Το αλφαβητάρι της ελευθερίας του λόγου

Ted Sallis (EGI Notes) / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Όσοι με διαβάζουν καιρό γνωρίζουν ότι ενδιαφέρομαι πολύ για τα θέματα της ελευθερίας του λόγου, και αντιτίθεμαι σθεναρά στους «νόμους περί λόγου» (ή «ρητορικής μίσους»), που υπάρχουν στην Ευρώπη, και κυρίως απεχθάνομαι την υποκρισία των αρχιερέων της ‘δημοκρατίας’ που μιλάνε με στόμφο για «ελευθερία», ενώ περιορίζουν τις πιο βασικές ελευθερίες προκειμένου να στηρίξουν το καθεστώς του ολοκληρωτικού πολυπολιτισμού και πολυφυλετισμού.

Διάβασα πρόσφατα ότι οι Εβραίοι πιέζουν για ακόμα περισσότερο περιορισμό του λόγου στην Ευρώπη, κάτι το οποίο είναι αξιοσημείωτο, δεδομένου ότι η ελευθερία του λόγου είναι ήδη εκτός νόμου, και δεν είμαι σίγουρος τι άλλο μπορεί να γίνει, εκτός αν θέλουν να κάνουν παράνομο το να αρνηθεί ένας Ευρωπαίος να σκύβει το κεφάλι όταν περνάει δίπλα του ένας Εβραίος. Εν πάση περιπτώσει, ας παραθέσω κάποια επιχειρήματα κατά του περιορισμού του λόγου.

1. Δεν μπορείς να ποινικοποιείς τις απόψεις των αντιφρονούντων και να το λες αυτό ‘ανοχή’. Δεν μπορείς να περιορίζεις το δικαίωμα στην έκφραση και να το λες αυτό ‘ελευθερία’. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις κλισέ δηλώσεις όπως «δεν μπορεί να υπάρξει καμία ανοχή για την μισαλλοδοξία», αλλά ποιος είναι αυτός που αποφασίζει τι είναι «μισαλλοδοξία»; Εκείνοι που βρίσκονται στην εξουσία μπορούν να εξαλείψουν πολύ εύκολα κάθε αντίθεση, με το να χαρακτηρίζουν κάθε αντίθετη άποψη ως «αδιαλλαξία» και «μίσος». Έτσι, νόμιμες εκφράσεις κοινωνικοπολιτικών απόψεων και πραγματικού ενδιαφέροντος τίθενται εκτός νόμου. Αυτό δεν είναι ‘δημοκρατικό’, δεν είναι ‘ανεκτικό’ και αυτό σίγουρα δεν είναι ‘ελευθερία’. Αυτό είναι ο δρόμος για τον ολοκληρωτισμό. Σε μια πλήρως λειτουργική δημοκρατία, δεν μπορείς  να χαράζεις μια γραμμή γύρω από θέματα που είναι από τα πιο κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει ένα έθνος (π.χ., η μελλοντική δημογραφική και πολιτιστική μετάλλαξη  αυτού του έθνους) και να δηλώνεις ότι ορισμένες απόψεις για αυτά τα θεμελιώδη ζητήματα είναι «απαράδεκτες» και πέρα από κάθε συζήτηση. Δεν μπορείς να περιμένεις ο λαός να δεχτεί τη νομιμότητα των αποφάσεων σχετικά με αυτά τα ζητήματα, όταν τον έχεις αποκλείσει από τη συζήτηση. Οποιεσδήποτε αποφάσεις που λαμβάνονται χωρίς ανοιχτή συζήτηση και εξέταση του πλήρους φάσματος των απόψεων είναι απολύτως παράνομες, εάν μιλάμε για δημοκρατικό κράτος. Και αυτό πηγαίνει πέρα από την πολιτική. Δεν μπορεί κάποιος να μιλάει για πανεπιστημιακούς τίτλους και υποτροφίες, όταν στην πραγματικότητα είναι παράνομο να αμφισβητήσει τις λεπτομέρειες σχετικά με συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα. Αυτό είναι τρέλα, είναι μια στροφή προς τις σκοτεινές εποχές. Είναι μια απόλυτη και πλήρης ντροπή. Είναι το σύγχρονο αντίστοιχο της καύσης των μαγισσών και των αιρετικών στην πυρά.

2. Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά, είναι ότι ο περιορισμός του λόγου υπήρχε ανέκαθεν και ότι «δεν μπορείς να φωνάζεις "φωτιά" σε ένα γεμάτο από κόσμο θέατρο». Συμφωνώ ότι είναι ηθικά απαράδεκτο να φωνάζεις κακόβουλα "φωτιά" όταν ξέρεις ότι μια τέτοια φωτιά δεν υπάρχει. Ωστόσο, είναι ακόμη πιο ηθικά απαράδεκτο να μην φωνάζεις "φωτιά", όταν υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχει πραγματικά μια φωτιά, όταν βλέπεις τις φλόγες και μυρίζεις τον καπνό. Πιο απαράδεκτο από όλα θα ήταν αν υπήρχαν νόμοι που θα εμπόδιζαν τους ανθρώπους από το να προειδοποιούν τους άλλους σχετικά με την ύπαρξη των πυρκαγιών, νόμοι που προτιμούν να δουν τους αθώους να καίγονται αντί να τους προειδοποιούν. Δεδομένου ότι υπάρχουν βάσιμοι λόγοι (είτε συμφωνείτε είτε όχι) οι άνθρωποι να βλέπουν την μετανάστευση, την πολυπολιτισμικότητα, την ‘ποικιλομορφία’, κλπ ως δεινές απειλές για τον ντόπιο πληθυσμό, κάτι σαν "φωτιά", είναι επομένως ηθικά απαράδεκτο να αποτρέπεις αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν να στρέψουν την προσοχή των συμπολιτών τους σε αυτές τις απειλές.

3. Μας λένε επίσης, ότι μια ομιλία με συγκεκριμένες «κακές» ή «προσβλητικές» λέξεις, θα μπορούσε να υποκινήσει τη βία, και ανέκαθεν απαγορεύονταν. Έτσι, το κριτήριο για το ποιες είναι οι «κακές» λέξεις βρίσκεται στα χέρια της εξουσίας και εκείνη είναι ο «απόλυτος άρχοντας» να αποφασίσει ποιες απόψεις θέλει να καταστείλει. Εκτός από τον κίνδυνο που υπάρχει οι έχοντες την εξουσία να έχουν την εξουσία να θέσουν εκτός νόμου τον λόγο που απειλεί τη δική τους δύναμη και εξουσία, υπάρχουν και κάποια προβλήματα με το επιχείρημα των «κακών» λέξεων.

Καταρχάς, ποιος αποφασίζει για το ποιες είναι οι «κακές» ή «προσβλητικές» λέξεις; Άλλωστε, αυτό που ένα άτομο πιστεύει ότι είναι μια ήπια και ορθολογική δήλωση θα μπορούσε να θεωρηθεί από κάποιον άλλο ως εξωφρενική και δικαιολογία για βία. Στην Ευρώπη σήμερα, οι οπαδοί μιας συγκεκριμένης μη ευρωπαϊκής θρησκείας σκότωσαν γελοιογράφους επειδή είδαν την σάτιρα κατά τις πεποιθήσεις τους ως «προσβλητικές» λέξεις. Ωστόσο, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι στην Αριστερά, δεν βρίσκουν τίποτα επιλήψιμο στην σάτιρα. Ποιος έχει δίκιο; Ποιος έχει λάθος; Γιατί; Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε δήλωση θα μπορούσε να θεωρηθεί απαράδεκτη και προσβλητική από κάποιον. Ως εκ τούτου, το επιχείρημα περί «προσβλητικών» λέξεων ενδεχομένως κρατά κάθε γνώμη, κάθε σχόλιο, κάθε πίστη όμηρο στις αντιρρήσεις που έχει ο καθένας.

Έπειτα, έχουμε την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Είναι μυστήριο πράγματι το πώς το σύστημα φαίνεται να βρίσκει μόνο στον χώρο της Δεξιάς τέτοιες «προσβλητικές» λέξεις και ποτέ στην Αριστερά. Πράγματι, όταν η Αριστερά χρησιμοποιεί τις πιο χυδαίες προσβολές και δεν σέβεται «ιερά και όσια», έχουμε "προστατευόμενη ελευθερία έκφρασης", αλλά όταν η Δεξιά αντιδράει υπερασπιζόμενη αυτά τα ιερά και όσια, τότε έχουμε «προσβλητικές λέξεις».

Τέλος, υπάρχει το πρόβλημα αυτο-αντίφασης. Πράγματι, υπάρχουν πολλοί που θα χαρακτηρίσουν την ίδια την ιδέα του περιορισμού του λόγου ως «προσβλητικές λέξεις». Ως εκ τούτου, η υποστήριξη του περιορισμού του λόγου θα πρέπει και η ίδια να.. . περιοριστεί;

4. Στη συνέχεια έχουμε ανόητα σλόγκαν όπως «ο ρατσισμός δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα». Πολύ καλά. Μπορούμε να το προχωρήσουμε. Η αντι-θρησκευτικότητα δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Η υποστήριξη στην άμβλωση δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Η κριτική στην Ευρώπη και τη Δύση δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Ο μαρξισμός δεν είναι γνώμη, είναι έγκλημα. Η μαζική μετανάστευση δεν είναι πολιτική, είναι ένα έγκλημα. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ένας τρόπος ζωής, είναι ένα έγκλημα. Ω Θεέ μου, το πράγμα μπλέχτηκε τώρα, έτσι δεν είναι;

5. Εάν μιλήσουμε για "ρατσισμό", (έτσι όπως το σύστημα εννοεί τον «ρατσισμό»), πρόκειται για την βασική ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι γραμμένη με κεφαλαία γράμματα. Είναι μια απόλυτα φυσιολογική ανθρώπινη αντίδραση στις φυλετικές διαφορές. Η ποινικοποίηση του «ρατσισμού» είναι η ποινικοποίηση της ανθρώπινης φύσης. Είναι σαν να σας διατάζει η κυβέρνησης ποιον θα πρέπει να έχετε φίλο, με ποιον πρέπει να παντρευτείτε. Αυτό είναι ο πιο απροκάλυπτος ολοκληρωτισμός. Ο ορισμός της τρέλας για ένα κράτος που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την "δημοκρατία". Αυτός είναι Οργουελικός έλεγχος της σκέψης.

6. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στο όνομα του λαού έχουν νομιμότητα μόνο εφόσον ο λαός - όλοι που ανήκουν στον λαό - έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τις απόψεις τους σχετικά με το θέμα, να συζητήσουν ελεύθερα, και να έχουν τη δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν για αυτό που αντιτίθενται. Αν οι θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας θέλουν οι "φανατικοί" να αποδεχθούν την ετυμηγορία των εκλογών που επιβάλλουν πολυπολιτισμικότητα, τότε οι «φανατικοί» θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν ελεύθερα την επιλογή αυτή, να μπορούν οι απόψεις τους να ακουστούν. Τα άτομα που έχουν αποκλειστεί από τη διαδικασία αυτή δεν θα αποδεχθούν την νομιμότητα του αποτελέσματος της διαδικασίας. Με δεδομένη την αυξανόμενη υποστήριξη στην «ακροδεξιά» στην Ευρώπη, ο αριθμός των ατόμων που στερούνται πολιτικών δικαιωμάτων, έτσι θα γίνεται όλο και πιο μεγάλο μέρος του πληθυσμού, καθιστώντας τη δημοκρατία αστήρικτη. Θα οδηγούσε σε γελοία σενάρια, όπως ένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα που είναι η τρίτη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη, ενώ η ηγεσία του μαραζώνει στη φυλακή επειδή εκφράζει τις ίδιες απόψεις που τους έχουν δώσει αυτή την εκλογική δύναμη. Έχουμε το παράξενο σενάριο σε όλη την Ευρώπη λαϊκά πολιτικά κόμματα να απαγορεύονται και τα mainstream δεξιά και αριστερά κόμματα να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αποκλείσουν τους εθνικιστές από την εξουσία, οι οποίοι υποστηρίζονται από ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού της κάθε χώρας.

Και είναι πέρα από την πολιτική. Γιατί η Αριστερά φοβάται τόσο να θέσει σε συζήτηση τις ιδέες της; Γιατί αυτοί φοβούνται μια ελεύθερη διακίνηση ιδεών; Αν είναι βέβαιοι ότι έχουν δίκιο, και η Δεξιά είναι λάθος, γιατί ζητούν να εξασφαλίσουν ότι η Δεξιά θα φιμωθεί και οι ‘ακροδεξιές’ ιδέες δεν θα δουν ποτέ το φως της ημέρας; Οι βασικές ιδέες και τα σλόγκαν της κοινωνίας, καθώς και τα προϊόντα της ακαδημαϊκής γνώσης, έχουν αξία και νομιμότητα μόνο στο βαθμό που συζητούνται ελεύθερα,  αντικρούονται ή υπερασπίζονται και βρίσκονται σε συνέπεια με τα γνωστά γεγονότα. Οι περιορισμοί στην ομιλία απομακρύνουν από την ιδέα της ελεύθερης σκέψης του δυτικού κόσμου και μας οδηγούν σε σκοτεινές εποχές ενός άκαμπτου δόγματος. Οι διανοούμενοι σήμερα χλευάζουν τα «κλειστά μυαλά του παρελθόντος» - τον Σωκράτη και το κώνειο, το μαρτύριο του Τζορντάνο Μπρούνο, (Ιταλός φιλόσοφος και αστρολόγος που καταδικάστηκε να καεί ως αιρετικός από την Ιερά Εξέταση για τις αντιλήψεις του), τον διωγμό του Γαλιλαίου και τις δίκες των μαγισσών του Σάλεμ, αλλά συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο. Δεν είναι σε θέση να δουν ότι έχουν γίνει αυτό που το οποίο κοροϊδεύουν.

πηγή