Τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία και μετά από αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, το ελληνικό πρόβλημα συνίσταται πως ακόμη ζούμε καλύτερα σε σχέση με το επίπεδο διαβίωσης που μπορεί να μας εξασφαλίσει η οικονομία μας.
Το πρόβλημα αυτό επιδεινώνεται καθώς στη χώρα, όχι μόνο συνεχίζεται η διάλυση της οικονομίας και κοινωνίας που εγκαινίασαν τα σοσιαλιστικά πειράματα του Ανδρέα Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αλλά επιταχύνονται...
Το πρόβλημα της χώρας τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν η μείωση των επενδύσεων σε παραγωγικό κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και η αντικατάστασή του με παρασιτικό κεφαλαιουχικό εξοπλισμό. Κλείναμε εργοστάσια με παραγωγικές αλυσίδες που παρήγαγαν εξαγωγικά προϊόντα ή προϊόντα που υποκαθιστούσαν εισαγωγές και ανοίγαμε καφετέριες και σουβλατζίδικα. 
Η κυρίαρχη αριστερή κρατικοδίαιτη ιδεολογία που έχει διαποτίσει ολοκληρωτικά και τη δεξιά, πίστευε πως ο εξαπανδρισμός του μεγάλου κεφαλαίου (κλείσιμο εργοστασίων) και η αντικατάστασή του με μικρομεσαίους επιδοτούμενους διασκεδαστές, θα συνέβαλε στη μείωση της διαφοράς εισοδήματος, άρα συνιστούσε ένα βήμα πιο κοντά στην πρόοδο και το σοσιαλισμό.
Επί τριάντα χρόνια λοιπόν η χώρα έχανε σε παραγωγικό κεφαλαιουχικό εξοπλισμό και αύξανε τις επενδύσεις σε παρασιτικό κεφαλαιουχικό εξοπλισμό (μηχανές του εσπρέσο και ψηστιέρες για γύρους και κεμπάπ).
Τώρα, τα τελευταία χρόνια μετά τη χρεοκοπία χάνουμε και το σημαντικότερο κομμάτι του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού που μπορεί να διαθέτει μια οικονομία, το ανθρώπινο.
Οι νέοι που αξίζουν και θα μπορούσαν να παράγουν υπεραξία και εισόδημα και για τους υπόλοιπους φεύγουν από την Ελλάδα, γιατί μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερο εισόδημα σε χώρες της Ευρώπης όπου υπάρχουν ανταγωνιστικότερες οικονομίες, με υψηλότερους μισθούς, χαμηλότερους φόρους και να απολαύσουν καλύτερες υπηρεσίες δημόσιες και ιδιωτικές... Ποια είναι χώρα πρώτης επιλογής που επιθυμούν να εργαστούν; Η Γερμανία της Μέρκελ και της λιτότητας όπως την χαρακτηρίζει η αριστεροκρατούμενη ελληνική πολιτική τάξη.
Στην Ελλάδα μένουν όσοι δεν μπορούν να παράγουν με ανταγωνιστικούς όρους και όσοι έχουν παγιδευτεί στο δημόσιο σαν προνομιούχοι πελάτες στην αρχή, σαν οριακά βιοποριζόμενοι τώρα και σαν τριτοκοσμικά αμειβόμενοι (με εγγυημένες συλλογικές συμβάσεις αύριο...) πένητες αύριο.
Οι Έλληνες είναι καταδικασμένοι να φτωχύνουν περισσότερο, μέχρι οι μισθοί να πέσουν τόσο που να ανταποκρίνονται στη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της κρατικοδίαιτης οικονομίας τους. 
Για το ενδεχόμενο αυτό ευθύνη φέρουν οι ίδιοι οι Έλληνες και οι πολιτικές τους επιλογές, που καλλιεργούν ψευδαισθήσεις πως αν πάνε και χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι της Μέρκελ, αυτή θα ανοίξει το πουγκί, θα χαλαρώσει η λιτότητα και να ζήσουν καλύτερα οι Έλληνες μέσω της αύξησης της ζήτησης που θα μειώσει την ανεργία κλπ. Το βασικό σενάριο ερμηνείας της κρίσης από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά.
Φέρουν ευθύνη π.χ. οι Έλληνες που δίνουν βάση σε παραμυθολογίες πως αν κλείσουν τα ορυχεία και στραφούν στη μελισσοκομία ή το ελαιόλαδο θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν βιοτικό επίπεδο σαν αυτό των άλλων ευρωπαίων.
Όσοι τα υποστηρίζουν αυτά είναι είτε ψεύτες, είτε άσχετοι. Δεν γνωρίζω ποιο είναι πιο επικίνδυνο.
Π.χ. ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Κουράκης είχε υποστηρίξει το κλείσιμο των ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική και την απασχόληση των κατοίκων με τη μελισσοκομία. Ο κύριος αυτός έχει μια στρεβλή εικόνα για τις δυνατότητες της μελισσοκομίας στην εξασφάλιση εισοδήματος για μεγάλο πληθυσμό. Η παγκόσμια παραγωγή μελιού φτάνει το 1,5 εκατ. μετρικούς τόνους. Μια μέση τιμή που μπορεί να βρει κάποιος είναι περί τα 2.000 δολάριο ο τόνος. Ήτοι, η αξία της παγκόσμιας αγοράς είναι 3 δισ. δολάρια.
Η Ελλάδα παράγει σύμφωνα με τα στοιχεία του 2007 περί τις 16.000 τόνους μέλι. Με 2.000 δολάρια ο τόνος έχουμε 32 εκατ. δολάρια το χρόνο συνολικό τζίρο. Ή 23 εκατ. ευρώ...
Αν υποθέσουμε πως ο κόσμος πάθει υπογλυκαιμία, η κινέζικη μελισσοκομία καταστραφεί και η Ελλάδα δεκαπλασιάσει τις εξαγωγές, κάτι που αποτελεί επιστημονική φαντασία με βάση τα δεδομένα της ανθοφορίας στην έκταση της ελληνικής επικράτειας, η αξία της ελληνικής παραγωγής θα έφτανε τα 2,3 δισ., όσα χρειάζεται περίπου το μήνα το ελληνικό κράτος για να πληρώνει συντάξεις. 
Η Ελλάδα εξάγει περί τους 1.000 τόνους μέλι. Αν τους υπολογίσουμε με 2.000 δολάρια ο τόνος εισπράττουμε 1,5  εκατ. ευρώ. Το ελληνικό μέλι θεωρείται καλής ποιότητας και είναι ακριβότερο και γι΄ αυτό  δεν εξάγεται εύκολα...
Για να αντιληφθούμε περίπου τι αντιπροσωπεύουν οι ελληνικές εξαγωγές μελιού σε εισαγωγικές ανάγκες του σύγχρονου τρόπου ζωής, το 2013 ξοδέψαμε περίπου 5 εκατ. το μήνα μόνο για αγορές i-phones.
Όλο χρόνο εξαγάγαμε μέλι 1,5 εκατ. και μόνο για i-Phones πληρώσαμε 5 εκατ. το μήνα. Και βρισκόμαστε και εν μέσω χρεοκοπίας...
Είναι φανερό πως μας κυβερνάνε άνθρωποι που δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν πόσο αξίζει το smartphone και με πόσες ώρες εργασίας  στη μελισσοκομία μπορούν να το αποκτήσουν.
Οι Έλληνες είμαστε καταδικασμένοι να φτωχύνουμε περισσότερο... γιατί κυρίως αποδεικνυόμαστε φτωχοί σε μυαλό και δεν είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε τις βλακείες και τα παραμύθια από την πραγματικότητα...
Δεν υποστηρίζω πως δεν πρέπει να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες της ελληνικής μελισσοκομίας, αλλά καταδεικνύω πως από μόνη της δεν αρκεί... ούτε αυτή, ούτε η ελαιοκομία, ούτε ο κρόκος Κοζάνης...
Θέλουμε και αυτά αλλά και πολύ περισσότερα που θα γίνουν με επενδύσεις που πρέπει να προσελκύσουμε από το εξωτερικό κυρίως...