Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Όταν βρεθήκαμε προσφάτως, για άλλη μία φορά, στην όμορφη Χίο, βρήκα ενδιαφέρουσα την πρόταση του φίλου μου Γιώργου Μισετζή να πεταχτούμε μέχρι το Τσεσμέ, στην απέναντι ακτή της Ιωνίας, για μια ημερήσια βόλτα. Η 28η Οκτωβρίου ήταν ημέρα αργίας, άλλωστε, και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπούμε στο μικρό φερυμποτάκι για ένα ταξίδι 40 περίπου λεπτών της ώρας. Είκοσι πέντε ευρώ το εισιτήριο κατ' άτομο, μετ' επιστροφής, με μοναδικό μέσο "εξαγωγής" την καινούργια αστυνομική ταυτότητα αντί του πάλαι ποτέ διαβατηρίου που τείνει να γίνει πια είδος μουσειακό. Παρέα μας ένα φορτηγό αυτοκίνητο που μπήκε και στριμώχτηκε στη μικρή "παντόφλα" εν είδει... υπόθετου! Τόσο "εφαρμοστό" ήταν το παρκάρισμά του, ώστε χρειάστηκε να επιστρατευτούν μερικά μπαλόνια για να προφυλάξουν τα πλευρά του από την πρόσκρουσή τους με τα ρέλια του πλοίου! Ούτε βάρκα να ήταν το καμιόνι!
Πλησιάζοντας τις ακτές της Ιωνίας το τοπίο αλλάζει δραματικά. Ανοικοδόμηση και κτίρια καρμπόν που θυμίζουν... προπολεμικό Βελιγράδι, λιμενικά έργα και μαρίνες απλησίαστες για τα δικά μας μεγέθη, αλλά και ανατολίτικη αγορά, καλντερίμια, μιναρέδες και κάστρα, κιτς αγάλματα ενδόξων σουλτάνων, ο λουστράκος του δρόμου με το κασελάκι, χιλιάδες μικρές και μεγάλες σημαίες με την ημισέληνο, χρώματα και αρώματα που θυμίζουν χίλες και μια νύχτες.
Στο Τσεσμέ πάντως δεν υπάρχουν ελληνορθόδοξες εκκλησίες, πλην αυτής του Αγ. Χαράλαμπου, στο κέντρο της αγοράς, που έχει μετατραπεί σε... παζάρι κιτς! Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν κρύβω ότι οργίστηκα και αηδίασα με την εικόνα του ιερού χώρου να έχει γεμίσει με καλτσάκια, βρακάκια και, φυσικά, εκατοντάδες σημαίες με την ημισέληνο να στολίζουν ακόμη και τον χώρο όπου κάποτε υπήρχε η Ιερή Τράπεζα! Μετά βίας διατήρησα την ψυχραιμία μου. Αναρωτήθηκα όμως πώς θα αντιδρούσαν π.χ. οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης αν "στολίζαμε" τα τζαμιά τους με την γαλανόλευκη και τα δικά μας βρακάκια, τις καλτσούλες και τις νυχτικές. Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουν οι αρμόδιοι την "ανάγκη" ανέγερσης τεμένους ή τζαμιού στην Αθήνα όταν οι γείτονες επιφυλάσσουν αυτή την τύχη για τους δικούς μας ναούς. Τι λέω τώρα. Ποιος από τους προδότες του Κυνοβουλίου να νοιαστεί γι' αυτές τις "λεπτομέρειες";
Ο Γιώργος επέμενε πάντως να πάμε μέχρι το Αλάτσατι. Είχε τους λόγους του ο αθεόφοβος, καθώς με άκουγε να λέω πως είχα περάσει από κει με το "Απάτσι" πριν από δώδεκα περίπου χρόνια, τότε που συνόδευσα τους Έλληνες και Τούρκους windsurfers σ' εκείνο τον αξέχαστο διάπλου του Αιγαίου, παράλληλα με τις ακτές της Τουρκίας, από τη Χίο μέχρι τη Ρόδο.
Όταν φθάσαμε στο Αλάτσατι λίγο έλειψε να μου πέσουν τα μαλλιά! Τότε κατάλαβα γιατί επέμενε ο Μισετζής να πάμε ως εκεί. Ήταν αδύνατον να πιστέψω πως εκείνες οι άγονες, ερημικές πλαγιές είχαν μετατραπεί σε μια μαρίνα ευρωπαϊκών προδιαγραφών! Μια περιοχή η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν κρανίου τόπος, σήμερα είναι γεμάτη από μοντέρνες λιμενικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφετέριες, ιδιωτικές μαρίνες μπροστά σε πολυτελή διαμερίσματα που θυμίζουν... Μαϊάμι, λιμενικές διευκολύνσεις για την ανέλκυση και επισκευή τουριστικών σκαφών, πλυντήρια ρούχων, καύσιμα στο ντόκο. Όσο για τα ελλιμενισμένα σκάφη; Πού βρέθηκαν όλα αυτά; Καρφίτσα δεν χωρούσε ανάμεσά τους! Τι να πει κανείς. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ για την πρόοδο των γειτόνων ή να κλάψω με αναφυλλητά για τα δικά μας χάλια. Μετά μάλιστα και από τις ανεμπόδιστες βόλτες των τούρκικων κορβετών στις Κυκλάδες, δεν ξέρω αν νομιμοποιούμαι πια να διατυμπανίζω ότι αυτή η θάλασσα είναι δική μας!
Αυτό που αξίζει πάντως στην Τουρκία είναι αναμφίβολα η κουζίνα της, με κυρίαρχο και πιο οικείο για μας το απίστευτο αρνίσιο κεμπάπ, που τιμήσαμε δεόντως λίγο πριν αφήσουμε το Τσεσμέ, ενώ δεν αντέξαμε στον πειρασμό να πάρουμε μαζί μας και μερικά κεσεδάκια φρεσκοψημένο καζάν ντιπί για να ικανοποιήσουμε τις παραγγελιές...
Καθώς η τουρκική λίρα υποτιμάται διαρκώς, η τιμή των καυσίμων, αλλά και των υπολοίπων ειδών, κυμαίνεται πλέον σε χαμηλότερα επίπεδα από τα δικά μας, με την τιμή της αμόλυβδης να παίζει γύρω στο 1,3 ευρώ το λίτρο και του πετρελαίου στο 1 ευρώ το λίτρο. Θυμάμαι ότι φουλάραμε τα ρεζερβουάρ στην Ελλάδα, όταν προ μερικών ετών πηγαίναμε στις ακτές της Τουρκίας με τα φουσκωτά, καθώς τα καύσιμα ήταν πιο ακριβά στην Τουρκία. Οι όροι λοιπόν αντεστράφησαν αλλά, κατά σχήμα οξύμωρο, η τρόϊκα έχει πια απαγορεύσει τους πλόες...
Για τη μαρίνα του Τσεσμέ ούτε κουβέντα να γίνεται. Τύφλα να έχει η μαρίνα του Φλοίσβου! Δεν θα γράψω όμως περισσότερα γιατί το βίντεο που ακολουθεί είναι πιο γλαφυρό.
Αυτό που θα πω, τελειώνοντας, είναι πως κάθε βόλτα στις ακτές των "μπουνταλάδων" με κάνει πια να μελαγχολώ. Σαφώς και η ενδοχώρα τους ουδεμία σχέση έχει με το Bodrum, τη Σμύρνη ή το Κουσάντασι. Μήπως όμως τα ξεχασμένα νησιά και χωριά της δικής μας ενδοχώρας έχουν καλύτερη τύχη; Σημασία έχει πως εκεί, απέναντί μας, σε περιοχές με γεωπολιτικό, οικονομικό και τουριστικό ενδιαφέρον, οι "μπουνταλάδες" πλεονεκτούν, φοβερίζουν και διεκδικούν. Όσο για τους τσάμπα μάγκες του δικού μας Κυνοβουλίου; Αυτοί κοιμούνται και ονειρεύονται ρουφώντας το ναρκωτικό δυτικών "εταίρων"...
Λυπούμαστε, δεν θα βγεις στον αέρα. Είσαι απρόβλεπτος και, γι’ αυτό, επικίνδυνος! (Οποίος σκάει, βγαίνει στον ΣΚΑΪ)
Χθες, που λέτε, μου τηλεφώνησε ο Θ.Κ. από τον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ, συνεργάτης της πρωϊνής εκπομπής της Άννας Μπουσδούκου με τίτλο “ΣΚΑΪ ΤΩΡΑ”. Μου είπε ότι θέλουν να με βγάλουν στον αέρα για να τους πω δυο λόγια σχετικώς με το άρθρο μου και το βίντεο που ανέβασα στο YouTube από την ημερήσια βόλτα μας στο Τσεσμέ την 28η Οκτωβρίου. Δεν τους ενδιέφεραν βεβαίως τα πλάνα από την καινούρια μαρίνα του Alatsati (πρώην ελληνικό χωριό Αλάτσατα), ούτε οι γειτονιές του Cesme (πρώην ελληνική Κρήνη). Τους ενδιέφερε το παζάρι που είχαν στήσει οι Τούρκοι μέσα στο ναό του Αγ. Χαράλαμπου και το οποίο βιντεοσκόπησα
Εξεπλάγην ευχάριστα, για να είμαι ειλικρινής, που ένα καθεστωτικό μέσο μαζικής εξαπάτησης εξέφρασε την επιθυμία να προβάλει τμήμα έστω της δουλειάς μου και να με καλέσει να το σχολιάσω σε μια από τις ζωντανές εκπομπές του. Βεβαίως το θέμα, λόγω και των πρόσφατων τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο και την Κυπριακή Α.Ο.Ζ. “πουλάει”. Παρ’όλα αυτά όταν καλείς ένα δημοσιογράφο που πάσχει από ανίατη οσφυϊκή δυσκαμψία να σχολιάσει ένα οποιοδήποτε θέμα της επικαιρότητας, και μάλιστα σε ζωντανή εκπομπή, αναλαμβάνεις και το ρίσκο της επιλογής σου.
Καθησυχαστικός πάντως ο Θ.Κ. στις δικαιολογημένες αιτιάσεις μου, προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και πως όλα θα πάνε καλά. Συγχρόνως, όμως, προσπαθούσε να αποσπάσει την διαβεβαίωσή μου ότι θα είμαι “ήσυχος”, δεδομένου ότι η εκπομπή θα είναι ζωντανή. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν πρόκειται να τον εκθέσω, ότι θα είμαι “ήσυχος” και ότι θα περιοριστώ στον σχολιασμό του συγκεκριμένου θέματος, με την προϋπόθεση ότι δεν θα προκληθώ από τους συντελεστές της εκπομπής και την ροή της συζήτησης.
Ο Θ.Κ. έδειξε ενδιαφέρον για τα θέματα που αναρτώ στο διαδικυτκό περιοδικό μου κι’ εγώ του υποσχέθηκα να του στείλω με e mail τους συνδέσμους κάποιων άρθρων μου, προκειμένου να αποκτήσει μια ιδέα για το “who is who” του συνομιλητή του. Αυτό ήταν, όπως απεδείχθη, και το “λάθος” μου…
Η εκπομπή θα άρχιζε σήμερα το πρωί στις 10 και το τηλεφωνικό ραντεβού είχε οριστεί 10 λεπτά νωρίτερα. Στις 8.30 όμως, μου τηλεφώνησε ο Θ.Κ. για να μου πει ότι το θέμα τελικώς δεν θα “παίξει”. Όταν τον ρώτησα ποιος ήταν ο λόγος, εκείνος μου απάντησε :
“Δεν ξέρεις; Αφού είσαι γάτα!”.
“Όχι, δεν ξέρω”, του απάντησα.
“Δεν υποψιάζεσαι;”, ξαναρώτησε εκείνος.
“Κάτι υποψιάζομαι, αλλά θέλω να μου το επιβεβαιώσεις εσύ”, επέμεινα εγώ.
“Έριξε μια ματιά η αρχισυνταξία της εκπομπής στα άρθρα που μου έστειλες και… καταλαβαίνεις…”.
“Καταλαβαίνω φίλε, καταλαβαίνω, να είσαι καλά”…
Κι’ εσείς τώρα, ανόητοι, που στήνεστε σαν τους χάνους με τις ώρες μπροστά στον καθοδικό σωλήνα της πνευματικής μας αποχαύνωσης, βιδωμένοι στις πολυθρόνες σας, ανήμποροι να αντιδράσετε σε όσα τραγικά διαδραματίζονται γύρω μας, διερωτάστε ακόμη τι συμβαίνει με τα μέσα της μαζικής μας εξαπάτησης; Μωρέ καλά κάνω εγώ που παρακολουθώ μετά μανίας τις τούρκικες σαπουνόπερες και σνομπάρω τις ειδήσεις. Μαθαίνω και τη γλώσσα. Θα χρειαστεί, όπως πάει το πράγμα…
πηγή
Όταν βρεθήκαμε προσφάτως, για άλλη μία φορά, στην όμορφη Χίο, βρήκα ενδιαφέρουσα την πρόταση του φίλου μου Γιώργου Μισετζή να πεταχτούμε μέχρι το Τσεσμέ, στην απέναντι ακτή της Ιωνίας, για μια ημερήσια βόλτα. Η 28η Οκτωβρίου ήταν ημέρα αργίας, άλλωστε, και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπούμε στο μικρό φερυμποτάκι για ένα ταξίδι 40 περίπου λεπτών της ώρας. Είκοσι πέντε ευρώ το εισιτήριο κατ' άτομο, μετ' επιστροφής, με μοναδικό μέσο "εξαγωγής" την καινούργια αστυνομική ταυτότητα αντί του πάλαι ποτέ διαβατηρίου που τείνει να γίνει πια είδος μουσειακό. Παρέα μας ένα φορτηγό αυτοκίνητο που μπήκε και στριμώχτηκε στη μικρή "παντόφλα" εν είδει... υπόθετου! Τόσο "εφαρμοστό" ήταν το παρκάρισμά του, ώστε χρειάστηκε να επιστρατευτούν μερικά μπαλόνια για να προφυλάξουν τα πλευρά του από την πρόσκρουσή τους με τα ρέλια του πλοίου! Ούτε βάρκα να ήταν το καμιόνι!
Πλησιάζοντας τις ακτές της Ιωνίας το τοπίο αλλάζει δραματικά. Ανοικοδόμηση και κτίρια καρμπόν που θυμίζουν... προπολεμικό Βελιγράδι, λιμενικά έργα και μαρίνες απλησίαστες για τα δικά μας μεγέθη, αλλά και ανατολίτικη αγορά, καλντερίμια, μιναρέδες και κάστρα, κιτς αγάλματα ενδόξων σουλτάνων, ο λουστράκος του δρόμου με το κασελάκι, χιλιάδες μικρές και μεγάλες σημαίες με την ημισέληνο, χρώματα και αρώματα που θυμίζουν χίλες και μια νύχτες.
Στο Τσεσμέ πάντως δεν υπάρχουν ελληνορθόδοξες εκκλησίες, πλην αυτής του Αγ. Χαράλαμπου, στο κέντρο της αγοράς, που έχει μετατραπεί σε... παζάρι κιτς! Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν κρύβω ότι οργίστηκα και αηδίασα με την εικόνα του ιερού χώρου να έχει γεμίσει με καλτσάκια, βρακάκια και, φυσικά, εκατοντάδες σημαίες με την ημισέληνο να στολίζουν ακόμη και τον χώρο όπου κάποτε υπήρχε η Ιερή Τράπεζα! Μετά βίας διατήρησα την ψυχραιμία μου. Αναρωτήθηκα όμως πώς θα αντιδρούσαν π.χ. οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης αν "στολίζαμε" τα τζαμιά τους με την γαλανόλευκη και τα δικά μας βρακάκια, τις καλτσούλες και τις νυχτικές. Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουν οι αρμόδιοι την "ανάγκη" ανέγερσης τεμένους ή τζαμιού στην Αθήνα όταν οι γείτονες επιφυλάσσουν αυτή την τύχη για τους δικούς μας ναούς. Τι λέω τώρα. Ποιος από τους προδότες του Κυνοβουλίου να νοιαστεί γι' αυτές τις "λεπτομέρειες";
Ο Γιώργος επέμενε πάντως να πάμε μέχρι το Αλάτσατι. Είχε τους λόγους του ο αθεόφοβος, καθώς με άκουγε να λέω πως είχα περάσει από κει με το "Απάτσι" πριν από δώδεκα περίπου χρόνια, τότε που συνόδευσα τους Έλληνες και Τούρκους windsurfers σ' εκείνο τον αξέχαστο διάπλου του Αιγαίου, παράλληλα με τις ακτές της Τουρκίας, από τη Χίο μέχρι τη Ρόδο.
Όταν φθάσαμε στο Αλάτσατι λίγο έλειψε να μου πέσουν τα μαλλιά! Τότε κατάλαβα γιατί επέμενε ο Μισετζής να πάμε ως εκεί. Ήταν αδύνατον να πιστέψω πως εκείνες οι άγονες, ερημικές πλαγιές είχαν μετατραπεί σε μια μαρίνα ευρωπαϊκών προδιαγραφών! Μια περιοχή η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν κρανίου τόπος, σήμερα είναι γεμάτη από μοντέρνες λιμενικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφετέριες, ιδιωτικές μαρίνες μπροστά σε πολυτελή διαμερίσματα που θυμίζουν... Μαϊάμι, λιμενικές διευκολύνσεις για την ανέλκυση και επισκευή τουριστικών σκαφών, πλυντήρια ρούχων, καύσιμα στο ντόκο. Όσο για τα ελλιμενισμένα σκάφη; Πού βρέθηκαν όλα αυτά; Καρφίτσα δεν χωρούσε ανάμεσά τους! Τι να πει κανείς. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ για την πρόοδο των γειτόνων ή να κλάψω με αναφυλλητά για τα δικά μας χάλια. Μετά μάλιστα και από τις ανεμπόδιστες βόλτες των τούρκικων κορβετών στις Κυκλάδες, δεν ξέρω αν νομιμοποιούμαι πια να διατυμπανίζω ότι αυτή η θάλασσα είναι δική μας!
Αυτό που αξίζει πάντως στην Τουρκία είναι αναμφίβολα η κουζίνα της, με κυρίαρχο και πιο οικείο για μας το απίστευτο αρνίσιο κεμπάπ, που τιμήσαμε δεόντως λίγο πριν αφήσουμε το Τσεσμέ, ενώ δεν αντέξαμε στον πειρασμό να πάρουμε μαζί μας και μερικά κεσεδάκια φρεσκοψημένο καζάν ντιπί για να ικανοποιήσουμε τις παραγγελιές...
Καθώς η τουρκική λίρα υποτιμάται διαρκώς, η τιμή των καυσίμων, αλλά και των υπολοίπων ειδών, κυμαίνεται πλέον σε χαμηλότερα επίπεδα από τα δικά μας, με την τιμή της αμόλυβδης να παίζει γύρω στο 1,3 ευρώ το λίτρο και του πετρελαίου στο 1 ευρώ το λίτρο. Θυμάμαι ότι φουλάραμε τα ρεζερβουάρ στην Ελλάδα, όταν προ μερικών ετών πηγαίναμε στις ακτές της Τουρκίας με τα φουσκωτά, καθώς τα καύσιμα ήταν πιο ακριβά στην Τουρκία. Οι όροι λοιπόν αντεστράφησαν αλλά, κατά σχήμα οξύμωρο, η τρόϊκα έχει πια απαγορεύσει τους πλόες...
Για τη μαρίνα του Τσεσμέ ούτε κουβέντα να γίνεται. Τύφλα να έχει η μαρίνα του Φλοίσβου! Δεν θα γράψω όμως περισσότερα γιατί το βίντεο που ακολουθεί είναι πιο γλαφυρό.
Αυτό που θα πω, τελειώνοντας, είναι πως κάθε βόλτα στις ακτές των "μπουνταλάδων" με κάνει πια να μελαγχολώ. Σαφώς και η ενδοχώρα τους ουδεμία σχέση έχει με το Bodrum, τη Σμύρνη ή το Κουσάντασι. Μήπως όμως τα ξεχασμένα νησιά και χωριά της δικής μας ενδοχώρας έχουν καλύτερη τύχη; Σημασία έχει πως εκεί, απέναντί μας, σε περιοχές με γεωπολιτικό, οικονομικό και τουριστικό ενδιαφέρον, οι "μπουνταλάδες" πλεονεκτούν, φοβερίζουν και διεκδικούν. Όσο για τους τσάμπα μάγκες του δικού μας Κυνοβουλίου; Αυτοί κοιμούνται και ονειρεύονται ρουφώντας το ναρκωτικό δυτικών "εταίρων"...
Λυπούμαστε, δεν θα βγεις στον αέρα. Είσαι απρόβλεπτος και, γι’ αυτό, επικίνδυνος! (Οποίος σκάει, βγαίνει στον ΣΚΑΪ)
Χθες, που λέτε, μου τηλεφώνησε ο Θ.Κ. από τον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ, συνεργάτης της πρωϊνής εκπομπής της Άννας Μπουσδούκου με τίτλο “ΣΚΑΪ ΤΩΡΑ”. Μου είπε ότι θέλουν να με βγάλουν στον αέρα για να τους πω δυο λόγια σχετικώς με το άρθρο μου και το βίντεο που ανέβασα στο YouTube από την ημερήσια βόλτα μας στο Τσεσμέ την 28η Οκτωβρίου. Δεν τους ενδιέφεραν βεβαίως τα πλάνα από την καινούρια μαρίνα του Alatsati (πρώην ελληνικό χωριό Αλάτσατα), ούτε οι γειτονιές του Cesme (πρώην ελληνική Κρήνη). Τους ενδιέφερε το παζάρι που είχαν στήσει οι Τούρκοι μέσα στο ναό του Αγ. Χαράλαμπου και το οποίο βιντεοσκόπησα
Εξεπλάγην ευχάριστα, για να είμαι ειλικρινής, που ένα καθεστωτικό μέσο μαζικής εξαπάτησης εξέφρασε την επιθυμία να προβάλει τμήμα έστω της δουλειάς μου και να με καλέσει να το σχολιάσω σε μια από τις ζωντανές εκπομπές του. Βεβαίως το θέμα, λόγω και των πρόσφατων τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο και την Κυπριακή Α.Ο.Ζ. “πουλάει”. Παρ’όλα αυτά όταν καλείς ένα δημοσιογράφο που πάσχει από ανίατη οσφυϊκή δυσκαμψία να σχολιάσει ένα οποιοδήποτε θέμα της επικαιρότητας, και μάλιστα σε ζωντανή εκπομπή, αναλαμβάνεις και το ρίσκο της επιλογής σου.
Καθησυχαστικός πάντως ο Θ.Κ. στις δικαιολογημένες αιτιάσεις μου, προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και πως όλα θα πάνε καλά. Συγχρόνως, όμως, προσπαθούσε να αποσπάσει την διαβεβαίωσή μου ότι θα είμαι “ήσυχος”, δεδομένου ότι η εκπομπή θα είναι ζωντανή. Τον διαβεβαίωσα ότι δεν πρόκειται να τον εκθέσω, ότι θα είμαι “ήσυχος” και ότι θα περιοριστώ στον σχολιασμό του συγκεκριμένου θέματος, με την προϋπόθεση ότι δεν θα προκληθώ από τους συντελεστές της εκπομπής και την ροή της συζήτησης.
Ο Θ.Κ. έδειξε ενδιαφέρον για τα θέματα που αναρτώ στο διαδικυτκό περιοδικό μου κι’ εγώ του υποσχέθηκα να του στείλω με e mail τους συνδέσμους κάποιων άρθρων μου, προκειμένου να αποκτήσει μια ιδέα για το “who is who” του συνομιλητή του. Αυτό ήταν, όπως απεδείχθη, και το “λάθος” μου…
Η εκπομπή θα άρχιζε σήμερα το πρωί στις 10 και το τηλεφωνικό ραντεβού είχε οριστεί 10 λεπτά νωρίτερα. Στις 8.30 όμως, μου τηλεφώνησε ο Θ.Κ. για να μου πει ότι το θέμα τελικώς δεν θα “παίξει”. Όταν τον ρώτησα ποιος ήταν ο λόγος, εκείνος μου απάντησε :
“Δεν ξέρεις; Αφού είσαι γάτα!”.
“Όχι, δεν ξέρω”, του απάντησα.
“Δεν υποψιάζεσαι;”, ξαναρώτησε εκείνος.
“Κάτι υποψιάζομαι, αλλά θέλω να μου το επιβεβαιώσεις εσύ”, επέμεινα εγώ.
“Έριξε μια ματιά η αρχισυνταξία της εκπομπής στα άρθρα που μου έστειλες και… καταλαβαίνεις…”.
“Καταλαβαίνω φίλε, καταλαβαίνω, να είσαι καλά”…
Κι’ εσείς τώρα, ανόητοι, που στήνεστε σαν τους χάνους με τις ώρες μπροστά στον καθοδικό σωλήνα της πνευματικής μας αποχαύνωσης, βιδωμένοι στις πολυθρόνες σας, ανήμποροι να αντιδράσετε σε όσα τραγικά διαδραματίζονται γύρω μας, διερωτάστε ακόμη τι συμβαίνει με τα μέσα της μαζικής μας εξαπάτησης; Μωρέ καλά κάνω εγώ που παρακολουθώ μετά μανίας τις τούρκικες σαπουνόπερες και σνομπάρω τις ειδήσεις. Μαθαίνω και τη γλώσσα. Θα χρειαστεί, όπως πάει το πράγμα…
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου