζί πάντα να τα προσαρμόσει, εάν είναι δυνατόν, στην Διδαχή του Χριστού. Εάν έπαιρνε την Ινδική Φιλοσοφία ως Φιλοσοφία μόνο **, δεν θα πάθαινε τίποτε. Όταν όμως φθάσει στο σημείο να θελήσει να γίνει κι αυτός θεός γιατί, όπως λένε κι οι ίδιοι, o γκουρού είναι  eνσάρκωσις θεού, τότε... Αυτό τo παιδάκι, αυτόν τον σκοπό είχε. -προσπαθούσε να γίνει σαν τον γκουρού. Τι έπαθαν οι Πρωτόπλαστοι; Θέλησαν να γίνουν θεοί. Τι παθαίνουν κι αυτά τα παιδιά; Θέλουν να γίνουν θεοί κι επομένως είναι πολύ φυσικό να φύγει το μυαλό.

Κατάλαβες τι γίνεται; Θυμάσαι τότε που μίλησα σ' εκείνο το άλλο παιδάκι και τον ρώτησα: «Ποιος είναι εκείνος που όταν κάνεις περισυλλογή και αυτοσυγκέντρωση, σε οδηγεί μέσα σου για το θέλημα του Θεού, για να κόψεις τις κακίες που έχεις μέσα σου; Ποιος σε οδηγεί για όλα αυτά»; Και είπε: «Ο γκουρού, εκείνον σκέφτομαι, εκείνον βλέπω, εκείνο κάνω»... αν, Τ μου, αν τον ανθρώπινο γκουρού τον είχε βάλει κατά μέρος και έβλεπε με την ίδια αγάπη, με την ίδια προσπάθεια, τον Χριστό και το Πρόσωπό Του, αυτό το παιδί σήμερα θα ήταν ένας από τους εκλεκτούς δούλους του Χριστού και εργάτης Του. Αλλά το παιδάκι έπαθε αυτό τώρα, και είναι πολύ δύσκολο... Γιατί χρειάζεται πάρα πολλή προσευχή εκ μέρους των Χριστιανών. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από την μητέρα του πρώτα, προ πάντων από την μητέρα του, γιατί η μητέρα του το ξέρει από παιδί, πώς μεγάλωσε, τι είχε στο παρελθόν, τι παιδικά χρόνια πέρασε, τι αντιλήψεις είχε, πώς ήθελε να διασκεδάζει, πώς ήθελε να μελετά... Όλη την ψυχή του παιδιού, η μητέρα την ξέρει. Λοιπόν η μητέρα εάν προσπαθήσει τώρα, χωρίς να κάνει «διδαχή», να του δείχνει μία απεριόριστη αγάπη, και χωρίς να τον αφήσει να καταλάβει ότι είναι άρρωστο, το θεωρήσει ότι είναι γερό κι αν πάει σε μία Εκκλησία και παρακαλέσει τον Ιερέα να διαβάσει τους Εξορκισμούς του Αγ. Βασιλείου*** - είναι περίφημοι Εξορκισμοί που διαβάζονται σε όλες τις Εκκλησίες- και να έχει το όνομα του παιδιού, και αν την ώρα εκείνη και η ίδια με μεγάλη πίστη και ευλάβεια παρακαλέσει τον Χριστό να συγχωρήσει αυτό το παιδάκι... Γιατί σίγουρα υπάρχουν σφάλματα και  της μητέρας σ' αυτή την υπόθεση. Γιατί καμιά φορά, με το να πεις «απόψε έχω ραντεβού να πάω σε κάποιο Σύνδεσμο ή κάπου»... και  το παιδί εκείνη τη στιγμή έχει ανάγκη από της μητέρας την συμβουλή μπορεί να γίνει κάτι στην ψυχή του παιδιού. Είναι τόσο λεπτό πράγμα  η ψυχή...  Και να φροντίσει προπαντός να βρει Χριστιανό Γιατρό.

[σελ 209-210 ]

* Για να γίνει καλύτερα κατανοητό πως κρίνονται οι αλλόδοξοι, διαβάστε το σχετικό μας άρθρο

** Εννοεί πως ως φιλοσοφία, όπως οι Έλληνες  κρατήσαμε και διδασκόμαστε τον Αριστοτέλη, όπως στο Βυζάντιο (αλλά και σήμερα)  διδασκόμαστε Όμηρο (καθαρά παγανιστικό κείμενο..), έτσι να λάβουν και εκείνοι την ανατολική Φιλοσοφία. Καθαρά γνωσιολογικά, όχι ως πίστη. Μόνο ως επιστημονική ενασχόληση. Πάνω σε αυτό το σκεπτικό, βασίζεται και  το βιβλίο «Χριστός: Το Αιώνιο ΤΑΟ», το οποίο εκδίδεται από την αδελφότητα του Αγίου Γερμανού της Αλάσκα, την οποία ίδρυσε ο π. Σεραφείμ Ρόουζ.

*** Προφανώς, το παιδί υπέστη και δαιμονοκατάληψη, εκτός από την ψυχασθένεια,  λόγω της ενασχόλησής του με τον Ινδουισμό, και άρα χρειαζόταν, παράλληλα με την αγωγή, και εξορκισμό

 

4. Οι Γκουρού: λάτρεις δαιμόνων

Βλέπουμε στο βιβλίο «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» σε πολλά σημεία του, να περιγράφεται το πόσο δαιμονική είναι η λατρεία του Ινδουϊσμού καθώς και το πώς επικαλούνται δαιμόνια για τις αήθεις πρακτικές τους. Μερικά τέτοια αποσπάσματα θα δούμε παρακάτω:

α) «Οι ξένοι αυτοί [σημ. ΟΟΔΕ: που πηγαίνουν στην ινδία, στους Γκουρού] είναι τα απολωλότα πρόβατα του Ευαγγελίου που παίρνουν τον δρόμο για την Ινδία Συνήθως αυτή η έλξη που νοιώθουν είναι ανάμεικτη με υπερηφάνεια - να γίνουν γνωστοί εδώ, ενώ δεν θα τα κατάφερναν στην παράδοσή τους, στην Πατρίδα τους» -[σελ 52]

β) Για να δούμε, τι λέει το βιβλίο, πως πάθαιναν όσοι γινόντουσαν ινδουϊστές, τι ήταν δυνατόν να πάθει ο Άλαν, ένα παιδί που πήγε να γνωρίσει τους Γκουρού, αλλά τελικά τον απέτρεψε η Γερόντισσα. "(...) και εγώ είχα μια τέτοια βεβαιότητα ότι δεν μπορεί να χαθεί έτσι, στα 26 του, μ' όλα αυτά τα γυμνάσματα [σημ: «Γιόγκα» κτλ ] που φέρνουν αλοιθωρισμούς κι ένα σωρό άλλα πράγματα (...)" [σελ 186].

γ )  Επίσης ας δούμε ΤΙ ΤΗΣ ΕΚΑΝΑΝ οι Γκουρού... για να την...”ευχαριστήσουν” που βοηθούσε κόσμο και έκανε φυσιοθεραπεία σε αρρώστους, χωρίς να τους ζητάει χρήματα:

«Μια νύχτα που ήταν στο δωμάτιό της σε στάση Προσευχής, ανοίγει μια στιγμή τα μάτια και τι να δει; Το κρεβάτι ήταν αλλού! Ξανακλείνει τα μάτια και συνεχίζει την ευχή. Σε λίγο τα ξανανοίγει και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Δεν έβλεπε πια το φεγγάρι. "Είχα στραβωθεί" έλεγε στην Ε. Βίρβου "Μεσ' την αγωνία μου, συνέχισα πιο δυνατά να προσεύχομαι. Κάποτε με πήρε ο ύπνος... όταν ξύπνησα το πρωϊ, έβλεπα! Τότε κατάλαβα πως κάτι μου είχαν κάμει... όταν συνάντησα στην αίθουσα τον Sivananda, με ρώτησε αν κοιμήθηκα καλά. Ναι, του λέω, πολύ καλά! Με κοίταξε καλά-καλά, πήγε και μίλησε πιο κει σε μία μοναχή που έγραφε κάτι στην γραφομηχανή, και ξανάρχεται σε μένα, και μου κάνει πάλι την ίδια ερώτηση, κοιτώντας παράξενα τον μοναχό που ήταν πίσω μου... Και πάλι του λέω: Ναι, πολύ καλά, Δόξα τω Θεώ. Με ξανακοίταξε σκεφτικός χωρίς να πει τίποτε πια... Έπειτα από μήνες, έμαθα ότι τα κάνουν κάτι τέτοια ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΠΟΝΗΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ, για να εκφοβίσουν ξένους, που είναι ανεπιθύμητοι, η για να "μαγέψουν" άλλους για να μείνουν για πάντα εκεί. ΞΕΡΩ ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΠΟΥ ΤΡΕΛΑΘΗΚΕ με όσα της κάνανε... Σε λίγες μέρες ο ίδιος ο Sivananda ήρθε και μου πρότεινε ν' ανεβώ στο πάνω πάτωμα, γιατί μου είχαν δώσει... λάθος δωμάτιο! Αλλά εγώ το κράτησα. Από τότε άρχισαν όλοι να με κοιτούν περίεργα... Ένοιωθαν ότι Κάποιος Δυνατότερος με προστάτευε, κι' εγώ, ότι είχε έρθει η ώρα που θα έφευγα.» [σελ 55]

δ) Βλέπουμε πως αν και έμενε εκεί, με κίνδυνο της ζωής της η Γερόντισσα, γνώριζε πολύ καλά τους κινδύνους με την ενασχόληση με δαιμόνια που είχαν οι Γκουρού... όχι μόνο αυτό, αλλά καταδίκαζε και το ότι λατρεύονταν ως… θεοί:

«…Προσκυνούν τον Γκουρού σαν θεό… Κι αυτός τα δέχεται αυτά… πιστεύει ότι είναι θεός. Μια μέρα ρώτησα κάποιον από αυτούς: Πώς το δέχεσθε αυτό; Και μου απάντησε: Δεν μπορούμε να σπάσουμε την παράδοση του λαού!» [σελ 54]

Β’ Περι Οικουμενισμού και συμπροσευχών

1. Για την Ορθοδοξία

Π.Γ: Γερόντισσα, γυρίσατε όλο τον κόσμο. Γνωρίσατε τόσα Μοναχικά Τάγματα. Ρωμαιοκαθολικών, Βουδιστών, Ινδουιστών. Είδατε Οργανώσεις, Ιεραποστόλους Προτεστάντες. Είδατε να τους παρέχονται πολλές διευκολύνσεις στο Έργο τους... Κι εσείς, σαν μία φτωχή Ορθόδοξη Μοναχή, είχατε πολύ λίγα περιθώρια υλικά για να κινηθείτε και για να προσφέρετε. Σκεφθήκατε ποτέ ότι θα ήταν καλύτερα να είσαστε κάτι άλλο κι όχι  Ορθόδοξη;

Γ.Γ: Θεός φυλάξοι! Όχι! Ούτε μου πέρασε κατά διάνοιαν γιατί ακριβώς αυτό έχω καμάρι, θυμούμαι μία φορά που ήμουν στης Ίντιρα Γκάντι το γραφείο (σημ. λαϊκή ακόμα, στο πρώτο της ταξίδι στην Ινδία) και κουβεντιάζαμε για ένα έργο δικό τους. Εκείνη την ώρα, έρχεται κάποια και της λέει μπροστά μου: «Είναι ΚαθολικήΜοναχή αυτή που σας μιλάει»; Και της απαντάει η Γκάντι «Όχι, είναι από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εσείς δεν την ξέρετε, γιατί δεν υπάρχει στην Ινδία, άλλα είναι τελείως διαφορετική Εκκλησία»... Κι όταν ήρθα στην Ιερουσαλήμ, στο Μοναστήρι μας το πολύ φτωχικό το 1959, ήρθαν από την Γαλλία Καθολικές Μοναχές και μου είπαν: «Εδώ είναι ο αληθινός τρόπος της Ζωής του Χριστού, γιατί σας λείπουν τα πάντα.. Εμείς έχουμε όλες τις ανέσεις»... Καταλάβατε;

[σελ 291 ]

 

2. Περι συμπροσευχών με αιρετικούς

Είναι περίεργο το γεγονός ότι ποτέ της δεν αγαπούσε την συμπροσευχή- όσο κι αν είχε φιλίες και σχέσεις με ανθρώπους από άλλα δόγματα. Αυτό το είδαμε και με τα μάτια μας όταν ζούσε στην Αθήνα, τηλεφωνούσαν Μοναχές Ετερόδοξες και της λέγανε: «Να έρθουμε συμπροσευχηθούμε»... «Δεν προσεύχομαι με φωνή, και ποτέ με παρέα. Μόνη μου ή στην Εκκλησία», τους έλεγε, «ελάτε όμως να πιούμε ένα ωραίο τσάι και να μου πείτε τα νέα σας» απαντούσε.

Παρ' όλο που έζησε και κινήθηκε και έδρασε ανάμεσα σε τόσους Ετερόδοξους και Αλλόθρησκους, δεν είχε ούτε ίχνος Συγκρητισμού στην πνευματική της ζωή και στα θέματα της Λατρείας. Κι αυτό το εκτιμούσαν διπλά οι συνοδοιπόροι της. (…) Μία μέρα μάλιστα, κάποιος έκανε ένα υποτιμητικό σχόλιο για την Παναγία μας. (Όσοι έχουν ποτέ αναφέρει και μόνο το όνομα Της σε ορισμένους Διαμαρτυρομένους, μπορούν να καταλάβουν). Άφησε να περάσουν λίγα λεπτά, και παίρνοντας τον υπεύθυνο κατά μέρος, του λέει: «Αδελφέ μου, λυπούμαι, αλλά πρέπει να σου πω ότι από αύριο δεν θα είμαι άλλο μαζί σας». Εκείνος ταράχθηκε και στεναχωρέθηκε γιατί δεν είχε δει ποτέ του αυτήν την έκφραση στο πρόσωπο της. Τότε εκείνη του εξήγησε: «Δεν μπορώ να ακούω τέτοια λόγια για Κείνην που αγαπώ πιο πολύ μετά τον Χριστό». Ζητήθηκαν βέβαια συγγνώμες κι από τότε δεν επαναλήφθηκε ποτέ τίποτε παρόμοιο.

[σελ 96-97 ]

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΦΩΤΟ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ

Επειδή είναι συχνό φαινόμενο, οι οικουμενιστές, όπως και όλοι οι πλανεμένοι/αιρετικοί, να προσπαθούν να μειώσουν την αξία ενός φωτισμένου ανθρώπου της Εκκλησίας, λέγοντας πως είναι απλά μία προσωπική του άποψη και όχι της Εκκλησίας, ή ότι μπορεί να έχει κάνει λάθος, δημοσιεύουμε φωτο της Γερόντισσας με σημαντικούς Γέροντες,  ώστε να δείξουμε πως ουσιαστικά εκφράζει Ορθόδοξες θέσεις με το να είναι αντίθετη στην παναίρεση του Οικουμενισμού.

 

Με τους Αρχιμανδρίτες Πατέρα Ηλία Μαστρογιαννόπουλο, Πατέρα Λάζαρο Μουρ και (πρώτο από δεξιά) τον Πατέρα Αγαθόνικο (ο μετέπειτα Μητροπολίτης Κατερίνης) Στο Ιερατικό Φροντιστήριο στην Τήνο, το 1969.

 

Η Γερόντισσα Γαβριηλία, μαζί με τον Γέροντα Διονύσιο Μικραγιαννανίτη, και με τον Γέροντα του π. Διονυσίου, Πατέρα Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη, τον Υμνογράφο της μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Η φωτο έχει τραβηχτεί στην Αίγινα, στο κελλίον «Αγία Σκέπη» που της είχε παραχωρήσει ο Μητροπολίτης Υδρας Σπετσών και Αιγίνης, Σεβασμιώτατος Ιερόθεος και που ανήκει στην Ι. Μονή του Αγίου Νεκταρίου. [σελ 141-142 ]

H Γερόντισσα με τον αείμνηστο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο, με τον οποίο συνεργαζόταν, στην Ιεραποστολή. [σελ 110] Ο Γέροντας της είχε αναθέσει την Γραμματεία, επίσης είχε αναλάβει να κάνει συμβουλευτική υγειινής με τις Μητέρες.

Η Γερόντισσα με τον γνωστό Γέροντα Σοφρώνιο του Έσσεξ. Tης είχε κάνει πρόταση ο Γέροντας να παραμείνει ως Ηγουμένη της Γυναικείας Αδελφότητας. Η Γερόντισσα δεν την δέχθηκε, αφού έπρεπε να συνεχίσει το Ιεραποστολικό της έργο.

Του Θ. Φ. Δ.

πηγή