Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα, που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα, που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από την επιθυμία να αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή το φόβο του Θεού.

Αββάς Ησαΐας

Ο ΑΣΩΤΟΣ ΥΙΟΣ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΦΩΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ

Γράφει ο γιατρός Φώτης Μιχαήλ

         

          Μεγάλο στολίδι για τον άνθρωπο η απλότητα. Στην καθημερινή του ζωή τον κάνει αγαπητό, προσηνή, χρήσιμο και ευχάριστο σε όλους .

Οι μεγάλοι πολιτικοί, οι ώριμοι καλλιτέχνες, οι φωτισμένοι δάσκαλοι, οι ήρωες, οι Άγιοι και οι γνωστοί Πατέρες της Εκκλησίας μας, έζησαν όλοι τους απλά και λιτά, ασκούμενοι και αγωνιζόμενοι διά βίου.

           Στην τέχνη, όπως είναι η ποίηση, η ζωγραφική, η μουσική, η απλότητα προσδίδει χαρακτηριστικά υψηλής ποιότητας και τα έργα της στεφανώνονται και μένουνε για πάντα. 

          Στην πολιτική, που είναι η τέχνη των τεχνών, όπως λένε, η απλότητα συνιστά χαρακτήρα ανυπολόγιστης αξίας. Ο Σοφοκλής, ένας από τους τρεις μεγαλύτερους τραγικούς της Αρχαιότητας, γράφει: ''Η απλότητα γεννά τις πιο σοφές και σωστές σκέψεις''. Να γιατί οι εραστές του ''αθλήματος της πόλης'' γίνονται σοφότεροι και πιο αποτελεσματικοί, όταν πολιτεύονται συντροφιά με την απλότητα.

Ο πολιτικός της απλότητας αποστρέφεται μετά βδελυγμίας τις ψεύτικες υποσχέσεις και την υποκρισία των δημοσίων σχέσεων. Ο εγωϊσμός, η ματαιοδοξία και η καλοπέραση δεν έχουν τόπο να σταθούνε στην καρδιά του. Χωρίς να το θέλει, γίνεται υπόδειγμα προς μίμηση και δίπλα του διαπλάθονται πολίτες χρηστοί και έντιμοι.

          Στην εκπαίδευση, ο δάσκαλος ο απλός γίνεται κάθε ώρα και στιγμή ζωντανό παράδειγμα τιμιότητας, φιλότιμου, ολιγάρκειας, ευπρέπειας και αρχοντιάς. Το έργο του αναδεικνύεται μεγαλειώδες με την απλότητα, διότι, όπως  βεβαιώνει  και ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόϊ, ''δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα''.

          Στην Εκκλησία, οι λιτές γραμμές της βυζαντινής αγιογραφίας και το δωρικό ύφος της υμνολογίας ελευθερώνουν τις ψυχές από τα δεσμά της ύλης και τις ανεβάζουνε ψηλά. Η απλότητα στην διακόσμηση του ναού, στον προσφερόμενο Πατερικό λόγο και στην αμφίεση λαϊκών και ιερωμένων σώζει τον άνθρωπο από την φιλαυτία και προπαντός από την σύγχρονη παναίρεση της εκκοσμίκευσης.

Ο βίος των εκκλησιαστικών ανδρών, όταν είναι  απλός και ανεπιτήδευτος,  εμπνέει και πείθει τους πιστούς. Ενώ η επιτήδευση, η πολυτέλεια και οι σκοπιμότητες   αλλοιώνουν, δυστυχώς, την γνησιότητα του Εκκλησιαστικού γεγονότος και το μεταλλάσσουν σε ανούσια τυπολατρία ή απλώς σε  κίβδηλη θρησκευτική εκδήλωση.

          Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μαρτυρεί: «Ψυχή εὐλογημένη πᾶσα ἁπλῆ· καί ὁ πορευόμενος ἁπλῶς πορεύεται πεποιθώς». Δηλαδή, κάθε ευλογημένη ψυχή είναι απλή. Και όποιος πορεύεται με απλότητα και ευθύτητα, πορεύεται με πεποίθηση και θάρρος. 

           Εν μέσω της λεγόμενης κρίσης, φαίνεται πως το μήνυμα είναι για όλους μας αυτονόητο.

Δημοσκοπήσεις: "Σαρώνει" ο ... Γ.Καμίνης! - Πώς βγάζουν "1ο" τον εκλεκτό του Τ.Σόρος

 
Θα μπορούσε να είναι ένα καλό ανέκδοτο αν δεν ήταν μια εξόφθλαμη προσπάθεια κύκλων τύπου Τζόρτζ Σόρος να δείξουν οτι ο ... νυν δήμαρχος Γιώργος Καμίνης έχει ρεύμα και προηγείται ΟΛΩΝ των υποψηφίων για την δημαρχία της Αθήνας.
Μέσα σε 24 ώρες τρεις κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις δείχνουν τον "πουλέν" του Γιώργου Παπανδρέου με ένα άκρως συζητήσιμο έργο στο δήμο της Αθήνας (για να μην χρησιμοποιηθεί κάποια βαριά εκφραση) να ... προηγείται και με διαφορά των συνυποψηφίων του!
Και με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Λαϊκό Σύνδεσμο να εξαφανίζονται από τον χάρτη, ειδικά ο πρώτος!
Έτσι, σε μία εκλογική περιφέρεια (A'Αθηνών) που ο ΣΥΡΙΖΑ καταγράφει ποσοστά της τάξης του 30-35% ο υποψήφιός του ΣΥΡΙΖΑ (συμπαθης και αξιόλογος για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ), με το ζόρι φτάνει το 9-11%, ενώ οι υποψήφιοι από τη ΝΔ με το κπομμα να κινείται στις δημοσκοπήσεις της Α' Άθηνών γύρω στο 25%, κερδίζουν αθροιστικά ακριβώς (!) 25-27%.
Από εκεί και πέρα ο υποψήφιος του Λαϊκού Συνδέσμου Ηλίας Κασιδιάρης με τον Λαϊκό Σύνδεσμο στην Α'Αθηνών να φτάνει το 15% σε όλες τις δημοσκοπήσεις με το ζόρι φτάνει το 11% και από εκεί και πέρα οι άλλοι υποψήφιοι συγκεντρώνουν ακριβώς τα ποσοστά των κομμάτων τους.
Δηλαδή: Οι υποψήφιοι ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκού Συνδέσμου, κατά τις "φωτισμένες" εταιρείες δημοσκοπήσεων, δεν τους προτιμούν ούτε οι ψηφοφόροι των κομμάτων τους οι οποίοι προτιμούν τον ... Γιώργο Καμίνη!
Γελοίο; Οχι, αν η πληρωμή των δημοσκοπήσεων γίνεται τοις μετρητοίς και η ανάγκη να φανεί ότι έχει ρεύμα ο Καμίνης είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα...
Σημειώνουμε ότι ο Γ.Καμίνης υποστηρίζεται από ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ που και ο δύο μαζί, στις μετρήσεις της Α'Αθηνών συγκεντρώνουν 9%!
Εν τούτοις στηρίζεται και προβάλλεται σκανδαλωδώς από όλα τα συστημικά ΜΜΕ. Περίεργο; Καθόλου αν γνωρίζει κανείς πώς κινείται το σύστημα προώθησης υποψηφίων της Νέας Τάξης Πραγμάτων του Τζορτζ Σόρος.
Ας δούμε λοιπόν τι δίνουν οι δημερινές δημοσκοπήσεις:
Στη δημοσκόπηση της MRB (του οποίου ο ιδιοκτήτης αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα) για την Real News o Γιώργος Καμίνης έρχεται πρώτος με 20% και ακολουθούν Άρης Σπηλιωτόπουλος 13,4%, Νικήτας Κακλαμάνης 12,4%, Ηλίας Κασιδιάρης 11%, Γαβριήλ Σακελλαρίδης 9,6%, Βασίλης Καπερνάρος 6,4%, Νίκος Σοφιανός 6,2% και Γρηγόρης Βαλλιανάτος με 1,7%.
Στο δεύτερο γύρο, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, ο νυν δήμαρχος Αθήνας κερδίζει τους τέσσερις πιθανούς αντιπάλους του: Τον Α. Σπηλιωτόπουλο με 36,7% έναντι 30%, τον Ν. Κακλαμάνη με 35,6% έναντι 31,7%, τον Γ. Σακελλαρίδη με 37% έναντι 23% και τον Η. Κασιδιάρη με 51,3% έναντι 21,4%.
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της εταιρείας ALCO για το Πρώτο Θέμα, ο Γ.Καμίνης καταλαμβάνει την πρωτιά με ποσοστό 18,4%. Ο επίσημος υποψήφιος της ΝΔ, Άρης Σπηλιωτόπουλος, βρίσκεται στη δεύτερη θέση με 13,1%, ακολουθεί ο Νικήτας Κακλαμάνης με 12,1% ο Ηλίας Κασιδιάρης με 10,8%, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης με 10,7%, ο Νίκος Σοφιανός με 4,7%, ο Βασίλης Καπερνάρος με 4,3% και ο Γιώργος Αμυράς με 2,6%.
Προβάδισμα του Γιώργου Καμίνη για τη δημαρχία της Αθήνας, με ποσοστό 20%, δείχνει και η δημοσκόπηση της εταιρείας Metron Analysis, που είδε την Παρασκευή το φως της δημοσιότητας.
Και μπορεί να διερωτηθεί ο καλόπιστος πολίτης: "Εστω ότι θέλουν να στηρίξουν Καμίνη οι εταιρείες δημοσκοπήσεων γιατί "τα παίρνουν" (υπόθεση εργασίας όχι πραγματικότητα), είναι δυνατόν να εκτίθενται τόσο πολύ και να βγάζουν τέτοια αποτελέσματα ενώ ο εκλεκτός τους έρχεται μεταξύ της τέταρτης και της έκτης θέσης; Σε 90 ημέρες πώς θα εμφανιστούν και πώς θα απολογηθούν στους πολίτες; δεν θα εξαφανιστεί η αξιοπιστία τους;"
Μα, έχουν γίνει και χειρότερα και καμία από τις εταιρείες δεν σταμάτησε να κάνει εν συνεχεία επίδειξη θράσους:
Να θυμηθούμε τις έδινε η Μetron Analysis πριν από τις εκλογές του Μαΐου του 2012, σε δημοσκόπηση της εφημερίδας "Ημερησία" στις 13 Απριλίου 2012:
    ΝΔ: 24,3%
    ΠΑΣΟΚ: 15,4%
    ΚΚΕ: 10,9%
    Ανεξάρτητοι Έλληνες: 9,6%
    ΣΥΡΙΖΑ: 9,5%
    ΔΗΜ.ΑΡ.: 8%
    Χρυσή Αυγή: 5,5%
    Οικολόγοι Πράσινοι: 4,4%
    ΛΑΟΣ: 4,2%
    Δημοκρατική Συμμαχία: 2,1%
    Άλλο Κόμμα: 5,3%
Τι έλαβε, τελικά το κάθε κόμμα στις εκλογές: Η ΝΔ 18,85%, ΣΥΡΙΖΑ,16,78%, ΠΑΣΟΚ 13,18%, Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,60%, ΚΚΕ με 8,48%, Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή 7%, Δημοκρατική Αριστερά 6,11%. Εκτός Βουλής οι Οικολόγοι Πράσινοι με 2,93%, ο ΛΑΟΣ με 2,90% και η Δημοκρατική Συμμαχία με 2,55%.
Το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι όπως και πριν από τις εκλογές του Μαΐου του 2012, ΜΟΝΟ για ΣΥΡΙΖΑ και Λαϊκό Σύνδεσμο είχαν αποτύχει θεαματικά να προβλέψουν το ποσοστό τους ΟΛΕΣ οι εταιρείες, έτσι και τώρα ΜΟΝΟ οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ και του Λαϊκού Σύνδεσμου απέχουν εντυπωσιακά (ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ) από το ποσοστό του κόμματος ακόμα και από τις δημοσκοπήσεις των ίδιων εταιρειών για την Α'Αθηνών.
Αλλά για τις δημοσκοπήσεις και την "χρεοκοπία" τους, θα επανέλθουμε...

πηγή 

Η συγκινητική προσπάθεια διάσωσης ενός ελαφιού που παγιδεύτηκε στο χιόνι

Τρεις σκιέρ στην Αυστρία βιντεοσκοπούσαν τη διαδρομή τους μέσα στο χιόνι. Στην πορεία τους, ένας από αυτούς εντόπισε ένα ελάφι που είχε εγκλωβιστεί μετά από πέρασμα χιονοστιβάδας. Πλησιάζοντας είδαν…. ότι το ζώο ήταν ακόμα ζωντανό και έσπευσαν να το βοηθήσουν. Η λήψη του βίντεο που δημοσιεύει το news247.gr έγινε από τον κάμεραμαν Simon Platzer. Όπως γράφουν σε σχετική ανάρτηση τους στο διαδίκτυο, προσπαθούσαν για μία ώρα να απελευθερώσουν το ελάφι. Ένας από τους τρεις της παρέας δήλωσε μάλιστα κυνηγός.
πηγή

Άγριο πτηνό ετών 63 συνεχίζει να γεννά απογόνους!

Το γηραιότερο γνωστό άγριο πτηνό του κόσμου εθεάθη να φροντίζει έναν ακόμα νεοσσό στο νησί Μίντγουεϊ του Ειρηνικού, ανακοίνωσε η αμερικανική υπηρεσία Ιχθύων και Άγριας Ζωής (USFWS). Η Γουίζντομ φόρεσε το πρώτο της βραχιολάκι αναγνώρισης το 1956, οπότε οι ερευνητές εκτιμούσαν την ηλικία της στα πέντε χρόνια. Έκτοτε έχει αλλάξει βραχιόλι πέντε φορές και επιστρέφει κάθε χρόνο στο Μίντγουεϊ για να ζευγαρώσει. To 2011 επέζησε του ασιατικού τσουνάμι, το οποίο έφτασε μέχρι το καταφύγιο Μίντγουεϊ, βορειοδυτικά της Χαβάης και σκότωσε 2.000 ενήλικα άλμπατρος και περίπου 110.000 νεοσσούς.
Τα άλμπατρος γεννούν συνήθως ένα αβγό το χρόνο και οι ορνιθολόγοι εκτιμούν ότι η Γουίζντομ έχει αποκτήσει τουλάχιστον 35 απογόνους τον τελευταίο μισό αιώνα. Τα άλμπατρος του Λέισαν (Phoebastria immutabilis) παίρνουν το όνομά τους από το νησί Λέισαν βορειοδυτικά της Χονολουλού, ωστόσο το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού φωλιάζει στο Μίντγουεϊ. Θρυλικοί ανεμοπόροι, τα άλμπατρος περνούν σχεδόν όλη τους τη ζωή στον αέρα και η Γουίζντομ εκτιμάται ότι διανύει κάθε χρόνο μια απόσταση 80.000 χιλιομέτρων. Τα περισσότερα άλμπατρος του Λέισαν ζουν από 12 έως 40 χρόνια και σε σπάνιες περιπτώσεις μέχρι τα 50. Η υπέργηρη Γουίζντομ είναι το γηραιότερο άγριο πτηνό, όχι όμως και το πιο ηλικιωμένο πτηνό, αφού οι παπαγάλοι, σε αιχμαλωσία, ξεπερνούν συχνά τα 100.

Επιστροφή του Ισλάμ στην Αθήνα - Μαντήλες στα σχολεία - 25% οι ισλαμιστές

25% του πληθυσμού των Αθηνών αποτελείται πλέον από ισλαμιστές μουσουλμάνους, και επιστρέφει στην πόλη το Ισλάμ μετά από 190 χρόνια! Η αδιάκοπη ροή λάθρομεταναστών (όρος που ενοχλεί τους νεοταξίτες να ακούγεται) στο κέντρο της Αθήνας τα τελευταία 20 χρόνια έχει αλλάξει δραστικά την πληθυσμιακή ισορροπία με αποτέλεσμα να έχουν γεμίσει οι δρόμοι και τα σχολεία της Αθήνας με μαντήλες!

Η Αθήνα έχει μεταβληθεί σε μια πόλη όπου το 25% του πληθυσμού είναι μουσουλμάνοι, μιλάμε για μια περιοχή που καλύπτει τις εκλογικές περιφέρειες της Α' και Β' Αθηνών, και για μια κοινότητα η οποία γεννάει με τετραπλάσιο ρυθμό από τους γηγενείς.

Για να προστατευθεί αυτό το "επίτευγμα" χρειάζεται ανθρώπους τύπου Καμίνη. Δεν "κάνει" το εγχώριο πολιτικό σύστημα για τους σχεδιασμούς της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων, η οποία αναζητά άτομα από τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς που "σφύζει" από ιδεολογήματα Διεθνισμού (απαραίτητο συστατικό για την Νέα Τάξη ΠΡαγμάτων και τους σκοπούς της για διάλυση των εθνών) σαν τους Καμίνη και Μπουτάρη που "χρηματοδοτούνται" από τον Τ.Σόρος.

Υπενθυμίζουμε την αποδοχή και των δύο (μαζί και ο δήμαρχος Κοζάνης) της "ευγενικής" "προσφοράς" του αρχιτοκογλύφου των αγορών για πετρέλαιο θέρμανσης στα σχολεία.

Υπενθυμίζουμε επίσης τα εγκαίνια της ΜΚΟ συμφερόντων Τ.Σόρος στην Θεσσαλονίκη Solidarity Now με τον Γ.Μπουτάρη να την εγκαινιάζει προσωπικώς.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας "Παραπολιτικά" στην Αθήνα μόνο υπολογίζεται ότι ζουν σήμερα περίπου 700.000 μουσουλμάνοι. Άνθρωποι από το Ιράκ, το Ιράν, τη Συρία, τον Λίβανο και το Πακιστάν, έχουν φτιάξει τις δικές τους οικογένειες στην Ελλάδα, κρατώντας παράλληλα τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της πατρίδας τους.Τα τελευταία χρόνια πολλά παιδιά από μουσουλμανικές οικογένειες μιλούν άπταιστα την ελληνική γλώσσα,και πηγαίνουν σε ελληνικά σχολεία με προοπτική να σπουδάσουν στην Ελλάδα, και να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στα δρώμενα της χώρας, ο οποίος μάλοον δεν θα συνάδει με τα εθνικά μας συμφέροντα.

Η Μαράλ πηγαίνει στο 4ο Λύκειο Μεταξουργείου και, όπως εξηγεί στα Παραπολιτικά, είναι μία από τις δύο μαθήτριες που φοράνε καθημερινά μαντήλα στο κεφάλι: «Εγώ και άλλη μία φίλη μου φοράμε μαντήλα στο σχολείο. Προσωπικά τη μαντήλα τη φοράω συνέχεια, όταν βγαίνω έξω, όταν πηγαίνω στο σχολείο, όταν πηγαίνω μία βόλτα, καθημερινά δηλαδή. Όλες οι μουσουλμάνες πρέπει να φοράνε μαντήλα, όταν βγαίνουν έξω. Καταλαβαίνω ότι για πολλούς δεν είναι εύκολο να το δεχτούν. Υπάρχουν αρκετοί που κοιτάνε παράξενα και στο σχολείο και έξω στο δρόμο. Για μένα είναι απολύτως φυσιολογικό. Το επιβάλλει η θρησκεία μας και η παράδοσή μας».

Τη μαντήλα φορά συνέχεια και η Μάγια, που γεννήθηκε στην Ελλάδα. Οι γονείς της έφτασαν στην Αθήνα από τη Συρία πριν από 20 χρόνια.

Το καταλάβατε αυτό; Πρόκειται για ισλαμοποίηση της χώρας, και σε συνδυασμό με την φαεινή ιδέα της Πολιτέιας να δημιουργήσει ένα εγχειρίδιο για την Σαρία, οδηγούμαστε σε πραγματικά επίκίνδυνες ατραπούς.Το κράτος είναι διατεθειμένο να θυσιάσει τον κοσμικό του χαρακτήρα, προς επικράτηση μουσουλμανικών ηθών, σε μια κατεξοχήν Ορθόδοξη χώρα!

Για αυτό και η ΝΤΠ δια των εδώ αντιπροσώπων της χτυπάει καθημερινά την Ορθοδοξία, και τον αρχαιοελληνισμό. Για να γίνει η "διάβρωση" πιο εύπεπτη.

πηγή

Τρία πράγματα χρειάζονται: Πρώτον Πίστις. Δεύτερον Πίστις. Τρίτον Πίστις.

Γερόντισσα Γαβριηλία.

Εντυπωσιακή όμως... εγκαταλελειμμένη

Η εγκαταλελειμμένη γέφυρα του Καραβόπορου στα Τρίκαλα χαρίζει μαγικές εικόνες και ένα όμορφο τοπίο για βόλτα στους επισκέπτες.
Η πρόσβαση σε αυτή είναι δύσκολη καθώς υπάρχουν λόφοι από σκουπίδια από παράνομες χωματερές γύρω από τη γέφυρα, η οποία είναι φθαρμένη, παρά το γεγονός ότι αποτελούσε τη βασική δίοδο μετακινήσεων των κατοίκων του νομού. Δυστυχώς, δεν έχει γίνει τουριστική αξιοποίηση της γέφυρας και του τοπίου.

Γέροντας Ελισαίος: Στη σημερινή νεολαία βρίσκω περισσότερα στοιχεία σοβαρότητος και παιδείας από τη δική μας αντίστοιχη περίοδο

Με αισθήματα βαθιάς ευγνωμοσύνης ολοκληρώνουμε τη συνομιλία μας εδώ στη Σιμωνόπετρα με τον Καθηγούμενό της Αρχιμανδρίτη π. Ελισαίον, αγαπητές και αγαπητοί μου αναγνώστες της «δημοκρατίας». Λίγο πριν το... «Δι’ ευχών» -που λένε στο τέλος κάθε εκκλησιαστικής τελετουργίας- να πάρουμε ακόμη μερικές απαντήσεις.

– Μανώλης Μελινός: Γέροντα, με βάση τη συνεχή επικοινωνία και την πλουσίαν εμπειρία σας από τους νέους, αισιοδοξείτε γι’ αυτούς;

– Αρχιμ. Ελισαίος Σιμωνοπετρίτης: Είμ’ αισιόδοξος, αν και δεν συμφωνώ απολύτως με τον υπερτονισμό της νεολαίας· νεολαία είν’ ένας συμβατικός χρόνος.

– Μ.Μ.: Είναι το αύριο της Εκκλησίας, του έθνους, της κοινωνικής δομής...

– Αρχιμ. Ελ.Σιμ.: Καμίαν αντίρρηση για τις τελευταίες αναφορές, με την παρατήρησιν όμως ότι η Εκκλησία δεν έχει ηλικίες. Αντιλαμβάνεσθε...

Συνοψίζω, λέγοντας ότι αισιοδοξώ για τη νεολαία, που όμως έχει κάποιο έρεισμα. Ο εκσυγχρονισμός δεν είναι ο κανόνας. Οσα καλά στοιχεία έχει ο νέος από την παιδική ηλικία, βλασταίνουν όταν αργότερα αρχίζει να βρίσκει τον χώρο του και να εκμεταλλεύεται τον χρόνο του. Αυτό επιτυγχάνεται εδώ στο Αγιον Ορος. Αλλά και στον κόσμο συμβαίνει το ίδιο, όταν ο νέος βρει τον χώρο κι αρχίσει να υπολογίζει και να σέβεται τον χρόνο του...

Ποτέ δεν είναι αργά γι’ ανοικοδόμηση. Μάλιστα στη σημερινή νεολαία βρίσκω περισσότερα στοιχεία σοβαρότητος και παιδείας από τη δική μας αντίστοιχη περίοδο. Σήμερα οι νέοι είναι πιο έξυπνοι, πιο καλά πληροφορημένοι. Πάντως, δεν μπορεί κανείς να κρίνει με γενικότητες τους ανθρώπους. Συνήθως στα βάθη της ψυχής η θετική πραγματικότητα απέχει από την επιφάνεια. Αυτό είναι και μία ελπίδα που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο. Εχει πολύ περισσότερες δυνατότητες ο άνθρωπος, απ’ ό,τι νομίζουμε. Επίσης έχει δυνάμεις αναστροφής και ανασυγκροτήσεως. Μπορεί να βρίσκεται στο χείλος του κρημνού και να επιστρέφει. Δεν μου αρέσουν αυτές οι μεσαιωνικές ιστορίες περί καταστροφών και αντιστοίχως οι υπεραισιοδοξίες περί άλλων αναγεννήσεων...

Ο άνθρωπος έχει μία προσωπική πορεία μέσα σ’ ένα Σώμα, που είναι η Εκκλησία και η κοινωνία.
– Μ.Μ.: Να παραμείνουμε, άγιε Καθηγούμενε, στην απτή πραγματικότητα της Μονής σας· θα τη συσχετίσω μ’ εκείνη της Ορμυλίας, του γυναικείου μοναστηριού που τελούσε πάντοτε υπό την πνευματική σκέπη του Γέροντός σας πατρός Αιμιλιανού. Απ’ όσο γνωρίζω, από τους περίπου εβδομήντα Σιμωνοπετρίτες πατέρες και τις εκατόν είκοσι Ορμυλιώτισσες μοναχές, εβδομήντα άτομα εκατέρωθεν είσθε στενοί συγγενείς, σύζυγοι, πατέρες, μητέρες, αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια! Μιλήστε μας για την ευλογίαν αυτήν, απαντώντας στους «χριστιανούς» γονείς οι οποίοι φοβούνται ότι, πηγαίνοντας στο μοναστήρι τα παιδιά τους, θα... ενταφιασθούν!

– Αρχιμ. Ελ.Σιμ.: Υπάρχει όντως διάλυση κάποιας οικογενείας, για να ενωθεί όμως εις το όνομα Κάποιου Αλλου! Με άλλα λόγια, σκορπίζει μίαν οικογένειαν ο Θεός και την επανενώνει σε άλλο επίπεδο και άλλη διάσταση· την ανοικοδομεί! Αυτές οι οικογένειες που διαλύθηκαν ζουν πιο ευτυχισμένες απ’ ό,τι ζούσαν με την καθημερινή τριβήν. Οντας τώρα «χωρισμένοι» αλλά ουσιαστικά ενωμένοι στα μοναστήρια, εν ονόματι του Χριστού, αυτό έχει συνέπεια και για την υπόλοιπη αδελφότητα. Αισθανόμαστε την οικογενειακή ζωή στο κοινόβιο. Πέριξ των δύο μονών υπάρχει ένας άλλος κόσμος εγγάμων, που αποτελεί την ευρύτερη οικογένεια. Το σύνολον αυτό είναι η απεικόνιση της Εκκλησίας σε μικρογραφία.

– Μ.Μ.: Γέροντα, ευχαριστώ πολύ για τις πολύτιμες σκέψεις και πληροφορίες σας.

– Παρακαλώ να εύχεσθε.

– Αρχιμ. Ελ.Σιμ.: Εγώ σας ευχαριστώ πολύ. Ο Χριστός να μας ευλογεί όλους· αμήν.

– Μ.Μ.: Ο Βρετανός περιηγητής Carlyle, αγαπητές και αγαπητοί μου αναγνώστες της «δημοκρατίας», περιγράφει με ζωντάνια κι έξαρση το τοπίο της Σιμωνόπετρας ως εξής:

«Ο ήλιος βασίλευε όταν φτάσαμε στο μοναστήρι. Ζύγωνε το σούρουπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θέαμα από το χαγιάτι που τριγυρίζει το μοναστήρι. Στέκεται κυριολεκτικά πάνω σε μια βραχοκολόνα. Από ’δώ και από ’κεί βαθιές λαγκαδιές κατάφυτες και χαραγμένες από χειμάρρους. Μπροστά η θάλασσα· θαρρεί κανείς πως, αν πετάξει μια πέτρα, θα φτάσει στο νερό. Πίσω ανεβαίνει ένας απότομος βράχος και από ψηλά κρυφοκοιτάζει ο Αθως. Οταν με το σούρουπο έγινε το τοπίο πιο απαλό κι άρχισε να χρυσώνει από τη λάμψη της σελήνης, όταν πια κανένας ήχος δεν έφτανε στο αυτί -έξω από τα τραγούδια των αηδονιών, το μούρμουρο των νερών που κατέβαιναν από το βουνό και τον μακρινό ορυμαγδό των κυμάτων-, ένιωθες μέσα σου κάτι ανεπανάληπτο. Οταν θα φύγω από τον κόσμο, πρέπει να πάω στη Σιμωνόπετρα»!

Χαγιάτια ξέχειλα... ίλιγγο, εδώ στην Πέτρα του Σίμωνος· καρδιές ξέχειλες αγάπη για τον συνάνθρωπο! Εδώ πείθεσαι ότι η μοναχική ζωή δεσπόζεται από ένα σκοπόν ο οποίος και τη νοηματοδοτεί: την αναζήτηση του Θεού. Ο Μοναχός έχει αποχωρισθεί απ’ όλα, για να μην έχει εμπόδια στον δρόμο του προς τον Θεόν· γι’ αυτό αποχωρίζεται και από τα πλέον πολύτιμα. Στο πλαίσιο της ασκήσεως δεν αποχωρίζεται από τα κτίσματα απλώς, αλλά και απογυμνώνεται από τον εαυτό του. Ο Μοναχός οφείλει να χωρισθεί απ’ όλ’ αυτά, σαν να είναι νεκρός. Ο απόστολος Παύλος το λέγει: «Απεθάνετε συν τω Χριστώ από των στοιχείων του κόσμου τούτου». «Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της Γης. Απεθάνετε γαρ και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Κολ. β 20, γ 2-3). Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιον αντιλαμβανόμαστε την οικειότητα τόσο των παλαιών όσο και των συγχρόνων μοναχών με τον θάνατον. Ο άγιος Αντώνιος δεν πήγε να εγκατασταθεί σε σπήλαιον, αλλά σε τάφο!

Πολλοί Μοναχοί της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης θα τον μιμηθούν. Αλλά κι εδώ στο Αγιονόρος σήμερα υπάρχουν οι έγκλειστοι, πρότυπα της αθωνικής ασκήσεως. «Σαρξ και αίμα δεν μπορούν να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού». Εάν υποφέρουμε, εάν πεθάνουμε μετά του Χριστού, θα βασιλεύσουμε μαζί Του. «Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» μας λέγει. Εάν ο Μοναχός δεν ζει μία «νεκρή ζωή», δεν είναι Μοναχός. Εδώ εφαρμόζεται το παύλειον: «Καθ’ ημέραν αποθνήσκω» (Α Κορ. ιε 31) και «Νεκρώσατε τα μέλη υμών τα επί της γης» (Κολ. γ 5). Δεν πρόκειται περί απλής μνήμης θανάτου· Το ζήτημα δεν είναι να θυμόμαστε ότι θα πεθάνουμε, αλλά όντως να «πεθάνουμε». «Απεθάνετε και η ζωή υμών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ». Αυτό απορρέει από τις μοναχικές υποσχέσεις που θεωρούνται νέο βάπτισμα.

Ο Μοναχισμός είναι βίος αγγελικός. Η μοναστική ζωή θεωρείται ως το όγδοο Μυστήριο! Το Μυστήριο του Χριστού είναι μυστήριο θανάτου και αναστάσεως. Ο Μοναχός αποθνήσκει ως προς τον εαυτό του και ως προς τον κόσμο και ανίσταται εν Χριστώ τω Θεώ και εν τω κόσμω του Θεού. Ο μοναχικός βίος είναι το μυστήριο της πλήρους αφιερώσεως στον Θεό του ανθρώπου και της υπάρξεώς του. Οι Μοναχοί φυλάσσουν μέσα στην ερημία την εικόνα του Χριστού ακτινοβολούσα και άθικτη, σε όλη την καθαρότητα της θείας Αληθείας που μας εκληροδότησαν οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Αγιοι Πατέρες. Οταν έλθει η ώρα, θα την αποκαλύψουν στον κλονισμένο κόσμο. Γι’ αυτό λέμε ότι ο Μοναχισμός είναι μυστήριο και προσθέτουμε: Τύπος του μέλλοντος αιώνος, ο οποίος τηλαυγώς σηματοδοτεί την πορεία της Εκκλησίας μας...
 Μανώλης Μελινός

Ρωσία: Η Κωνσταντινούπολη να δοθεί στους Έλληνες! Και η Κύπρος να γίνει ρωσικό «αεροπλανοφόρο»...

Παρθένα Τσαμουρίδου 

 Η ιδιαίτερη κινητικότητα που δείχνει τα τελευταία χρόνια η ρωσική εξωτερική πολιτική πρέπει να προκαλέσει το ενδιαφέρον και ημών των Ελλήνων! Η Ρωσία σήμερα είναι μια άλλη Ρωσία από εκείνη πριν από 15 με 20 χρόνια. Σήμερα είναι πολύ κοντά στο να πετύχει τη συγκρότηση μιας «νέας Σοβιετικής Ένωσης», αλλά όχι κομμουνιστικής, όπως ήταν η παλιά. Η «νέα Σοβιετική Ένωση» θα είναι πιο πολύ εθνικιστική και πατροπαράδοτη. Θα βασίζεται πολύ στην Ορθοδοξία.
Σε μια τέτοια «νέα Σοβιετική Ένωση» δείχνουν ενδιαφέρον να προσχωρήσουν οι χώρες που είναι δίπλα στη Ρωσία γεωγραφικά, όπως η Λευκορωσία, αλλά και η Ουκρανία.

          Αυτό το τελευταίο είναι πολύ βασικό. Γιατί η Ουκρανία, το δείχνουν πια όλα, είναι κοντά σε διάσπαση. «Δυτικοί» εναντίον «ανατολικών» και στην πραγματικότητα οι Καθολικοί εναντίον των Ορθοδόξων. Αν το δυτικό μέρος της Ουκρανίας αποσχιστεί και δημιουργήσει καινούριο κράτος, ανεξάρτητο, τότε το ανατολικό πολύ εύκολα θα μπορούσε να «μεταπηδήσει» στη Ρωσία, ακόμα και να ενωθεί μαζί της. Οι Ρώσοι δεν ξεχνούν πως η «καθαρή» Ρωσία ήταν κάποτε εκείνη του Κιέβου. Οι Ουκρανοί είναι εντελώς Ρώσοι, τουλάχιστον αυτοί της ανατολικής Ουκρανίας.           Σε μία «νέα Σοβιετική Ένωση» θα μπορούσαν να έχουν θέση και άλλες χώρες. Μάλιστα ανάμεσά τους και χώρες που δεν ήταν στην τότε Σοβιετική Ένωση. Όπως είναι η Βουλγαρία και η Σερβία. Αν σε τέτοιες χώρες το «πείραμα» σύνδεσής τους με τη Δύση αποτύχει, που μάλλον θα αποτύχει, θα στραφούν αυτά τα Ορθόδοξα χριστιανικά κράτη προς τη Μόσχα και τη στοργική αγκαλιά της. Θα μπορούσε αυτό να ισχύει και για την Ελλάδα, πιστεύουν πολλοί και οι περισσότεροι Ρώσοι θα το ήθελαν, λόγω των παραδοσιακών δεσμών των δύο χωρών.
          Μία «νέα Σοβιετική Ένωση» θα μπορούσε ακόμα να είναι αντίπαλο δέος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα κρατήσει χώρες που είναι καθολικές, όπως είναι η Πολωνία ή η Τσεχία (αν και σλαβικές), όμως θα χάσει τις ορθόδοξες χώρες, Ελλάδα, Βουλγαρία, πιθανόν και τη Ρουμανία κλπ. Η Ευρασιατική Ένωση με επικεφαλής τη Ρωσία είναι μία πρώτη προσπάθεια να συγκροτηθεί η «νέα Σοβιετική Ένωση».
          Ο κρίσιμος παράγοντας εδώ είναι οι σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία. Πώς αυτές θα διαμορφωθούν μετά τα γεγονότα που αναμένονται στην Τουρκία, με μια πιθανή πτώση του Ερντογάν κλπ. Συμφέρει στη Ρωσία μία «μεγάλη Ελλάδα», στη θέση της διαλυμένης Τουρκίας, αυτό είναι γεγονός. Η Μόσχα προσβλέπει σε «χαλάρωση» των σχέσεων της Ελλάδας με τον δυτικό κόσμο, γιατί η ελληνική κοινή γνώμη θεωρεί τη Γερμανία και τις ΗΠΑ υπεύθυνες για την οικονομική κρίση και για τα προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής, π.χ. με την Τουρκία ή την ονομασία του κράτους των Σκοπίων.
          Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την Κύπρο. Όσο η Κύπρος παραμένει «όμηρος» της Τουρκίας, τόσο η θέση της Ρωσίας ενισχύεται, γιατί η Δύση δεν υποστήριξε τα ελληνοκυπριακά δίκαια στην ελληνοτουρκική διαμάχη για το νησί. Η δήλωση του Πούτιν, προέδρου της Ρωσίας, για μελλοντική ανάμειξη της Ρωσίας σε Ελλάδα και Κύπρο δεν είναι τυχαία. Ο Ρώσος πρόεδρος το είπε με δυο «κοφτά» λόγια: πάρτε τη δυτική Ουκρανία και παίρνουμε Ελλάδα-Κύπρο «πακέτο»!
          Μία «μεγάλη Ελλάδα» είναι η επανάληψη του σχεδίου της βασίλισσας Αικατερίνης από τον 18ο αιώνα. Δηλαδή, ελληνική «αυτοκρατορία», κάτι σαν «νέο Βυζάντιο», με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Η Κωνσταντινούπολη έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για εμάς τους Έλληνες. Οι Ρώσοι αυτό το γνωρίζουν. Ένα τέτοιο δόγμα καταργεί το δόγμα του πανσλαβισμού, που είχε προβάλλει ο Ρώσος πανσλαβιστής συγγραφέας Νικολάι Ντανιλιέφσκι πριν από 150 περίπου χρόνια. Ο Ντανιλιέφσκι ήθελε την Κωνσταντινούπολη να είναι «Τσάριγκραντ» (Βασιλεύουσα Πόλη) και πρωτεύουσα των Σλάβων, με ηγεμόνα τη Ρωσία. Το φιλελληνικό δόγμα του Πούτιν καταργεί και το δόγμα του Λένιν, που ήθελε την Κωνσταντινούπολη σαν «Σταμπούλ» και πρωτεύουσα του «ανατολίτικου κομμουνισμού», με συμμαχία Τούρκων και Σοβιετικών. Βέβαια, ο Λένιν είχε σαν σχέδιο να κάνει την Τουρκία σοβιετικό «δορυφόρο».
          Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν στηρίζεται στο δόγμα του Αλεξάντερ Ντούγκιν. Ο Ντούγκιν θέλει την Κωνσταντινούπολη να είναι η «δεύτερη Ρώμη» και η Μόσχα να την διαδέχεται σαν «τρίτη Ρώμη». Το συμφέρον της Ρωσίας, γεωπολιτικά, θα είναι η Κωνσταντινούπολη να περάσει στα χέρια ημών των Ελλήνων. Και η Κύπρος, παράλληλα, να γίνει μία τεράστια βάση των Ρώσων, ένα «αεροπλανοφόρο» τους στην ανατολική Μεσόγειο. Τα Μνημόνια Ελλάδας και Κύπρου, τα δυσβάστακτα μέτρα, δείχνουν πως τα ελληνικά αυτά κράτη δεν έχουν τελικά άλλη επιλογή. Το μέλλον τους είναι με τη Ρωσία. Οι Ρώσοι πιστεύουν πως σύντομα Ελλάδα και Κύπρος βγαίνουν από τη ζώνη του ευρώ και επιστρέφουν στα εθνικά τους νομίσματα, την ελληνική δραχμή και την κυπριακή λίρα. Ίσως τότε να είναι και η στιγμή που θα ενταχθούν στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας...
πηγή 

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ.

1. Νὰ λέμε τὴν προσευχή μας ἀργὰ καὶ καθαρά. Ὄχι μὲ βιασύνη, ἀλλὰ μὲ ἀγάπη πρὸς
τὸ Θεό.

2. Πρὶν προσευχηθοῦμε νὰ ἔχουμε συγχωρήσει ὅλους ὅσους μᾶς ἔχουν ἀδικήσει ἢ μᾶς ἔχουν στενοχωρήσει στὴ ζωή μας.

3. Νὰ μάθουμε νὰ ἀγαποῦμε τὴν προσευχή μας μὲ τρόπο ταπεινό.

4. Γιὰ νὰ καρποφορήσει μία προσευχὴ χρειάζεται βαθειὰ ταπείνωση καρδιᾶς καὶ μυστηριακὴ
ζωή.

5. Ἡ προσευχὴ ἀποδίδει περισσότερο ὅταν ἔχουμε ἐξομολογηθεῖ καθαρὰ καὶ ἔχουμε
κοινωνήσει τὸ Πανάγιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

6. Νὰ προσευχόμαστε χωρὶς εἰκόνες στὸ νοῦ μας, ἀλλὰ νὰ προσέχουμε τὰ λόγια της
προσευχῆς μὲ κατάνυξη καὶ εὐλάβεια.

7. Ὅσο περισσότερο προσευχόμεθα, τόσο περισσότερο αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία τοῦ
Θεοῦ.

Ότι ξεθωριάζει θα σβήσει...
Ότι πονάει θα κλείσει..
Κι ότι αξίζει θα ζήσει!

Νέα δημοσκόπηση – σοκ για την Αθήνα!

Το 80% των Αθηναίων επιθυμούν την εφαρμογή της Σαρία…

…έτσι ώστε ο δήμαρχος Καμίνης να μην μπαίνει στην βάσανο των εκλογών, αλλά να διορίζεται απ’ ευθείας από τον Αλλάχ. Να μην ταλαιπωρούνται και οι δημοσκόποι βρε παιδί μ… Αμ και η Έλλη; Μεγάλη γυναίκα πια για να την παιδεύουν έτσι.

Τρολοκράτης

πηγή 

Αυτή είναι η Σαλονίκη!

Το συγκλονιστικό κινηματογραφικό ποίημα του Ζεράρ Κουράν για τη «Νύμφη του Θερμαϊκού»

Μάιος 1981... Ο πειραματιστής Γάλλος σκηνοθέτης και ποιητής Ζεράρ Κουράν, ένας από τους πιο παραγωγικούς της γενιάς του, αποτυπώνει σε ένα «κινηματο-ποίημα», όπως τα ονομάζει ο ίδιος, την πεμπτουσία της πόλης κάποιες μέρες του Μαΐου 1981, όταν με μία κάμερα στο χέρι περιπλανήθηκε στο αστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης.
Εκτός από τα μικρού μήκους «κινηματο-ποιήματά» του, ο Κουράν έχει περάσει στην ιστορία και ως ο δημιουργός της μεγαλύτερης σε διάρκεια ταινίας στην ιστορία του κινηματογράφου, το «Cinématon», συνολικής διάρκειας 187 ωρών, όπου παρελαύνουν μερικές από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Ευρώπης από το χώρο του κινηματογράφου, της διανόησης και της λογοτεχνίας.
Ωστόσο, το αριστούργημά του «C'est Salonique» («Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη») δεν είναι η μόνη ταινία μικρού μήκους αφιερωμένη στην Ελλάδα. Το 1985 θα γυρίσει άλλη μία ταινία διάρκειας 1 ώρας και 22 λεπτών με θέμα την Ελλάδα εν γένει: «À propos de la Grèce»...

Πηγή

Σε ήχο ελεύθερο - Βασίλης Σούκας Ross Daly

Η ιδιαίτερη εύνοια της Παναγίας στο Περιβόλι Της

Άξιον εστί.

Η θαυματουργή εικόνα του Πρωτάτου.

Έργο και φωτογραφία Βενιαμίν ιερομονάχου Κοντράκη (1872).

Συλλογή Αγιορειτικής Φωτοθήκης

Η Αγιορείτικη πολιτεία, κείμενη σ’ ένα γεωγραφικό χώρο σημαδεμένο από μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα, που άλλαξαν πλειστάκις τα όρια των κρατών, καθώς και την ανθρωπολογική σύνθεσή τους, έμεινε θρησκευτικώς συμπαγής και ανόθευτη. Η πορεία της μέσα στους αιώνες, χωρίς όπλα και στρατό και με τρόπο ζωής ξένο προς τα κοσμικά πρότυπα, τεκμηριώνει, έμπρακτα την ιδιαίτερη εύνοια της Παναγίας, που τιμούν ξεχωριστά οι Αγιορείτες

πηγή

Το Άγιον Όρος δεν είναι μουσείο με ακριβά εκθέματα προς καλή φωτογράφηση. Είναι το τόπος του Θεού, το Περιβόλι της Παναγιάς, ο χώρος των αγίων, η χερσόνησος των αγωνιστών. Οι πολλοί προσκυνητές έρχονται να δουν και να αγγίξουν τα ίχνη του Θεού και των αγίων και να προσκυνήσουν. Τις θαυματουργές εικόνες της Παναγίας, τα τίμια και χαριτόβρυτα λείψανα των αγίων που ευωδιάζουν, τα κατάλευκα, σιωπηλά, κυρτωμένα γεροντάκια. Παρά το άβατο που επικρατεί στο Άγιο Όρος επί χίλια χρόνια και πλέον το πιο τιμώμενο πρόσωπο ήταν, είναι και θα είναι ένα γυναικείο, της Παναγίας.

Μια νέα λογοτεχνική γενιά ξεπηδά με την πένα τριών συγγραφέων που μετατρέπουν τον εφιάλτη σε ελπίδα

Η Μαρία, η Τζούλια και ο Νέστορας είναι τρεις νέοι που αποφάσισαν να αντισταθούν στην κρίση με «όπλο» τους την... πένα! Βίωσαν την ανεργία, αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και μετέτρεψαν τον εφιάλτη της ανεργίας σε δημιουργία. Μαζί με ακόμα 30 επαγγελματίες και απλούς λάτρεις της λογοτεχνίας δημιούργησαν την τρίτομη σειρά διηγημάτων «Η τριλογία της κρίσης» («10+1 διηγήματα για την κρίση», «Αμ' έπος ανέργων» και «Via Dolorosa»).

Στις σελίδες των βιβλίων κρύβονται προσωπικές ιστορίες, αγωνίες, απογοήτευση αλλά και αισιοδοξία ή αλλιώς «σύγχρονες οδύσσειες καθημερινών ανθρώπων», όπως αναφέρουν οι δημιουργοί στον πρόλογο της έκδοσης, την οποία αφιερώνουν «στους νεο-ανέργους και νεο-αστέγους».

Η 30χρονη Μαρία Κατσοπούλου, επιμελήτρια δύο εκ των τριών συλλογών, συμμετέχει με δύο δικά της διηγήματα. «Ο,τι ζούμε είναι μια ευκαιρία να βελτιωθούμε σαν άνθρωποι» λέει στη «δημοκρατία». Οταν έχασε τη δουλειά της, άρχισε να ασχολείται περιστασιακά με την επιμέλεια εκδόσεων. «Διδάχθηκα κάτι σημαντικό: Πρέπει να εκτιμάμε τη δουλειά που υπάρχει πίσω από το καθετί που κάποιος δημιουργεί» τονίζει. Η νεαρή παραδέχεται ότι η γενιά της δεν είχε μάθει να σέβεται «όσα πλουσιοπάροχα της παρέχονταν έτοιμα», ενώ κατάλαβε καλύτερα τους ανθρώπους που υποφέρουν από την κρίση όταν και η ίδια αναγκάστηκε να βγάζει χαρτζιλίκι φτιάχνοντας σελιδοδείκτες και κοσμήματα! «Η κρίση μάς έκανε να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας. Οσοι ξέρουν τι πάει να πει στέρηση είναι εκείνοι που βοηθούν» λέει.

Η 35χρονη Τζούλια Γκανάσου, που ασχολείται με την πληροφορική, αλλά και με τη συγγραφή, συμμετείχε με το διήγημα «Η παρανόηση» στη συλλογή «10+1 διηγήματα για την κρίση». Οπως δηλώνει στη «δημοκρατία», πηγή έμπνευσης για τον άστεγο ήρωά της ήταν ο ανθοπώλης της γειτονιάς της, που ξαφνικά έμεινε στον δρόμο! «Είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος και τότε σκέφτηκα ότι θα μπορούσε ο καθένας μας να βρεθεί στη θέση του. Σήμερα ο ανθοπώλης, αύριο ο φούρναρης...» τονίζει. Η νεαρή, με αφορμή το διήγημά της διοργάνωσε και έρανο για τους αστέγους της Αθήνας. «Η γραφή είναι ένα ταξίδι από το οποίο ο συγγραφέας και ο αναγνώστης βγαίνουν πιο... πλούσιοι. Εξάλλου, το βιβλίο έχει έναν μοναδικό τρόπο να περνά κοινωνικά μηνύματα» υποστηρίζει.

Από την πλευρά του, ο 31χρονος Νέστορας Πουλάκος, εκδότης των βιβλίων (εκδόσεις Vakxikon), άρα η ψυχή της παρέας των διηγηματογράφων, απασχολούνταν στον χώρο των ΜΜΕ, βίωσε δύο φορές την ανεργία και αποφάσισε να αφιερωθεί στις εκδόσεις. Οπως τονίζει, αυτό που τον εντυπωσίασε ήταν «η συγγραφική ανησυχία που κατακυριεύει τη γενιά μου. Η κρίση, η ανεργία και η βία (κοινωνική και ψυχολογική), που πηγάζει από αυτές, είναι θέματα που μας έχουν αγγίξει βαθιά».

Κάκια Θεοχάρη

Κι όμως! Τα φυτά ενδέχεται να «ακούνε» και να «μιλάνε» προειδοποιούν επιστήμονες

 

Οι χορτοφάγοι θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσουν μερικά πράγματα σχετικά με τις διατροφικές τους πρακτικές, σύμφωνα με πορίσματα νέων μελετών που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν την «ευφυΐα» των φυτών, την ικανότητά τους να «ακούνε» και να παράγουν ήχους.
Όπως δείχνουν οι έρευνες της βιολόγου δρ. Monica Gagliano και του ειδικού σε ζητήματα εμβιομηχανικής δρ. Rob Malkin, τα φυτά όχι μόνο έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν τους ήχους του περιβάλλοντός τους, αλλά και να παράγουν «θορύβους».
Οι επιστήμονες θεωρούν ότι είναι ακόμη νωρίς για να αποφανθούν με βεβαιότητα αν αυτούς τους ήχους και θορύβους τους παράγουν σκόπιμα, ωστόσο είναι βάσιμες οι υποψίες τους ότι αυτές οι συμπεριφορές των φυτών ενδέχεται να αποτελούν μέρος ενός ευρέος συστήματος ευφυΐας.
Παρακολουθήστε το βίντεο που ακολουθεί: 

πηγή

Οἱ ἄνθρωποι κάνουν λάθος ὅταν νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔχουν ἀνήκει σ’ αὐτοὺς καὶ ὅτι μποροῦν νὰ κάνουν μ’ αὐτὴ ὅ,τι θέλουν. Ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος τὴν παίρνει ὅταν Ἐκεῖνος θέλει. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα....

Τελικά, η μνήμη και το μυαλό μας είναι, από την πλευρά του εαυτού μας, ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχουμε.

Όσο κι΄ αν παλέψουμε μαζί τους, όσο κι΄ αν τους βάλουμε στο περιθώριο, όσο κι΄ αν τα αγνοήσουμε, και προσπαθήσουμε να μην δίνουμε σημασία στις σκέψεις και στις αναμνήσεις μας, τίποτα δεν μπορούμε να επιτύχουμε.

Είναι κι΄ αυτό, ένα απ΄ τα ισχυρά τεχνάσματα του πονηρού, να μας κρατά δέσμιους με το παρελθόν, να μας ρίχνει στην κατάθλιψη και την απελπισία, να μας κάνει να μην βλέπουμε με αισιοδοξία την πορεία της ζωής μας,

και την σημασία του κάθε γεγονότος του κάθε πόνου, της κάθε θλίψης, σαν ένα γεγονός που ο Θεός και η Θεία Του Πρόνοια, επέτρεψαν να μας συμβούν, με σκοπό την πνευματική μας ωφέλεια, και την προσωπική μας σωτηρία.

Ότι όμως και να συμβαίνει στην πορεία της ζωής μας, δεν είμαστε ποτέ μόνοι , στον δύσκολο τούτο αγώνα .
Έχουμε συνοδοιπόρο, και σύμμαχο σε κάθε μάχη, Τον Αγαπημένο μας Ιησού Χριστό.

Μας θωρακίζει με δύναμη ισχυρή, μας ενισχύει με υπομονή κι΄ ελπίδα, μας συντροφεύει και μας κρατά όρθιους στο φύσημα του ανέμου, στην καταιγίδα των πειρασμών, στην επανάσταση του εαυτού μας, του μυαλού μας, της σάρκας μας ...

ΕΚΤΑΚΤΟ: Απελευθερώνεται η μαρτυρική Χομς στην Συρία. Ισλαμιστές εγκαταλείπουν τα όπλα και παραδίδονται στον Συριακό στρατό!

Επιβεβαιώνεται πλήρως το ρεπορτάζ που μετέδωσε νωρίτερα το Ρόιτερς. Αυτή την στιγμή οι ισλαμιστές που κρατούσαν την Χομς παραδίδουν τα όπλα ενώ ο πρόεδρος Ασαντ έχει υποσχεθεί αμνηστία σε όσους παραδοθούν εντός της ημέρας.
 Η εξέλιξη αυτή ακολούθησε την εκκένωση της πόλης από τους πολιτες που ήταν στην ουσία αιχμάλωτοι των… ισλαμοφασιστικών ταγμάτων εξόντωσης, αφού οι αρχηγοί των ισλαμιστων κατάλαβαν ότι επόμενο βήμα θα ήταν η εισβολή του στρατού στην πόλη και η εξόντωση τους.

Αυτή η νίκη δεν είναι μόνο του Συριακού λαού αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας που επιμένει να αγωνίζεται ενάντια στην θηριωδία, τον σκοταδισμό και δεν σκύβει το κεφάλι στα μαντρόσκυλα των τοκογλύφων.

 

πηγή

Το Μανιφέστο του Αταίριαστου

 

Η αγιότητα τού ενός (αποτέλεσμα προσευχής και σύνδεσης με τον Θεό) μεταμορφώνει το περιβάλλον της, σε τέτοιο βαθμό ώστε καθίσταται επικίνδυνη για τις δομές και τους θεσμούς της κοινωνίας της – αυτό δηλαδή που κοσμικά θεωρείται «ησυχία» και «απραξία» απειλεί τα θεμέλια της κοσμικότητας.

Εισαγωγή του blog μας: Το παρακάτω άρθρο αναδημοσιεύεται από την εξαιρετική Αέναη επΑνάσταση. Εκεί χαρακτηρίζεται συγκλονιστικά ανθρώπινο και επαναστατικό. Συμφωνώ απόλυτα και συγχαίρω ταπεινά τη συγγραφέα. Χαίρομαι που ένα τέτοιο κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό

Άβατον, Ιούλιος 2013, που κατά τα άλλα είναι ένα νεοεποχίτικο συνονθύλευμα χωρίς υγιή πνευματικό προσανατολισμό. Μακάρι ο Θεός να ευλογήσει τους αναγνώστες του, απ' όσο μακριά κι αν έρχονται, να φτάσουν στο στόχο, τον αληθινό πόθο, το Φως (το Χριστό).

"Δεν πιστεύεις στο Θεό, αδελφέ μου; Δεν πειράζει, πιστεύει αυτός σε σένα" (Stefen King, The Stand).
Δε γνωρίζω τίποτα πιο ανατρεπτικό, πιο φωτεινό και πιο αντισυμβατικό από το Χριστό. Μετά το άρθρο δίνουμε link σε μερικά αγαπημένα μας posts. Καλή ανάγνωση.

Ο ΑΝΑΠΟΔΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ

Γράφει η Μαρία Σταματιάδου

Νομικός - Αρθρογράφος

Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι το αταίριαστο ταιριάζει με τον εαυτό του. (Ηράκλειτος)

Πάντα ήμουν α-ταίριαστη… όχι μόνον με κάποιους ανθρώπους, αλλά σχεδόν με τα πάντα: στη βιολογική οικογένειά μου δεν ταίριαζα με κανέναν (ήμουν «το παιδί από άλλο ανέκδοτο», που δεν συμμερίστηκε και δεν δικαίωσε κανένα όνειρο γονιών και συγγενών), στο σχολείο δεν ταίριαζα με κανένα παιδί και με κανέναν δάσκαλο ενώ στη μετέπειτα –ενήλικη– ζωή μου δεν ταίριαζα με τίποτα! Καμία έκφανση του κόσμου τούτου δεν μπορούσε να «κουμπώσει» σε κάτι αυθεντικά δικό μου.

Αυτή είναι μια αλήθεια, την οποία ήξερα από πάντα, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει από πάντα. Αυτό μεταφραζόταν κατ’ αρχήν σε πολύ πόνο, σε βίωση αδικίας και σε ενοχές χωρίς προσανατολισμό. Επιπλέον –και αυτό ήταν το χειρότερο– η προσποίηση είχε γίνει καθημερινότητά μου και σχεδόν δεύτερη φύση μου, καθώς έπρεπε να συμβιώσω με τους «άλλους» σε κάποια πλαίσια, οικογενειακά, κοινωνικά, επαγγελματικά…

Και δυστυχώς, κανένα «πλαίσιο» δεν αποδέχεται κάτι αταίριαστο, το αποβάλλει σαν ξένο σώμα, σαν αναφομοίωτο μόσχευμα –και πράγματι, είναι ξένο σώμα– και οφείλεις να ψηθείς πολύ στην απόρριψη από τους άλλους, στην προσποίηση από εσένα τον ίδιο και στις οδυνηρές απώλειες, ώσπου να μάθεις να είσαι αταίριαστος και να χαίρεσαι γι’ αυτό, υποστηρίζοντάς το έναντι πάντων – και κυρίως διαφυλάσσοντάς το στον εαυτό σου.

ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΧΥΡΑ

«Δεν πιστεύω στην κοινωνία», είχε πει κάπου ο Ντοστογιέφσκυ, και χρειάστηκε να φθάσω σχεδόν «στου δρόμου τα μισά» που λέει ο ποιητής, για να καταλάβω τι εννοούσε και γιατί το είπε. Ήταν και αυτός ένας από τους αταίριαστους που πέρασαν από τον κόσμο αυτό…

Ο αταίριαστος δεν είναι απλώς κάποιος που δεν ταιριάζει με τα δεδομένα. Ο αταίριαστος αντιμετωπίζεται σαν συνεχή απειλή, μόνο και μόνο επειδή είναι αυτό που είναι. Δεν αντιμετωπίζεται όμως σαν «κατά μέτωπο» απειλή, αλλά σαν υφέρπουσα αποσταθεροποίηση της ομοιογένειας και της «κανονικότητας».

Η κοινωνία δομείται με αυτόν ακριβώς το σκοπό: τη διατήρηση αυτού που εννοείται «κανονικότητα» και που δεν είναι τίποτε περισσότερο από τα κοσμικά συμφέροντα κάποιου ισχυρού συνόλου. Ο αταίριαστος δεν μπορεί να πιστέψει στην κοινωνία, όχι επειδή είναι επαναστάτης (μολονότι μοιραία είναι επαναστάτης), αλλά διότι δεν μπορεί να υπάρξει μέσα σε κανενός είδους κοσμικό συμφέρον – ακόμη και σε όσα θεωρούνται «καλά» και «υγιή».

Προσωπικά, πάντα ασφυκτιούσα στις κοινωνικές δομές και στους θεσμούς, μολονότι κάποιοι έμοιαζαν «ηθικοί» και σε πλήρη συμφωνία με τα κοσμικά, δικά μου συμφέροντά. Διότι, τι άλλο είναι οι θεσμοί –όπως τουλάχιστον λειτουργούν σήμερα στις κοινωνίες που γνωρίζουμε– παρά η κατοχύρωση των «δικαιωμάτων» του κάθε «εγώ»;

Το «εγώ» οχυρώνεται πίσω από τους θεσμούς για να μπορέσει να προστατευτεί, και οι αταίριαστοι άνθρωποι δεν ταιριάζουν στα προστατευτικά τείχη – γι’ αυτό και πορεύονται στη ζωή ανοχύρωτοι (δίχως ακόμη το υπέρτατο οχυρό της οικογένειας), και συνήθως φαίνονται να είναι οι «χαμένοι» του κοσμικού παιχνιδιού.

Σχεδόν ποτέ δεν θα δούμε έναν αταίριαστο να έχει πολλά χρήματα, να κάνει καριέρα, να είναι «πετυχημένος», σύμφωνα με τα μέτρα, τα σταθμά και τα κριτήρια της κοινωνίας. Εδώ όμως, οφείλουμε να κάνουμε μια διευκρίνιση: ο αταίριαστος δεν είναι ο κάθε αποτυχημένος κοινωνικά. Είναι αυτός που ασφυκτιά στο ενδοκοσμικό παιχνίδι και αρνείται (από φυσική άρνηση), να παίξει σ’ αυτό.

Η λέξη αποτυχημένος δεν είναι απόλυτα σωστή, διότι προϋποθέτει την προσπάθεια και την αποτυχημένη κατάληξη αυτής. Στην περίπτωση των αταίριαστων, δεν υπάρχει προσπάθεια. Υπάρχει μόνον μια συνεπής άρνηση της συμμετοχής τους στο κοσμικό παιχνίδι, που αποτελεί ταυτόχρονα μια συνεπή κατάφαση στη δική τους αλήθεια.

ΜΕ ΡΙΖΕΣ Ή ΜΕ ΦΤΕΡΑ;

Ο λόγος που επέλεξα να γράψω αυτό το άρθρο τώρα, είναι διότι θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την τωρινή μου κατάφαση στην αλήθεια μου, μια κατάφαση που τώρα αναδύθηκε μέσα μου συνειδητά, ως δώρο Ζωής.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα στην κατάσταση που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «το μετέωρο βήμα του πελαργού» (κάθε συνειρμός με την ταινία του Αγγελόπουλου δεν είναι τυχαίος).

Το ένα πόδι της ύπαρξής μου πατούσε σταθερά στον κόσμο αυτόν που γεννήθηκα και που με περιβάλλει, το άλλο πόδι μου ήταν αέρινα σηκωμένο, με φορά προς τον «άλλον κόσμο», εκείνον που λαχταρούσα. Το ένα πόδι είχε ρίζες, το άλλο πόδι είχε φτερά. Οι ρίζες ήταν μικρές, λεπτές, αδύνατες, ενώ τα φτερά ήταν μεγάλα…

Η γνωριμία μου με αυτόν τον «άλλο κόσμο» ήταν αναπόφευκτη, αφ’ ενός διότι είχε το αποτύπωμά του μέσα μου, αφ’ ετέρου διότι τα φτερά (του ποδιού και της ψυχής) με οδηγούσαν σ’ αυτόν, όσο η συνειδητότητά μου σταδιακά υψωνόταν. Και ναι, υπάρχει ένας άλλος κόσμος, στον αντίποδα του κόσμου που ξέρουμε και ζούμε, ένας κόσμος κυριολεκτικά ανάποδος!

Οι Ορθόδοξοι γέροντες, όταν αναφέρονται στον κόσμο αυτόν, χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό «πνευματικός» - στη ουσία του όμως είναι το ίδιο υλικός με τον κόσμο που γνωρίζουμε, διέπεται όμως από άλλους νόμους, τους πνευματικούς.

Στον κόσμο αυτόν, η ύπαρξη τελειούται (τελειοποείται), εν ασθενεία (σε κοσμική αδυναμία). Το κοσμικό έσχατο γίνεται πνευματικά πρώτο. Το άδειασμα του νου (και όχι το γέμισμά του με πληροφορίες) οδηγεί στην Σοφία. Η αγιότητα τού ενός (αποτέλεσμα προσευχής και σύνδεσης με τον Θεό) μεταμορφώνει το περιβάλλον της, σε τέτοιο βαθμό ώστε καθίσταται επικίνδυνη για τις δομές και τους θεσμούς της κοινωνίας της – αυτό δηλαδή που κοσμικά θεωρείται «ησυχία» και «απραξία» απειλεί τα θεμέλια της κοσμικότητας. 

Εικ: Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μέσα στο θείο Φως

«Αυτοί που σταματούν στη σοφία τους είναι ανόητοι και ολιγαρκείς. Αυτοί που ηδονίζονται με την καλλιέπειά τους προδίδουν την ποίηση. Αυτοί που ενθουσιάζονται με τα χαρίσματά τους και τα διαφημίζουν είναι ρηχοί νερόλακκοι και ταλαιπωρούν τους αφελείς», λέει ο Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος, ορίζοντας με κάποιον τρόπο, το ανάποδο του κοσμικού σε σχέση με το πνευματικό.

Αντίθετα, αυτός που δεν προβάλλει τίποτε, αυτός που δεν μπαίνει στο κοσμικό παιχνίδι με σκοπό να κερδίσει ή να πετύχει ή να δικαιωθεί, ή να ασχοληθεί, ή ακόμη και να «κάνει καλά τη δουλειά του» (μεγάλη παγίδα και ένοχο άλλοθι), αλλά αντίθετα, περιφρονεί κάθε είδους ιδιοτέλεια, κάθε είδους κοσμικό όριο, κάθε κοσμική απαίτηση, αυτός που μπορεί (ή που παλεύει) να υπάρχει εν Ελευθερία στην (κοσμική) Ανυπαρξία του, αυτός είναι που στο τέλος (ένα τέλος που συνήθως αργεί αλλά πάντα έρχεται) «κερδίζει», «πετυχαίνει», «δικαιώνεται», σε ένα επίπεδο υψηλότερο, φωτεινό.

Όταν οι άλλοι σχολιάζουν την οικονομική φτώχεια του, αυτός προσεύχεται ενάντια στην ψυχική μιζέρια τους. Όταν οι άλλοι τον περιφρονούν λόγω της αποτυχίας του στον κοινωνικό του ρόλο (με ό,τι αυτός ο ρόλος περιλαμβάνει), αυτός αναμορφώνει, προάγει και φωτίζει την κοινωνία. Όταν οι άλλοι ειρωνεύονται την τρέλλα του, αυτός εκστασιάζεται από την αποκάλυψη των Μυστηρίων, από το τέλος των αποριών, από τους καινούργιους δρόμους που ανοίγονται μπροστά του.

Διότι ο κόσμος του είναι ανάποδος: η σιωπή εκεί ισοδυναμεί με ισχυρή φωνή, η Ανυπαρξία ισοδυναμεί με το πλήρωμα της ύπαρξης, η αδιαφορία ισοδυναμεί με την ενεργητική βία ενάντια στους θεσμούς, η απραξία με το έσχατο όριο των πράξεων.

ΟΤΑΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί το οικονομικό σύστημα είναι τόσο περίπλοκο; Γιατί η οικογένεια, από σχέση και ουσιαστική αξία ζωής, έγινε θεσμός, οικονομική και κοινωνική μονάδα; Γιατί η παιδεία είναι τόσο διαμελισμένη; Γιατί σχετιζόμαστε, είτε μόνον εντός ιδεολογικού πλαισίου (συνήθως οι κοσμικά μορφωμένοι) είτε μόνο με βάση το συμφέρον (έστω και το υγιές) και είμαστε ανίκανοι να σχετιστούμε με βάση την ολοκληρωτική Αλήθεια μας και μόνον;

Ένας είναι ο κύριος λόγος: να έχουμε απασχολημένο το μυαλό μας εξ ολοκλήρου σε αυτά τα πλαίσια, τόσο ώστε να απορροφηθεί η ίδια η καρδιά μας, και έτσι να γίνουμε ακίνδυνοι.

Μπορεί να βρίζουμε όλη την ημέρα για το γεγονός ότι μαζεύουμε αποδείξεις για την εφορία, αλλά δεν παύουμε να τις μαζεύουμε. Μπορεί να ασφυκτιούμε στις γραφειοκρατικές διαδικασίες, αλλά τις ακολουθούμε κατά πόδας, για να πάρουμε σύνταξη ή για να κερδίσουμε «κάτι παραπάνω». Μπορεί να βρίσκουμε το οξυγόνο μας σε σχέσεις πέρα και πάνω από το θεσμό της οικογένειας, όπως λειτουργεί στα χρόνια μας, αλλά η κοινωνική «ευπρέπεια» και η οικονομική ανάγκη μάς ωθούν στο να γαντζωνόμαστε σ’ αυτόν. Μπορεί η παιδεία να στερείται κάθε ουσίας, αλλά μπαίνουμε στο κυνήγι των πτυχίων και των διπλωμάτων, για «καλύτερη δουλειά» και επαγγελματική «επιτυχία».

Και πού είμαστε εμείς σε όλα αυτά; Παντού, θα μπορούσε να πει κάποιος. Και όντως, έχουμε τόσο πολύ ταυτιστεί με τον κοσμικό μας ρόλο, που θεωρούμε ότι είναι η αλήθεια μας – αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία των κοινωνιών.

Οι αταίριαστοι λοιπόν είναι αυτοί που δεν ταυτίστηκαν με τον κοσμικό τους ρόλο. Και πέρα από αυτό, έμειναν πιστοί στη διαφορετικότητά τους, με όλο το βαρύ τίμημα που υποχρεώθηκαν να πληρώσουν. Γιατί; Διότι το κάλεσμα του «άλλου κόσμου», εκείνου του ανάποδου, ήταν πολύ πιο ισχυρό και ιδιαίτερα πολύτιμο, σε σχέση με τις απώλειες του κόσμου τούτου.

Και αυτό, διότι, «το αταίριαστο ταιριάζει με τον εαυτό του», όπως είπε ο Ηράκλειτος. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν το γνωρίζει αυτό, οι αταίριαστοι όμως το γνωρίζουν εκ βαθέων…

Οι κοινωνίες, παρ’ όλο που αποτελούνται από πρόσωπα, είναι απρόσωπες. Έχουν την αποστολή της αυτοσυντήρησής τους και αισθάνονται τους αταίριαστους ως απειλή για την αποστολή αυτή.

Οι άνθρωποι όμως, ιδιαίτερα εκείνοι που κατάφεραν να γίνουν πρόσωπα και δεν αφομοιώθηκαν από την κοινωνική μάζα, μπορούν να ωφεληθούν πολύ από την ύπαρξη των αταίριαστων ανθρώπων. Το αντανακλαστικό βέβαια είναι η καχυποψία ή ακόμη και η εχθρότητα. Όταν όμως καταφέρουν να ακούσουν την εσωτερική φωνή τους και να αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο, τότε πραγματικά συμβαίνουν ανατροπές.

Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να αναφερθώ σε μια ιστορία που άκουσα πρόσφατα και έκανα την προσωπική μου έρευνα γι’ αυτήν.

Ο ΑΓΙΟΣ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Η ιστορία αναφέρεται σε έναν «άγιο-τρομοκράτη» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τον Όσιο Θεόδωρο του Κούσμιτς, η ζωή τού οποίου φανερώνει πολύ γλαφυρά τη θετική και θεραπευτική επίδραση των αταίριαστων ανθρώπων στην κοινωνία.

Αυτόν τον άνθρωπο τον συνέλαβαν το 1836 οι αστυνομικοί στο Περμ της Σιβηρίας, ως ύποπτο μιας τρομοκρατικής ενέργειας που είχε συμβεί εκείνες τις ημέρες. Δεν είχε ούτε ταυτότητα ούτε οποιοδήποτε έγγραφο που να αποδεικνύει ποιος είναι και από πού προερχόταν. Είπε στους αστυνομικούς ότι τον έλεγαν Θεόδωρο.

Δεν αποκάλυψε κανένα άλλο στοιχείο για τον εαυτό του. Οι αστυνομικοί τον συμπάθησαν, διότι, παρ’ όλη την απόλυτη φτώχεια του που φαινόταν από τα ρούχα και το όλο παρουσιαστικό του, είχε απέναντί τους μιαν αρχοντική ευγένεια. Τον έστειλαν σε ένα χωριό της Σιβηρίας, το Ζάρκαλυ. Εκεί έμεινε 6 χρόνια, ώσπου ένας εύπορος κοζάκος του πρόσφερε ένα κελί σε ένα κοντινό χωριό. Επέστρεψε όμως πάλι στο Ζάρκαλυ, όπου οι χωρικοί τού είχαν χτίσει ένα πρόχειρο κατάλυμα.

Ο Θεόδωρος ήταν ένας αταίριαστος τού χωριού, καθώς περνούσε το χρόνο του προσευχόμενος, σε απόλυτη ένδεια, χωρίς ποτέ να παραπονιέται για οτιδήποτε. Αντίθετα, ήταν φορέας γαλήνης, αστείρευτης χαράς και αγάπης – στοιχεία που χάριζε ατέλειωτα σε όλο τον κόσμο. Το κρύο, οι αρρώστιες, η πείνα και η φτώχεια περνούσαν από πάνω του επιδερμικά, ενώ ο ίδιος ήταν αφοσιωμένος στην προσευχή που τον συνέδεε με τον Θεό και με τους ανθρώπους γύρω του.

Ταυτόχρονα, με κάποιον μυστικό τρόπο, οι χωρικοί βίωναν βαθιά την αγάπη του και χωρίς να το συνειδητοποιούν –πάλι με μυστικό τρόπο– επηρεάζονταν από την παρουσία του. Τον αγαπούσαν, τον συμβουλεύονταν, κατέθεταν σ’ αυτόν τις πίκρες και τις χαρές τους.

Με τον καιρό, η παρουσία του άρχισε να επηρεάζει τη συμπεριφορά τους. Τους έκανε να στρέφονται στα ουσιώδη και να παραμελούν τις συμβάσεις και τα σχετικά με τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Η ψυχή τους έκλινε προς την αγάπη, την ησυχία, τη γαλήνη, την αλληλοβοήθεια, την προσευχή.

Ένας πάμφτωχος σιωπηλός αταίριαστος, χωρίς ταυτότητα, αναμόρφωσε το είναι τους, με την παρουσία του και μόνον! Αυτό έκανε τις Αρχές του τόπου να αντιδράσουν. Πρώτη μάλιστα η Εκκλησία, που είδε στο πρόσωπό του έναν επικίνδυνο ασεβή αναρχικό.

«Αυτά συμβαίνουν όταν η Εκκλησία γίνεται θεσμός και αρχίζει τους εναγκαλισμούς με την πολιτική εξουσία, όταν δηλαδή η Εκκλησία αρχίζει να παίζει το παιχνίδι της εννόμου τάξεως… όμως οι νόμοι είναι κοσμικοί, ενώ η Εκκλησία στην ουσία της δεν είναι του κόσμου τούτου», λέει σχολιάζοντας
 ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος.

Στη συνέχεια, και η πολιτική εξουσία στράφηκε εναντίον του, αλλά δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν για κάτι συγκεκριμένο. Τότε, ένας πλούσιος του χωριού που τον αγαπούσε και τον σεβόταν πολύ, ο Συμεών Φεοφάνοβιτς Χρομώφ, του έχτισε ένα κελί δίπλα στο σπίτι του και έμεινε εκεί μέχρι το τέλος της ζωής του.

Όταν ο Θεόδωρος αρρώστησε πολύ βαριά, το 1859, λίγες ημέρες πριν πεθάνει, ο Χρομώφ τον πίεσε να του αποκαλύψει την ταυτότητά του, διότι ήθελε να ξέρει ποιος είναι ο άνθρωπος με τόσα χαρίσματα και τέτοιας ποιότητας ταπείνωση.

Τότε, ο Θεόδωρος τού αποκάλυψε κάτι που ο Χρομώφ επιβεβαίωσε αρκετές μέρες μετά το θάνατό του: ο Θεόδωρος ήταν ο τσάρος Αλέξανδρος ο Α', ο οποίος θεωρούταν ότι σκοτώθηκε στον πόλεμο της Κριμαίας, κανείς όμως δεν είχε δει το πτώμα του.

Μετά το θάνατο τού Θεόδωρου, ο Χρομώφ ερεύνησε το κελί του και βρήκε τη συνεχή αλληλογραφία του με τα ανάκτορα της Αγίας Πετρούπολης και αναφορές σε παλαιότερες συναντήσεις του με ευγενείς της εποχής.

Μάλιστα, ο τσάρος Αλέξανδρος ο Β΄ έδωσε στη δημοσιότητα αυτά τα στοιχεία, υποστηρίζοντας, μαζί με άλλους που έκαναν σχετική έρευνα, ότι ο πρώην τσάρος και μετέπειτα ασκητής οδηγήθηκε στην απόφαση αυτή με ευλογία του στάρετς Νικολάου της Όπτινα, ή του ίδιου του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, τον οποίο είχε επισκεφθεί πολλές φορές.

ΟΤΑΝ Η ΨΥΧΗ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ…

Όλοι οι άγιοι είναι αταίριαστοι – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι αταίριαστοι είναι άγιοι. Η ιστορία του οσίου Θεοδώρου του Κούσμιτς αναφέρθηκε εδώ, διότι καταδεικνύει πιο κραυγαλέα την ιδιότυπη σχέση των αταίριαστων ανθρώπων με την κοινωνία και με την εξουσία.

Καταδεικνύει επίσης ότι, αν αρχίσει να φτερουγίζει η ψυχή προς τον «άλλο κόσμο», τον ανάποδο, όλες οι ρίζες που πιθανόν δένουν τον άνθρωπο με τον κόσμο τούτο, αποδεικνύονται ανίσχυρες.

Ίσως είναι πολύ βαρύ το κοσμικό τίμημα που πληρώνουν οι αταίριαστοι για να μάθουν ότι ταιριάζουν με τον εαυτό τους, αποδεικνύεται όμως ασήμαντο, όταν το θαύμα αρχίζει να συντελείται…

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΑΝ ΚΟΥΤΙΑ ΣΚΟΡΠΙΑ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Για τον Θεό όλα είναι ωραία και καλά και δίκαια, όμως οι άνθρωποι άλλα θεωρούν άδικα και άλλα δίκαια. (Ηράκλειτος)

Η πάλη με τον Θεό είναι μια επικίνδυνη περιπέτεια· μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή, αλλά μπορεί επίσης να μας κάνει ικανούς «ίνα αποθώμεθα τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού» (Κολ. 3,9), και να νικήσουμε διά της ταπεινοφροσύνης. π. Σωφρόνιος του Έσσεξ,

Τα ματς-μουτς με την εξουσία δεν κάνουν καλό. Διότι αν σου δώσει ένα «ματς» η εξουσία, θα περιμένει ένα «μουτς» από εσένα, και το αντίστροφο, οπότε χάνεις την ελευθερία σου… (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)

Η διάνοια που εμμένει στις φιλοσοφικές κατηγορίες δεν μπορεί να δεχθεί το ευαγγελικό κήρυγμα. Γι’ αυτήν είναι τρέλα, «ότι το μωρόν του Θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί και το ασθενές του Θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί» (Α΄ Κορ. 1,19-25). (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ, Η ζωή Του ζωή μου)

Η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν, γύρω στην ηλικία των τριών χρόνων, συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον, δεν αποτελεί μέρος του, αλλά είναι μια ξεχωριστή οντότητα. (Ζακ Λακάν)

πηγή