To τραγούδι του ποιητή

Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα Δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα Βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνοιωσα Τα " ζόρικα " που λεν αμέσως τά νοιωσα Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου Δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου Και πεντακόσιους τρείς κατά συνέχεια Μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια Δύσκολο, δύσκολο της γης το πέρασμα Και να μην βγαίνει καν ένα συμπέρασμα Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα Που μήτε ο ίδιος δεν το αντελήφθηκα Ώσπου μια μέρα τόφερε η περίσταση Κι αγάπησα χωρίς καμμιάν αντίσταση Αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα Πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα Πρώτον διότι κυνηγούσα το άπιαστο Και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος άμοιαστο Εφ' ώ και αφού την τύχη μου σιχτίρισα Πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα... Οδυσσέας Ελύτης