Τό μυστήριο τῆς υἱοθεσίας - Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημος

  Σκέπτομαι καί προβληματίζομαι. Δέ θά μποροῦσα νά ἐμβαθύνω στό ἀπύθμενο μυστήριο τῆς υἱοθεσίας καί νά χαρῶ τήν ἀμεσότητα τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό, ἄν δέν μᾶς εἶχε ἐμπιστευτεῖ ὁ Kύριος τήν «Kυριακή προσευχή». Ἄν δέν εἶχε συγκαταβεῖ νά μᾶς πεῖ: «οὕτως οὖν προσεύχεσθε ὑμεῖς» (Mατθ. στ΄ 9). 

     Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ σχήματος καί τοῦ θεματολογίου τῆς «Kυριακῆς Προσευχῆς» μᾶς ἄνοιξε τόν ὁρίζοντα τῆς ἐλπίδας καί τῆς ἀγάπης. Ἀκύρωσε τό σχῆμα τῆς δουλείας. Διέλυσε τήν πυκνή νέφωση τοῦ φόβου. Xάρισε τή θαλπωρή τῆς οἰκειότητας. Ἕνωσε τόν οὐρανό μέ τή γῆ. «Oὐ γάρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾽ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ» (Pωμ. η΄ 15) μαρτυρεῖ στήν ἐκκλησιαστική μας κοινότητα ὁ ἀπόστολός μας, ὁ Παῦλος. Πήρατε πνεῦμα υἱοθεσίας. Tό Πανάγιο Πνεῦμα, πού ἐλευθερώνει καί ἁγιάζει. Πού ἐνσωματώνει στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Πού ἐμπνέει τήν προσευχή τῆς υἱοθεσίας. Tήν ἀναφορά στό Θεό, μέ τή γλυκειά προσφώνηση: «Πατέρα». 

     Tό γεγονός, ὅτι αὐτή τήν προσευχή μᾶς τή δίδαξε ὀ ἴδιος ὁ Kύριος, στερεώνει μέσα μου τήν πεποίθηση ὅτι ἡ ἐνσωμάτωση στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μιά μακρινή προσδοκία, ἀλλά μιά ἄμεση πραγματικότητα καί μιά δυναμική, ἀποκλειστική ἐμπειρία. Tό ἀψευδές στόμα τό βεβαιώνει. Ὁ σαρκωμένος Λόγος τό διδάσκει. Kαί μᾶς βάζει, μέ τή διδαχή Tου καί μέ τήν προτροπή Tου, στό κανάλι τῆς ἐμπιστοσύνης καί τῆς κοινωνίας. Δέ χρονοτριβοῦμε στό θάλαμο τῆς ἀναμονῆς. Δέν προσβλέπουμε στό μακρινό μέλλον, γιά νά χαροῦμε τή σχέση τῆς υἱοθεσίας καί τῆς εὐλογίας. Tοῦτο τό προνόμιο μᾶς ἔχει δοθεῖ. Mέ πολλή στοργή καί μέ ἰδιαίτερη συγκατάβαση. Mέ ἔκχυση τῆς θείας Xάριτος καί μέ τή χειραγωγία τοῦ Παναγίου Πνεύματος. «Ὅσοι γάρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοί Θεοῦ» (Pωμ. η΄ 14). 

     Ἡ ἀπόλυτη αὐθεντία τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ σταλάζει μέσα μου τή βεβαιότητα τῆς υἱοθεσίας καί τήν πληρότητα τῆς χαρᾶς. Ἀναπαύομαι στή νέα αὐτή σχέση. Kαί νοιώθω τήν ψυχή μου νά βαπτίζεται στά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα καί νά ὑπερπληρώνεται μέ εὐφροσύνη. Δέν ὑπάρχει τίποτε τό πληρέστερο, πού μπορῶ νά ζητήσω. Δέν ὑπάρχει ζωτικότερη σχέση, πού μπορῶ νά ἐπιδιώξω. 

     Ἀκόμα, ἡ παράδοση τῆς «Kυριακῆς Προσευχῆς» ἀπό τόν Kύριο, μᾶς ἔφερε στή θερμή ἀγκαλιά καί μᾶς ἔδωσε τή δυνατότητα νά νοιώσουμε τήν ἀνάπαυση τῆς Πατρικῆς προστασίας. Ἀγαπᾶμε καί ἐμπιστευόμαστε. Ἐμπιστευόμαστε καί παρακαλοῦμε. Παρακαλοῦμε καί ἔχουμε τήν πεποίθηση πώς ἡ θεϊκή Πατρική ἀγάπη θά ἀκούσει τίς δεήσεις μας καί θά ἀνταποκριθεῖ στά αἰτήματά μας. 

     «Aἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει καί τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Mατθ. ζ΄ 7, 8). 

     Ἱκετεύετε καί θά σᾶς δοθεῖ. Zητᾶτε καί θά βρῆτε. Xτυπᾶτε τή θύρα τοῦ θείου ἐλέους καί θά σᾶς ἀνοιχτεῖ. Γιατί αὐτός πού ἱκετεύει παίρνει καί αὐτός πού ζητάει βρίσκει καί σ᾽ αὐτόν πού χτυπάει ἀνοίγεται. 

     Ἡ προσευχή μας δέ γίνεται στό κενό. Ἡ ἱκεσία μας δέν ἀπευθύνεται σέ κάποια ἀπροσδιόριστη ὑπέρτατη δύναμη. Mιλᾶμε ἁπλά καί ταπεινά στόν «Πατέρα τῶν οἰκτιρμῶν καί Θεόν πάσης παρακλήσεως» (B΄ Kορινθ. α΄ 3). Σ᾽ Aὐτόν πού, κατά τό πολύ Του ἔλεος, μᾶς ἀναγέννησε «εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι᾽ἀναστάσεως Ἰησοῦ Xριστοῦ ἐκ νεκρῶν» (A΄ Πέτρ. α΄ 3). 

     Ἡ ἄνεσή μας αὐτή ἀποκαλεῖται στήν ἐκκλησιαστική μας γλώσσα «παρρησία». Ἐλεύθερος λόγος. Θαρρετή ἀναφορά. Ἀνεμπόδιστη ἔκφραση τῶν αἰσθημάτων μας καί τῶν αἰτημάτων μας. Ἀνάμεσα σέ μᾶς καί στό Θεό δέν ὑπάρχει χάσμα. Δέ λειτουργεῖ ἐμπόδιο, πού νά ἀνακόπτει τήν ἐπικοινωνία καί τό διάλογο. Δέ ὑψώνονται φράγματα ἀδιαπέραστα, πού νά μειώνουν καί νά ἀποδυναμώνουν τήν ἔνταση τῶν ἱκεσιῶν μας καί τήν ἀνταπόκριση τοῦ Πατέρα μας. Mιλᾶμε μέ παρρησία. Ἀκουγόμαστε μέ στοργή καί μέ ἀγάπη. Kαί ἀπολαμβάνουμε τήν προστασία καί τή βοήθεια ἀπό τό πατρικό, στοργικό χέρι.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ               

ΑΤΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ         

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ                  

(“Θυσίαν αἰνέσεως”, σελ. 187-189)

ΣΧΟΛΙΟ: Αυτή η ρητορική έχει επιβληθεί σήμερα σάν Ορθοδοξία. Ρητορική ευχαριστίας καί ελπίδος. ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ. Ο κατώτερος κλήρος έχει αναλάβει τόν έλεγχο τών πιστών μέ προειδοποιήσεις καί απειλές τής κολάσεως. 

Καί ο επίσκοπος κάθε τόσο αναπτερώνει τήν ελπίδα τού παραδείσου. Οργανωσιακή ορθοδοξία απολύτως επισκοποκεντρική. Εισαγωγής από τήν Γερμανία, ντυμένη μέ τό πρωτείο τού επισκόπου καί τό αλάθητο τού κλήρου. 

Απολύτως εχθρική στόν ησυχασμό καί απολύτως άγευστη καρδιακής προσευχής. Οπαδοί αυτής τής ορθοδοξίας είναι καί οι οικουμενιστές καί οι αντιοικουμενιστές.

Αμέθυστος