ΣΥΝΑΓΕΛΑΣΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

Του Ανδρέα Κυριακού

Ο Σύρου Δωρόθεος και ο Δημητριάδος Ιγνάτιος σε εκδήλωση Παπικών στην Αθήνα, με αφορμή τη βράβευση παπικών «επισκόπων» από παπική οργάνωση. Παρέστη και ο καθηγητής Αριστείδης Πανώτης, παλαίμαχος των οικουμενιστικών παλαισμάτων. 

Ήταν όλοι τους εκεί. Ο στόχος ένας κι αμετάθετος. Να εδραιωθεί, πάση θυσία, η θεωρία του Μπαλαμάντ του 1993, ότι ο Παπισμός δεν είναι πια αίρεση κι αποστασία, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες των τελευταίων χιλίων και πλέον χρόνων, αλλά «η αδελφή Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης». 

Τι κι αν μας χωρίζει άβυσσος; Ποιος πρέπει να νοιάζεται σήμερα για τις θεολογικές διαφορές; Ποιου ιδρώνει τ’ αυτί αν ο Πάπας, εις πείσμα του Ευαγγελίου, δηλώνει «αλάθητος», δέχεται την κτιστή χάρη, τη λατρεία της «ιεράς καρδίας του Ιησού», την αξιομισθία των Αγίων, το Φιλιόκβε και τόσες άλλες παραχαράξεις της πίστεως; 

Μάλιστα ο Σεβ. Δημητριάδος ήταν εκ των ομιλητών της αιρετικής συνάξεως για το ρόλο του επισκόπου στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους είπε, άραγε, κατάμουτρα ότι δεν υπάρχει ιερωσύνη, ούτε φυσικώ τω λόγω, αρχιερωσύνη, στις αιρέσεις, συμπεριλαμβανομένου του Παπισμού; 

Ούτε να το φανταστείτε. Ο Σεβασμιότατος έχει άλλους στόχους. Θέλει να μας μεταλαμπαδεύσει τη «μεταπατερική» θεολόγια,που σημαίνει ότι οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν τεθεί άπαξ και διά παντός στο περιθώριο, διότι εμείς, που δεν μετέχουμε στην αγιότητά τους, ούτε δείχνουμε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το κάνουμε, τα ξέρουμε καλύτερα απ’ αυτούς. 

Αυτό τον επίσκοπο επέλεξε η Εκκλησία της Ελλάδος να την εκπροσωπεί (μαζί με τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο Σαββάτο) στην επιτροπή που προετοιμάζει τη Μεγάλη Σύνοδο της Ορθόδοξης Εκκλησίας του 2016. Άρα έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι για την επιτυχή έκβαση των πραγμάτων. Ας μη μας διαφεύγει ότι στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται όλα εκείνα που μηχανεύτηκε ο Μελέτιος Μεταξάκης στο «Πανορθόδοξο συνέδριο» του 1923. 

Ο Σεβασμιότατος, μετά την μεγάλη του επιτυχία στο Πόρτο Αλλέγκρε της Βραζιλίας στο Π.Σ.Ε., μηχανεύεται πλείστους τρόπους και κινεί πάντα λίθο για τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε άχρουν, άοσμον και άγευστον θρησκειολογικό μάθημα. Όταν η «επιτυχία» αυτή λάβει σάρκα και οστά τα παιδιά θα μαθαίνουν ότι ο Χριστός είναι απλώς ένας μεγάλος δάσκαλος, σαν το Βούδδα, τον αιμοσταγή Μωάμεθ, το Λάο Τσε, τον Κομφούκιο, το Ζωροάστρη και τους λοιπούς. 

Η παρουσία των δύο αυτών ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει να μεταδώσει, πάν’ απ’ όλα το πιο κάτω  εκκωφαντικό μήνυμα: Όλοι το ίδιο είμαστε, Ορθόδοξοι και Παπικοί. Ο “λαϊκός οικουμενισμός” κάθε μέρα που περνά αύτο διακηρύττει με όλο αυτό το συγχρωτισμό με το παρδαλό πλήθος των αιρετικών με προεξάρχουσα την Παπική αίρεση.