Δεν φτάνει το μπαρούτι για Κούγκι...

Το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας είναι κακή επέτειος για σκληρές μνημονιακές διαπραγματεύσεις. Το τριήμερο αυτό είναι που συνέβησαν οι εξελίξεις στην Κύπρο με το «κούρεμα» των καταθέσεων και την επιβολή ορίων στις τραπεζικές αναλήψεις.

Για πολλούς η χθεσινή θεαματική προσαρμογή που επιχείρησε η κυβέρνηση με το κείμενο που έστειλε ο κ. Βαρουφάκης στους εταίρους για παράταση του προγράμματος, αποτέλεσε αναμενόμενη «έκπληξη».

Για τους αναγνώστες της στήλης ούτε αυτό αποτέλεσε έκπληξη αλλά κυρίως ούτε η κάθετη απόρριψη από τη Γερμανία.

Στο τελευταίο Eurogroup ο συσχετισμός ήταν 18 προς 1. Φοβάμαι όμως πως η Γερμανία δεν είναι η μόνη που θα τηρήσει σήμερα αυτήν τη σκληρή στάση.

Όπως γράφαμε και στο χθεσινό άρθρο, αλλά και κατά τακτά διαστήματα από το καλοκαίρι και μετά, οι συνθήκες έχουν αλλάξει τα τελευταία δύο χρόνια.

Η Ελλάδα παρότι υπέγραψε μνημόνια και συμφωνίες για να λάβει τη μεγαλύτερη βοήθεια που έλαβε κράτος ποτέ, κοντά στα 230 δισ. ευρώ, ελάχιστες μεταρρυθμίσεις ολοκλήρωσε προκειμένου να μοιάζει με κράτος του μέσου όρου της Ευρώπης.

Επιπλέον στις τελευταίες Ευρωεκλογές κατεγράφη ένα διογκούμενο ρεύμα Ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη. Το ρεύμα αυτό αν δεν ανακοπεί ενδέχεται πολύ σύντομα να οδηγήσει την Ευρωζώνη σε διάλυση με ανυπολόγιστο κόστος για την παγκόσμια οικονομία.

Η Ελλάδα λόγω οικονομικού μεγέθους, της παραδειγματικής απειθαρχίας και της πολεμικής αντιευρωπαϊκής ρητορικής, αποτελούσε εδώ και καιρό τον ιδανικό στόχο ανακοπής αυτού του φαινομένου.  Αυτό θα γινόταν δια του παραδειγματισμού των απείθαρχων, μέσω των συνεπειών μιας ελληνικής κατάρρευσης και εξόδου από το ευρώ. Επίσης μια άνευ όρων υποταγή θα είχε τις ανάλογες συνέπειες.

Χθες γράφαμε πως η άλλη πλευρά δεν φαίνεται να διαπραγματεύεται.
Είναι πολύ πιθανό παρά τη θεαματική «κωλοτούμπα» της ελληνικής πλευράς, η άλλη πλευρά να επιμείνει στην πλήρη αποδοχή του μνημονίου που αρνήθηκε να υπογράψει η κυβέρνηση Σαμαρά.

Αν κάνει πίσω, κανείς από τους μικρούς ή μεγάλους δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά την Ευρωζώνη. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική κυβέρνηση να μην έχει συμπεριλάβει αυτήν την εκδοχή στα διαπραγματευτικά της σενάρια;

Μην έχετε πολλές αυταπάτες για τη θέση που θα πάρουν οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης, ακόμη και μετά την υποχώρηση της Ελλάδας: Θα ταχθούν με αυτόν που θεωρούν ισχυρό και αυτό που θεωρούν συμφέρον τους: Την επιβίωση του ευρώ.

Αυτά είναι τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζουν οι άνθρωποι και οι χώρες, χιλιάδες χρόνια τώρα: Υποταγή στους ισχυρούς και επίδειξη αλαζονείας στους αδύναμους.

Το μόνο «χαρτί» που έχει η Ελλάδα είναι η γεωπολιτική της αξία στα πλαίσια της δυτικής συμμαχίας. Το ερώτημα είναι κατά πόσο και στα πλαίσια της συμμαχίας αυτής έχουν δημιουργηθεί σκέψεις άλλης μια τιμωρητικής επίδειξης προς μελλοντική συμμόρφωση κάθε «αμνού» που εγκαταλείπει το «μαντρί», γιατί ο «λύκος» υπόσχεται καλύτερη προστασία από τον «τσοπάνη».
 

Δεν υπάρχουν ενδείξεις ακόμη για κάτι τέτοιο, όπως υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό οι ενδείξεις για το δίλημμα πλήρης υποταγή άνευ όρων ή Grexit.

Η κυβέρνηση θα δεχτεί ισχυρές πιέσεις σήμερα. Για να βρει όρθια τη χώρα η ερχόμενη Τρίτη θα πρέπει να εξασφαλιστεί η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ.

Η επιχειρηματολογία, αν δεν αποφασίσουμε εμείς να βγούμε, δεν μπορεί να μας βγάλει κανένας, είναι αφελής. Οι νόμοι σπάνια αποτελούν εμπόδιο όταν υπάρχει η σχετική βούληση και κυρίως η δύναμη για να επιβληθεί αυτή.

Χωρίς βάση είναι και οι εκτιμήσεις πως η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ανατίναζε την ένωση στον αέρα, όπως το Κούγκι. Οι αγορές εδώ και καιρό δεν δείχνου σημάδια ανησυχίας.

Όπως ήταν και ο τίτλος του χθεσινού άρθρου, ποτέ δεν βρεθήκαμε εγγύτερα μιας άτακτης υποχώρησης στη δραχμή. Ας θυσιάσουμε ό,τι χρειαστεί για να κρατήσουμε τη θέση μεταξύ των ισχυρών και ανεπτυγμένων κοινωνιών για την οποία μας ζηλεύουν όλοι οι γείτονες πολλά χρόνια τώρα.

Πηγή