Εχθές μίλησα με έναν άνθρωπο πολύ προσωπικά. Μου είπε και του είπα βαθιές εσωτερικές αλήθειες. Πόνους, τραύματα, αστοχίες, αδυναμίες, ανείπωτες επιθυμίες, στοιχειωμένα όνειρα, πτώσεις και ανατάσεις.
Και αυτός που είπε τα δικά του, την δική του καθημερινή πάλη και ιστορία.
Μιλούσαμε ώρες. Μα να δεις, ότι δεν κουράστηκα καθόλου. Πράγμα σπάνιο για μένα. Δε μου συμβαίνει συχνά.
Μα δεν κουράστηκα, γιατί με καταλάβαινε δίχως να πρέπει να του εξηγώ πολλά. Δίχως ερωτήσεις που τις ...πιο πολλές φορές κρύβουν ανασφάλειες και αμυντικές εκλογικεύσεις του ψυχισμού μας. Ξέρεις, τότε που ρωτάς πολλά για να μην πεις τίποτα στο τέλος.
Η εξομολόγηση πέρα της μυστηριακής χάρις έχει και μια άλλη ασύλληπτη θεραπευτική ομορφιά, το γεγονός ότι σου επιτρέπεται να μιλάς και να μοιράζεσαι την κατάντια σου, την υπαρξιακή φτώχεια σου, την πτώση, το σκοτάδι της ψυχής σου. Αυτό είναι τόσο απίστευτα όμορφο. Να μπορείς να μιλάς όχι για τα κατορθώματα σου, μα για τις ελλείψεις σου, τις πτώσεις σου και ότι πιο φρικτό κουβαλάς στην ψυχή και το κορμί σου.
Μέσα σε αυτή την ομορφιά της αποδοχής, μου επέτρεψε και του επέτρεψα, να είμαστε οι εαυτοί μας, δίχως μάσκες. Δίχως την απειλή της απόρριψης.
Ξέρεις τότε δεν υπάρχει άγχος, μονάχα ελευθερία. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να είσαι και το παίζεις κάποιος άλλος από αυτός που στην πραγματικότητα υπάρχεις, όταν δεν χρειάζεται να αποδεικνύεις τίποτα και σε κανένα.
Γι αυτό η ταπείνωση είναι μεγίστη αρετή. Γιατί σε ελευθερώνει από την δική σου φρικτή και αυστηρή ματιά. Γιατί παύεις να κρίνεσαι και να επικρίνεσαι, να αξιολογείσαι και στο τέλος να εξαντλείσαι κουρελιασμένος από αντοχές, στα μάτια και την άποψη του άλλου για σένα.
Ελευθερία έχει η ταπείνωση από τους άλλους, μα ποιο πολύ από τον φρικαλέο δήμιο που κουβαλάς μέσα σου και σε εξοντώνει διαρκώς στα μαρτύρια της καρδιά σου.
Και ξέρεις εεεε;;; Την κουκούλα αυτού το δήμιου δεν θέλησε ποτέ κανείς να την τραβήξει. Μα κανείς σου λέω.
Γιατί εάν την τραβούσε θα αντίκριζε πρόσωπα πολύ αγαπημένα μα πιο πολύ τον ίδιο μας τον εαυτό.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
1 σχόλιο:
Μπραβο..και το κυριοτερο να μην κοιτα ο πνευματικος το ρολοι που μου εχουν πει,επειδη βιαζεται.Υπαρχουν και καλοι πνευματικοι.Ενας τετοιος την εστεισε εξω απο το Φαρμακειο της περιοχης και περιμενε να τελειωσει η φαρμακοποιος τη εργασια της για να τη ρωτησει ,γιατι χαθηκε απο την εξομολογηση καιρο.Εκεινη τα εχασε και ετσι,αποφασισε να ξαναξεκινησει να εξομολογειται,επειδη ντρεποταν για καποια πραγματα που ειχε κανει.Να πουμε για τις διαφορες με τους Ρω/κους,οπου η εξομολογηση εχει καταντησει μεσα στο κουβουκλιο ψυχαναλυση?Καμμια σχεση με το Ιερο-μας Μυστηριο,Πατερες!Και ερχονατι και μιλουν για υπεροχη και υπερηφανεια λογω του οτι ομολογουμε την Μοναδικοτητα της Σωτηριας!Αυτο που ειπε το κειμενο,το εχω ξανακουσει...ιερεας καιεξομολογουμενος αλληλοταπεινονται εμπρος στο εξομολογηταριον.Ειναι καλο,πολυ καλο διοτι ερχεσαι πιο κοντα ,αλλα και παλι πρεπει κανεις να εχει υποψιν του τις τασεις του,παρα πολυ...και θυμηθηκα ,μια ιστορια ενος εφημεριου μιας και ηρθε ο λογος πατερες -μας,οπου αυτος ηταν εφημεριος της Θεοτοκου.Αυτος λοιπον οταν πλησιασε ο θανατος του,εφερε καποιον αλλον ιερεα να εξομολογηθει τις λοιπες αμαρτιες του .Ειχε και αυτος ως ανθρωπος παθη οπως ολοι βεβαιως.Αφου λοιπον εξωμολογηθη με κατανυξη τις αμαριες του και τα παθη του τα οποια δεν ειχε κοψει.Ολοι ησαν σιγουροι δι αυτον.Ενα βραδυ ο εφημεριος που τον ειχε αντικαταστησει,ειδε τον θανοντα μπροστα του και του εφανερωσε πως κολαστηκε.Κεινος εμεινε αναυδος!Γιατι ανεφωνησε????
και αυτος απαντησε:
Διοτι ενω ειχα εξωμολογηθει και πιστευα πως θα συγχωρηθω,η γνωμη μου ομως εκλινε παλι προς την αμαρτια οτι και εαν με αφηνε ο Κυριος να ζησω λιγο ακομα ,παλι θα αμαρτανα και θα επεστρεφα εις τας προτερας μου επιθυμιας και αμαρτιας.
βλεπετε που κανεις δεν μπορει να κοροιδεψει Τον Κυριο????
το να ξεριζωσει κανεις ταπαθη ισταται πρωτιστως να τα μισησει...π
Δημοσίευση σχολίου