Για τον Α.Βαρδή από το κρεβάτι της υπομονής....

                    
 ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΙΣΗΣ
Μπήκες μ' ένα πλατύ χαμόγελο στο δωμάτιό μου εκείνη την πρώτη φορά!
Μου είπες: «Άκουσα πολλά για σένα, Στέλιο, και ήρθα να σε γνωρίσω».
Να 'ξερες, φίλε μου, πόσο ήθελα εγώ να σε γνωρίσω!
Ήξερες πως δεν μπορούσα να πάρω με τα χέρια μου τον ολόχρυσο σταυρό που μου χάρισες κι εσύ τον κρέμασες διακριτικά πάνω στην οθόνη μου.
Ύστερα ξανάρθες και ξανάρθες και τραγούδησες τα τραγούδια μου.
Ένιωσες την ανάγκη να γράψεις ένα τραγούδι αποκλειστικά για μένα.
Και τραγούδησες:
«Φίλε Στέλιο σε θυμάμαι όταν νιώθω πως φοβάμαι
πως εσύ τα όνειρα σου κυνηγάς
πως για σένα είναι δώρα
κάθε μέρα κάθε ώρα
και στα δύσκολα εσύ χαμογελάς ...»

Κι εσύ πέρασες δύσκολα. Πόνεσες και πάλεψες. Οι σκέψεις μας συνέχεια σε σένα όλο αυτό τον καιρό της δοκιμασίας σου. Οι προσευχές μας θερμές για να σου δίνει ο Θεός δύναμη και κουράγιο.
Τί να πω σήμερα που έφυγες καλέ μου φίλε; Δεν υπάρχουν λόγια!
Σ' ευχαριστούμε!
Ένας μεγάλος καλλιτέχνης, ένας σπουδαίος άνθρωπος, μια υπέροχη ψυχή δεν είναι πια μαζί μας.
Θα μας λείψεις! Θα μας λείψεις πολύ, Αντώνη μας!
«Μήπως είναι η αληθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη
ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;»
Γεώργιος Δροσίνης
Είσαι τώρα στην όντως ζωή! Για μας δεν υπάρχει κανένα «μήπως»
Είναι βεβαιότητα!
πηγή