Σοῦ
στήνω μία καλύβα, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων,
ἕνα
κῆπο νὰ περπατᾷς, ἕνα ρυάκι νὰ καθρεφτίζεσαι,
μιὰ
πλούσια πράσινη φραγὴ νὰ μὴν σὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος
ποὺ
βασανίζει τοὺς γυμνοὺς - στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
Σοῦ
στήνω τ᾿ ὅραμά σου πάνω σ᾿ ὅλους τοὺς λόφους,
νὰ
σοῦ φυσάει τὸ φόρεμα ἡ δύση μὲ δυὸ τριαντάφυλλα,
νὰ
γέρνει ὁ ἥλιος ἀντίκρυ σου καὶ νὰ μὴ βασιλεύει,
νὰ
κατεβαίνουν τὰ πουλιὰ νὰ πίνουνε στὶς φοῦχτες σου
τῶν
παιδικῶν ματιῶν μου τὸ νερὸ - στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
(Σου
στήνω μία καλύβα – Νικηφόρος Βρεττάκος)
1 σχόλιο:
Με θυμάσαι συχνά; Αλήθεια;
Αχ πόσο με συγκινείς Θεό-τρελε!
Και γω σε θυμάμαι στις προσευχές μου!
Μουρμουράω κάθε τόσο φορτικά, στον Κύριο.
-Βάλτου μυαλό Χριστούλη μου, να μετα-νοήσει, να φύγει από τους καινοτόμους- μοντερνιστές.
Να φύγει και...
να έρθει με τους φιλοπαραδοσιακούς Ορθόδοξους, αμήν και γένοιτοοο!
;-)
Δημοσίευση σχολίου