διπλωματούχου D.E.A. Δημοσίου Δικαίου καί D.E.A. Φιλοσοφίας τοῦ Δικαίου
Τό πρόβλημα τῆς δημαγωγίας εἶναι πρόβλημα ψεύδους καί ἐξαπατήσεως τοῦ λαοῦ.
Μιλᾶνε γιά λαϊκισμό, ἀντί γιά δημαγωγία, ὅσοι ὑποσυνείδητα ἤ συνειδητά πρεσβεύουν ὅτι ἡ "ὑπεύθυνη" πολιτική πρέπει νά ἀσκεῖται κατά τό δυνατόν ἐρήμην τοῦ λαοῦ καί ἐν κρυπτῶ. Γι' αὐτούς, ἕνας ἡγέτης εἴτε λαοπρόβλητος, εἴτε ἱκανός νά ἄγῃ τόν λαό διά τοῦ λόγου του καί κατά τήν κρίση του, εἶναι "λαϊκιστής".
Ἀκόμη, λαϊκιστής λέγεται ἀπό τούς ἐλιτιστές (κάθε ὀλιγαρχίας καί λάθε κληρονομικῆς "ἀριστοκρατίας"), ὅποιος πιστεύει ὅτι ἡ δημοκρατία στηρίζεται στήν γνώμη τῶν πολλῶν καί στήν γνώση τῶν ἐπαϊόντων, τῶν εἰδημόνων. Θα μιλήσουν λοιπόν γιά λαϊκισμό, οἱ ἴδιοι πού στηλιτεύουν τούς πολιτικούς πού ὑπολογίζουν τό "πολιτικό κόστος" καί δεν πράττουν πράγματα δυσάρεστα εἰς τόν λαό, ἤ ἀκόμη καί ἀντίθετα πρός τό συμφέρον τοῦ λαοῦ. Συνεπῶς, ὁ μέν ὅρος λαϊκισμός εἶναι ἀποφευκτέος ὡς ὑπονομευτικός τῆς δημοκρατίας, ὁ δέ ὅρος "πολιτικό κόστος" εἶναι ἀποφευκτέος ὡς δίσημος.
Ὁ ὅρος ὅμως δημαγωγός εἶναι ἀκριβής (ἄγει τόν λαόν) καί, ἐάν χρωματίζεται ἀρνητικῶς, ἀκριβέστερα ἀπαξιωτικῶς, εἶναι διότι ὁ δημαγωγός ....δέν εἶναι ἀληθινός πολιτικός.
Ὁ δημαγωγός, παριστάνει τόν πολιτικό. Ἔχει τήν ἱκανότητα νά παριστάνη τόν πολιτικό, ἐνῶ εἶναι ἱκανός μόνον νά ἄγῃ τόν λαό. ΔΕΝ λαμβάνει σωστές ἀποφάσεις, διότι εἴτε δέν ἔχει πολιτική διορατικότητα, εἴτε δέν θέλει, εἴτε στήν πραγματικότητα εἶναι ἀνίκανος ὡς ἀληθινός πολιτκός. Ὁ λαός ὅμως, ἐπειδή ἄγεται μαζικῶς, ὡς παρά-λογο κοπάδι, νομίζει ὅτι ἔχει πολιτικό ἡγέτη! Ἡγέτη ἔχει, τόν δημαγωγό, ἀλλά πολιτικό ἡγέτη δέν ἔχει.
"Τυφλός ἐάν ὁδηγεῖ τυφλόν, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται". Καί πνευματικῶς, ἀλλά καί πολιτικῶς. Ὁ δημαγωγός, δέν ὑπολογίζει τί θά γίνῃ ὅταν αὐτός θά ἔχῃ φύγει ἀπό τήν ἐξουσία: "Γαία πυρί μιχθείτω!". Αὐτό, τοῦ δίδει θράσος πού ὁ λαός τό ἐκλαμβάνει ὡς θάρρος. Μόνον οἱ εἰδήμονες, καί μόνον ἐφ' ὅσον εἶναι πληροφοριακῶς ἐπαρκῶς ἐνήμεροι, δύνανται νά διακρίνουν συγκεκριμένως τήν διαφορά.
Ὁ δημαγωγός λαμβάνει ὑπ' ὄψιν του τήν γνώμη τοῦ λαοῦ, μόνο ὅσο χρειάζεται γιά νά μήν ἀποδοκιμασθῆ σέ ἐκλογές. Γι' αὐτό, προσέχει πολύ νά φαίνεται ὅτι ἔχει συνέπεια λόγων καί ἔργων, ἀλλά στήν πραγματικόττηα εἶναι ἀσυνεπής (ψεύτης). Καί γιά νά παραμείνῃ στήν ἐξουσία, συχνά ἀπό δημαγωγός θά μετατραπῆ σέ τύραννο, εἴτε ἐν ὅλῳ, εἴτε ἐν μέρει.
Ἐνίοτε, ἄνθρωπος πού δέν ξεκινᾶ ἀπό δημαγωγός, καθίσταται τοιοῦτος σταδιακῶς, παρασυρόμενος σέ ἀσυνέπειες, τήν μία μετά τήν ἄλλη, καί χάνοντας ἔτσι, τόσο τήν ἀρχική, ἀβαθῆ καί χωρίς γνήσιες πνευματικές ρίζες, καλή του πρόθεση, ὅσο καί τήν ψυχική του συγκρότηση ἤ καί ἰσορροπία. Ὁ δημαγωγός χαρακτηρίζεται ἑπομένως ἀπό ἰδιοτέλεια καί ἀπό διπροσωπεία (μέ προσωπεῖο ἤ προσωπεῖα).
Ὁ πολιτικός, ἀντιθέτως, εἶναι διορατικός ἐκ φύσεως, ἔχει συνέπεια λόγων καί ἔργων, ζυγίζει σωστά τά πράγματα, κρίνει δίκαια περί τοῦ πρακτέου καί δρᾶ ἀποφασιστικά. Δέν ὑποκρίνεται. Ἐπί πλέον, ὑπολογίζει ὅλα, ὡς ἐάν τήν ἑπομένη στιγμή θά ἀπεβίωνε καί θά εἶχε νά δώσῃ λόγο στόν Θεό, γιά ὅσα ἔπραξε γιά τόν λαό του καί γιά τήν εἰρήνη, καθώς καί γιά ὅσα ἀγαθά δέν ἔπραξε, ἐνῶ ἠδύνατο νά τά πράξῃ. Μόνον ὕστερα ἀπό αὐτά, λαμβάνει ὑπ'ὄψιν του τί λέγει ὁ λαός, καί πῶς θά τόν κρίνῃ σέ ἑπόμενες ἐκλογές. Γι' αὐτό, πρωτίστως φροντίζει νά ἐπιλέγη καλούς καί ἱκανούς συνεργάτες.
Ἀντιστοίχως, ὁ δημαγωγός χαρακτηρίζεται ἀπό ἀστοχία, μέχρι ἀδυναμίας, στήν ἐπιλογή ἀξίων καί ἀξιοπίστων συνεργατῶν. Ἔτσι διακρίνεται τό ὅτι δέν πρόκειται γιά πολιτικό.
Δέν εἶναι δε ὀρθό τό λεγόμενον, ὅτι ἔχουμε τούς ἡγέτες πού μᾶς ἀξίζουν. Ἔχουμε τούς δημαγωγούς πού μᾶς παρασύρουν, καί μόνον τούς πολιτικούς ἡγέτες πού σώζονται καί ἐπιβιώνουν πολιτικῶς, χάριτι Θεοῦ, μέσα σέ ἕνα στρεβλό ἐσωτερικό πολιτειακό σύστημα καί ἕνα "ἀνεστραμμένο" διεθνές σύστημα ἐξουσίας.
Ἡ ἀντιστροφή δέν εἶναι μόνον ἠθική, ἀλλά εἶναι ὀντολογική: Ἀντί πρῶτα ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία (ἡ Ὀρθόδοξη) καί πάντως ἡ ἀληθινή κοινωνία, ὕστερα ἡ πολιτική (δηλ. ὁ λαός καί ἡ δημοκρατία), ἔπειτα τό δίκαιο (τά νομικά), κατόπιν τά οἰκονομικά καί τέλος τό χρῆμα καί τό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ὅλα αὐτά ἀντίστροφα. Ἤτοι: Πρῶτα ὁ Μαμωνᾶς καί χρηματοπιστωτικές κρίσεις, ὕστερα οἰκονομικές καταστροφές τάχα δημιουργικές, κατόπιν δομικές ἀδικίες καί ὀργανωμένες ἐγκληματικές ἀδικίες (βλ. πνιγμοί μεταναστῶν καί δολοφονίες δι' ἀποκεφαλσμῶν), ὕστερα τυραννία μέ ἐνδύματα δημοκρατίας καί, τέλος, ἀντι-ορθόδοξες θρησκειακές καί παραθρησκευτικές ἡγεσίες πού στηρίζουν ὅλο τό ἀντίστροφο οἰκοδόμημα.
Σήμερα, διά χρημάτων καί πτωμάτων, ἀνοίγεται εὑρύ πεδίο γιά μηντιακούς δημαγωγούς στερουμένους γνώσεως και ἐξουσίας πολιτικοῦ. Ἀλλά καί πεδίο ἀντιστάσεως στήν ἀντιστροφή, διά φωτισμοῦ Θεοῦ καί ἐντιμότητας. Ἀντιστάσεως, ἀπό τούς πραγματικούς ἐπαΐοντες μέ πολιτική ἀντίληψη καί ὀρθόδοξη (εἰ δυνατόν ὀρθόδοξη χριστιανική) πνευματική ζωή. Μέχρι τέλους τῆς ἀντιστροφῆς.
Ἀφορμή γιά τό παρόν σχόλιο ἀποτέλεσε τό ἄρθρο τοῦ Σάββα Καλεντερίδη " Η Ελλάδα χωρίς δίχτυ ασφαλείας, με πολιτικούς, παλιούς και νέους, με βαθιές πολιτικές ρυτίδες".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου