Ὁ Ἥλιος κατηφόριζε, τήν Καθαρά Δευτέρα
κι ἕνας μικρός τροχάλαγε, μέ τόν χαρταετό του
καί ἔσερνε στόν σπάγκο του, στοῦ Μάρτη τόν ἀέρα,
τά παιδικά του ὄνειρα, μά καί τόν ἑαυτό του….
Κι ἀπό τό φῶς τά χρώματα, πού λάμναν στά Οὐράνια,
μαζί του κατρακύλαγαν καί τρέχανε σιμά του
κι ἦταν θαρρεῖς καί γέμιζε, ἡ πλάση πυροφάνια,
νά φέγγουν τά πολύχρωμα, τοῦ ἀετοῦ φτερά του….
Καί τό παιδί τροχάλαγε, χαρούμενο στόν Ἥλιο
καί θήλαζε στό γέλιο του, ἡ υπαρξη τήν ζήση
κι ὁ κόσμος ὅλος θαύμαζε, τό τέλειο τό είδύλλιο,
χαρταετοῦ μέ κείνηνε, τήν παιδική μας φύση….
κι ἕνας μικρός τροχάλαγε, μέ τόν χαρταετό του
καί ἔσερνε στόν σπάγκο του, στοῦ Μάρτη τόν ἀέρα,
τά παιδικά του ὄνειρα, μά καί τόν ἑαυτό του….
Κι ἀπό τό φῶς τά χρώματα, πού λάμναν στά Οὐράνια,
μαζί του κατρακύλαγαν καί τρέχανε σιμά του
κι ἦταν θαρρεῖς καί γέμιζε, ἡ πλάση πυροφάνια,
νά φέγγουν τά πολύχρωμα, τοῦ ἀετοῦ φτερά του….
Καί τό παιδί τροχάλαγε, χαρούμενο στόν Ἥλιο
καί θήλαζε στό γέλιο του, ἡ υπαρξη τήν ζήση
κι ὁ κόσμος ὅλος θαύμαζε, τό τέλειο τό είδύλλιο,
χαρταετοῦ μέ κείνηνε, τήν παιδική μας φύση….
Γιάννης Μαλτέζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου