του
Χρήστου Χωμενίδη
Εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μια πολυκατοικία, η Ελλάδα θα ήταν ο τύπος που θα έμενε στο δώμα, στο μικρότερο διαμέρισμα με την ωραιότερη θέα. Θα ζούσε έξω καρδιά, θα έστηνε κάθε τόσο αυτοσχέδια πάρτυ, όπου το κέφι θα άναβε στο πι και φι. Παράλληλα όμως δεν θα σεβόταν τους στοιχειώδεις κανόνες - δεν θα πλήρωνε τα κοινόχρηστα ούτε καν τα σκουπίδια θα κατέβαζε. Οι υπόλοιποι ένοικοι συχνά-πυκνά θα γίνονταν έξαλλοι μαζί του, ιδίως όταν θα τον έβλεπαν να μπαινοβγαίνει στο κτήριο με αέρα δεκαοχτώ καρδιναλίων. Έλα όμως που κατά βάθος θα τον αγαπούσαν επειδή θα τους θύμιζε τους μακαρίτες τους γονείς του, που όλος ο κόσμος τους θαύμαζε απεριόριστα; Κάποια στιγμή, μοιραία, οι κώλοι θα έσφιγγαν και η γενική συνέλευση της πολυκατοικίας θα στρίμωχνε τον τύπο του δώματος και θα τον απειλούσε με έξωση, έτσι και δεν πλήρωνε τα χρέη του. Έτσι και δεν έβρισκε, έστω, κάποια δουλειά.
Και τότε εκείνος, εφόσον διέθετε στοιχειώδη εξυπνάδα, πώς θα αντιδρούσε; Κατά τη γνώμη μου, θα ζητούσε ταπεινά συγγνώμη, θα υποσχόταν να συμμορφωθεί με τους κανόνες, εξηγώντας ταυτόχρονα πως είναι φύση καλλιτεχνική και ότι -εν πάση περιπτώσει- η παρουσία του υπενθυμίζει στους υπόλοιπους τη χαρά της ζωής.
Άμα ήταν βλάκας, θα πάθαινε υστερία. Θα απειλούσε ότι θα πηδήξει απ΄το παράθυρο ή πως θα πυρπολήσει το κτήριο ή -τρισχειρότερα- πως θα φέρει κάποιους φίλους του από αλλού, "να κανονίσουν"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου