Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί θρηνούμε
τον Αθάνατο και όχι τους εαυτούς μας που ακόμη και αν τηρούσαμε όλες τις
εντολές πάλι αχρείοι δούλοι θα είμασταν. Όλη μας η ζωή αποκτά νόημα και ουσία
αν τα μάτια μας είναι προσηλωμένα σ' Εκείνον που όντας ο Δημιουργός του
σύμπαντος, που όντας Παντοδύναμος, επέλεξε να πάρει την φθαρτή μας σάρκα και να
περάσει ως άνθρωπος όλα τα φριχτά μαρτύρια που οι αχάριστοι ευεργετηθέντες του
επέβαλαν. Και μην βιαστούμε να πούμε ότι εμείς αν είμασταν τότε στη θέση του
Ιούδα δεν θα τον προδίδαμε, αν είμασταν στη θέση των εβραίων δεν θα τον
καταδικάζαμε, αν είμασταν στην θέση των ρωμαίων δεν θα τον σταυρώναμε.
Τον Χριστό τον προδίδουμε κάθε
μέρα, Τον καταδικάζουμε κάθε μέρα και Τον σταυρώνουμε κάθε μέρα με τη ζωή αλλά
κυρίως με την αμετανοησία μας.
Σήμερα το βράδυ, στο βοριαδάκι του
Μαρουδά, με τον ουρανό πεντακάθαρο πάνωθέ μας και τ' αστέρια να φέγγουν Τον Μεγάλο
νεκρό, υποσχέθηκα για ακόμη μια φορά και είπα: "Κύριε είμαι ανάξιος των
ευεργεσιών σου, ανάξιος των δωρεών σου, ανάξιος της αγάπης σου. Τίποτα δεν
καταφέρνω και κάθε μέρα ως ο Ιούδας, το συνέδριο των ανόμων και τους ρωμαίους
στρατιώτες σε προδίδω. Σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΝΩ ΚΑΝΕΝΑΝ.
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με τον
αμαρτωλό και σώσον με ως Φιλάνθρωπος."
Καλή Ανάσταση αδελφοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου