Πολιτικοί χωρίς αιδώ και με περισσό θράσος - Ποιός θα τους σταματήσει;

 Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προχθεσινό μας άρθρο αναφερθήκαμε στα φαινόμενα λαϊκισμού, δημοκοπίας και μαυρογιαλουρισμού που κατατρύχουν την πατρίδα μας, φαινόμενα που αναπαράγονται επί δεκαετίες από ένα σύστημα το οποίο χρησιμοποιεί με στυγνότητα πολιτικούς και –δυστυχώς- πολίτες με αποτέλεσμα η Ελλάδα να παραμένει μια χώρα που αυτοϋπονομεύεται και χάνει σταδιακά τις όποιες δυνατότητες είχε να υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία και τα βασικά δικαιώματα των πολιτών της.

Για όσους αναρωτιούνται αν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα τα περί αδυναμίας υπεράσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας, αν αναζητήσουν τους ενόχους της εισβολής και κατοχής της Κύπρου, του γκριζαρίσματος του Αιγαίου, της εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου, της Τενέδου και των κατεχομένων, της τουρκοποίησης των Πομάκων και των Ρομά της Θράκης και αν προβληματιστούν με τις επιδιώξεις της Άγκυρας να αναγορευθεί σε προστάτη των «700 χιλ. μουσουλμάνων της Αθήνας», όπως μας πληροφορεί ο εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ στην Ξάνθη, βουλευτής Χουσεΐν Ζεϋμπέκ, θα βρουν τις απαντήσεις που αρκούν για να αρθούν οι όποιες ενστάσεις.

Οι ασκήσεις γυμναστικής στο… ταπί του λαϊκισμού που κάνουν οι νεαροί πρωταγωνιστές της κυβέρνησής μας στις Βρυξέλλες, με γλωσσικά άλματα μετονομασίας του μνημονίου, της τρόϊκας, των δανειστών και τοκογλύφων που μέχρι χθες «μας έπιναν των αίμα», τους προσθέτουν βαθιές ρυτίδες πολιτικής γήρανσης, σε σημείο που να διεκδικούν ακόμα και θέση πρωταθλητού στον αγώνα «άλλα λέμε προεκλογικά κι άλλα κάνουμε μετεκλογικά» που επιδίδονται οι πολιτικοί μας δεκαετίες τώρα.

Κι αν αυτοί έχουν βαθιές ρυτίδες γήρανσης, παρότι ηλικιακά νεότατοι, παρατηρούμε πολιτικούς από την -υποτιθέμενη- άλλη πλευρά του λόφου να κινούνται προς την κατεύθυνση… ανανέωσης της λεγόμενης κεντροδεξιάς παράταξης.

Μια από τις κινήσεις αυτές ήταν το δείπνο που παρέθεσε πρώην πολιτικός σε ομάδα στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια απλή ανάγνωση των προσκεκλημένων προκαλεί όχι μόνο θλίψη αλλά και βαθιά εθνική ανησυχία, γιατί η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση -πρέπει να- αποτελεί την εθνική εφεδρεία, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη σημασία του αξιώματος «το επίπεδο και η ποιότητα του κυβερνητικού έργου, εξαρτάται και είναι ευθέως ανάλογο με την ποιότητα και το επίπεδο της ακούμενης αντιπολίτευσης».

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στους Μαυρογιαλούρους, που επιμένουν να εμφανίζονται και μάλιστα σε εξελιγμένη μορφή δεκαετίες τώρα στο πολιτικό μας σκηνικό. Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς που αποκτούν αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι από τη μια η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα και από την άλλη η απώλεια της εθνικής υπευθυνότητας, της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού και μιλάμε με όρους κοινωνικής και όχι πολιτικής ενοιολογίας.

Γιατί αν οι πολιτικοί μας διέθεταν αυτογνωσία και αυτοσεβασμό, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα δεχόντουσαν να καθίσουν σε ένα πολιτικό δείπνο -πόσο βιάζεται αλήθεια η λέξη της “πολιτικής” στην πατρίδα μας- στο οποίο παρευρίσκονται άτομα που είναι απολύτως ταυτισμένα με τον Χριστοφοράκο και με το σκάνδαλο της Siemens, άτομα το όνομα των οποίων είναι ταυτισμένο με μεγάλα συμφέροντα, παιδιά του διεφθαρμένου κομματικού σωλήνα, άτομα-σύμβολα της οικογενειοκρατείας και πολιτικά ερείπια που όλοι μαζί απλώς αποτελούν ένα πολύ αξιόπιστο και χαρακτηριστικό δείγμα της εθνικής μας παρακμής!

Και αν σε όλους αυτούς το θράσος περισσεύει, το πιο θλιβερό είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος από την κοινωνία να αντιδράσει! Τέτοιος ξεπεσμός αλήθεια; 

 Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "κυριακάτικη δημοκρατία"