«Η τέχνη δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα για την ανθρώπινη επιβίωση, όμως είναι αυτή που μας κάνει πιο ανθρώπινους...». Ο Ακραμ Καν σε ένα ταξί στο Λονδίνο, εγώ στην άλλη άκρη της γραμμής σε ένα γραφείο στην Αθήνα με θέα πολυκατοικίες του Νέου Φαλήρου. Του έχουν τύχει ένα σωρό εμπόδια τη μέρα που είχαμε προγραμματίσει τη συνέντευξη και ενώ μιλάμε διακόπτει για λίγο για να συντονίσει μια πρόβα από το τηλέφωνο... Ο Ακραμ Καν, ένας από τους πιο αξιόλογους χορογράφους της εποχής μας, ένας από τους πιο σεμνούς, «ανθρώπινους» καλλιτέχνες που έχω συναντήσει.
Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας πριν από πολλά χρόνια, ήταν μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις των νέων ανερχόμενων καλλιτεχνών που είχε διακρίνει στα ταξίδια της στο εξωτερικό η Βίκυ Μαραγκοπούλου, καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ. Πράγματι, ο Ακραμ Καν είχε λαμπρή πορεία, κατά την οποία χορογράφησε μέρος της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Λονδίνο το 2012 και εξελίχθηκε σε «ιερό τέρας» του σύγχρονου χορού, όπως τον αποκαλούν σήμερα.
Ζητάει συγγνώμη για την καθυστέρηση και τις διακοπές στη συνέντευξη, απαντάει με ευγένεια και θέρμη σε όλες μου τις ερωτήσεις, θυμάται τη συνάντησή μας πριν από δύο χρόνια στο Λονδίνο στην παρουσίαση στο Sadlers Wells της βραβευμένης του παράστασης «Desh», που είχε έρθει στη Στέγη, και κλείνουμε με ένα take care. Δεν μπορώ να μη συγκρίνω τη συμπεριφορά του με την αντίστοιχη, εντελώς διαφορετική, των δικών μας (πλην μερικών εξαιρέσεων) γνωστών Ελλήνων χορογράφων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου