Δεν είναι του τύπου μου να πω, ''σε προσωπικό επίπεδο τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο''. Aλλά συνηθίζω να λέω, πως τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, πως χάνω τις ισορροπίες μου ή μπορεί σε ερωτήσεις φίλων να απαντώ, δεν ξέρω - δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό - ή εκείνο, αλλά συμβαίνει και δεν μ' αρέσει καθόλου που συμβαίνει, ελπίζοντας πάντα μέσα μου, αισιοδοξώντας ίσως πολύ πιο πολύ από όσο θα μπορούσε να αισιοδοξεί και να ελπίζει κάποιος που έχει χάσει το στην κυριολεξία τον μπούσουλα. Τότε που νιώθεις πιο αδύναμος από κάθε άλλη φορά, τότε η ελπίδα μεγαλώνει απότομα και βίαια σα δέντρο μέσα στο στομάχι σου και βγάζει ρίζες, και πετάει φύλλα και τα φύλλα μοιάζουν ζωηρά και καταπράσινα.
Το ''τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο'' μου κάνει μια ασαφή απελπισία που δεν με καταδέχτηκε ποτέ της.
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου