…Έχει διατυπωθεί πολλάκις η εκτίμηση για το πολιτικό προσωπικό της χώρας των τελευταίων δεκαετιών, το οποίο κατά κύριο λόγο φέρει την ευθύνη της χρεοκοπίας και για την προσπάθειά του να αποφύγει αυτές τις ευθύνες μέσω μια «κούφιας» αντιμνημονιακής ρητορικής.
Το πολιτικό προσωπικό της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες αναδείχθηκε με μόνη δεξιότητα αξιολόγησης από το λαό, την ικανότητα διαχείρισης των πελατειακών ρουσφετιών και όχι των κοινών υποθέσεων της κοινωνίας και της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το πολιτικό σύστημα αριστεράς και δεξιάς βρήκε κοινό παρονομαστή στην ανάδειξη στο ύπατο αξίωμα δυο προσώπων που εκφράζουν όλες τις πτέρυγες, το ένα από τα οποία θα μείνει στην ιστορία για ένα «δάνειο» που δήλωσε πως έδωσε σε ένα πρωθυπουργό για να καλύψει το «τρύπιο» πόθεν έσχες και το δεύτερο για την καταστρατήγηση του ΑΣΕΠ με κομματικές πελατειακές σκοπιμότητες.
Ένα πολιτικό σύστημα και κατ΄ επέκταση ναι κοινωνία που δεν μπορούν να καταλήξουν σε κάποιο κοινό παρονομαστή για ένα μη φθαρμένο πρόσωπο που θα συμβολίζει την θετική πλευρά της χώρας στο εξωτερικό και στο εσωτερικό αυτό που επιδιώκουμε να γίνουμε, ασθενούν βαρέως αμφότερα από σοβαρές διαταραχές.
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα όχι μόνο δεν έβαλε τέλος σ΄ αυτή τη ροή της παρακμής, αλλά εκφράζοντας τα πλέον συντηρητικά και κρατικοδίαιτα στρώματα εξελίσσεται, όπως αναμενόταν, στο πιο σκληρό τμήμα της οπισθοφυλακής της Ελλάδας που χρεοκόπησε.
Αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά κανόνα. Η παρούσα κυβέρνηση έχει αναδείξει σε θέσεις ευθύνης πολύ περισσότερες «ιδιαίτερες» περιπτώσεις σε σχέση με τις προηγούμενες.
Ενδεχομένως να ευθύνεται γι’ αυτό η επιλογή ακατάλληλων προσώπων ή η αδυναμία του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης να συγκρατήσει το ταμπεραμέντο διάφορων πληθωρικών προσωπικοτήτων εντός των πλαισίων της λειτουργίας μιας κυβέρνησης. Βέβαια και το κοινοβούλιο τα τελευταία χρόνια δεν αποτελεί καταφύγιο της λογικής και της σοβαρότητας, αλλά μια κυβέρνηση αποτελεί πιο στενό πυρήνα και τα μέλη της επιλέγονται από το πρωθυπουργό και όχι από διάφορες μερίδες μια αναστατωμένης κοινωνίας.
Ενδεχομένως η θύελλα της χρεοκοπίας τα τελευταία χρόνια έχει ανασύρει από βυθό της κοινωνίας και το περιθώριο της πολιτικής κάθε είδους γραφικότητα.
Αν θα κάναμε πάντως ένα ψυχογράφημα των συμπεριφορών της κυβέρνησης το πρώτο τετράμηνο θα βρίσκαμε ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, παθογένειες και αποκλίσεις...
Το ψυχογράφημα...
Αν η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ήταν πρόσωπο, τους πρώτους τρεις μήνες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πως πάσχει από ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. «Η καλύτερη κυβέρνηση όλων των εποχών...» ήταν το μοτίβο που είχαν πιστέψει στην κυβέρνηση ή επεδίωκαν να πιστέψουμε εμείς...
Ιδού πως ορίζουν οι ειδικοί την κατάσταση αυτή. «Οι ναρκισσιστές έχουν ανάγκη θαυμασμού και τον διεκδικούν με τρόπο καθοδηγητικό, ουσιαστικά απαιτούν από τους άλλους την αναγνώριση ως ανώτεροι.
Η υπεροπτική συμπεριφορά τους συχνά εκδηλώνεται στον περίγυρό τους με περιφρόνηση και απαξίωση...».
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ποιο ήταν το πρόσωπο που συμβολίζει καλύτερα αυτή την περίοδο της διακυβέρνησης.
Η επόμενη φάση που πέρασε η κυβέρνηση και τα μέλη της ήταν αυτή της απότομης προσγείωσης σε μια πραγματικότητα η οποία ενδεχομένως να απείχε από αυτό που υπήρχε πριν στο μυαλό τους.
Οι πιο συνετοί προσπάθησαν να βρουν τρόπους προσαρμογής στην πραγματικότητα «έντιμη» συμφωνία. Κάποιοι άλλοι επιμένουν να πιστεύουν πως αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας γι’ αυτή τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν.
Σύμφωνα με τον κώδικα DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) η κατάσταση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μεταιχμιακή-οριακή διαταραχή.
«Τα άτομα που πάσχουν από αυτή τη διαταραχή έχουν παράλογες προσδοκίες από το σύντροφό τους, καθώς τον εξιδανικεύουν, με αποτέλεσμα να διαψεύδονται και να απογοητεύονται.
Η κυκλοθυμική διάθεσή τους και η συναισθηματική τους αστάθεια απέναντι στους άλλους θυμίζει σκωτσέζικο ντους.
Βιώνουν αντικρουόμενα συναισθήματα (αμφιθυμία) που κυμαίνονται στα άκρα χαράς και λύπης και θυμού. Δυσκολεύονται να διαχειριστούν το θυμό τους...».
Ένα επόμενο στάδιο στο οποία περνάμε σταδιακά είναι η παρανοειδής διαταραχή προσωπικότητας. Σε αυτή την κατάσταση τα άτομα αναπτύσσουν μια παρανοειδή καχυποψία για... κρυφές συνωμοσίες, άνευ ενδείξεων.
«Ακόμα και ο φίλος του με την παραμικρή υποψία μπορεί να μπει στο στόχαστρο του πιθανού εχθρού.
Ακόμα και κάποια καλοπροαίρετα σχόλια μπορεί να τα εκλάβουν ως επιθετικά προς το πρόσωπό τους, με αποτέλεσμα να αντεπιτίθενται. Η έμμονη ιδέα ότι όλοι θέλουν να τους βλάψουν, τους θυμώνει και έχουν απότομα ξεσπάσματα...».
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ήδη αναπτύσσει μια καχυποψία απέναντι στα μέσα ενημέρωσης και την κριτική της οποία είναι φυσικό να δέχεται. Το γεγονός πως η κριτική αυτή σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχει κίνητρα από πολιτικά ή επιχειρηματικά συμφέροντα, δεν σημαίνει πως πάντα έχει τα ίδια κίνητρα και πως σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία μπορεί το σύστημα να ισορροπήσει χωρίς τον τύπο να επιτελεί το ρόλο του έστω και με υπερβολές ενίοτε.
Δεν είναι η πρώτη κυβέρνηση άλλωστε που εντοπίζει τα αίτια της κακοδαιμονίας της στην «ιδιοτελή» μεταχείριση από τα μέσα ενημέρωσης. Όλες οι προηγούμενες το έπραξαν...
Απλά η παρούσα λόγω σπερμάτων ολοκληρωτισμού που διαθέτουν οι φιλοκομμουνιστικές της ιδεοληψίες και της απειρίας χειρισμών ενδεχομένως επιχειρήσει να υπερβεί κάποια όρια λειτουργίας μιας ανοιχτής κοινωνίας, γεγονός που θα γυρίσει μπούμερανγκ με βάση της γεωπολιτική, κοινωνική και πολιτική θέση της χώρας στο κόσμο.
Welcome to me...
Υπάρχει μια κινηματογραφική ταινία που προβλήθηκε το χρόνο που πέρασε με το τίτλο «Welcome to me» σε σκηνοθεσία Shira Piven και με πρωταγωνίστρια την Kristen Wiig. Η υπόθεση της ταινίας αφορά μια γυναίκα με σοβαρή διαταραχή προσωπικότητας η οποία κερδίζει ένα λαχείο και αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα χρήματα για να αγοράσει το δικό της talk show.
Εγκαταλείπει την ψυχιατρική βοήθεια που λαμβάνει, για να αφοσιωθεί στα media. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να ικανοποιήσει τον ασίγαστο πόθο της να γίνει διάσημη και δημοφιλής.
Η δημοσιότητα είναι μια από τις πλέον επικίνδυνες καταστάσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιος καθώς μοιάζει με πολύ ισχυρό εθιστικό ναρκωτικό. Η δημοσιότητα μοιάζει με μια φωτιά που μας ζεσταίνει αλλά για να συντηρηθεί χρειάζεται όλο και περισσότερη καύσιμη ύλη.
Όταν τελειώσει η διαθέσιμη καύσιμη ύλη, αρχίζεις να πετάς στο τζάκι τα έπιπλα, το κρεβάτι, τη μάνα σου, τον πατέρα του και στο τέλος τον ίδιο σου τον εαυτό. Άτομα με άνυδρο εσωτερικό κόσμο κινδυνεύουν περισσότερο από τη δημοσιότητα ελλείψει καταφυγίου από τις αντιξοότητες της ζωής..
Το ίδιο συμβαίνει και με άτομα χωρίς φιλικούς δεσμούς. Κατά τον Επίκουρο ο κύκλος των φίλων σε ένα άτομο είναι απαραίτητος καθώς όλοι έχουν ανάγκη αποδοχής (θαυμασμού και αναγνώρισης κατά κάποιον τρόπο).
Μοιραία στη σύγχρονη εποχή κάποιος που έχει ατυχήσει να μην δημιουργήσει ένα κύκλο φίλων και έχει την ατυχία την ανάγκη αυτή της αποδοχής να την καλύψει μέσω του υποκατάστατου της δημοσιότητας κυρίως της τηλεοπτικής κινδυνεύει να μη βρει ποτέ το δρόμο της εξόδου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου