Ο Λένιν και η ερωτική ελευθερία

Σαράντος Ι. Καργάκος

Είναι πολλά και περίεργα αυτά που συμβαίνουν στον πα­ρόντα καιρό στον ελληνικό πληθυσμό σ’ ένα μεγάλο του πο­σοστό, που μάλιστα αυτοχαρακτηρίζεται «Αριστερό». Στα παιδικά και νεανικά μου χρόνια οι Αριστεροί (χωρίς εισαγω­γικά) σε θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς ήσαν πιο αυστη­ροί απ’ ό,τι οι αυστηρότεροι Αγιορείτες μοναχοί. Σήμερα παρατηρούμε κάποιους περίεργους «Αριστερούς» να γίνονται πρόμαχοι παντός σεξουαλικού εκτραχηλισμού.
Βέβαια, και σε παλαιότερους καιρούς κάποιοι και κάποιες που είχαν ενταχθεί στο κομμουνιστικό κίνημα πίστευαν ότι η επαναστατική επικράτηση του προλεταριάτου θα σημάνει την επανάσταση στον έρωτα. Ταύτιζαν την πολιτική με την ερωτική ελευθερία. «Όλα στον έρωτα επιτρέπονται».
Υπέρ της ερωτικής ελευθερίας είχε ταχθεί και η περί­φημη Γερμανίδα επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν (1857-1933), που είχε συμπαρασταθεί και στον Βλαδίμηρο Λένιν και στη Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το 1921 μάλιστα κατά το τρί­το συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς είχε εκλεγεί μέλος της εκτε­λεστικής επιτροπής και του προεδρείου της. Το 1932 ως το γηραιότερο μέλος είχε εκλεγεί πρόεδρος του Ράϊχσταγκ.
Όταν οι Μπολσεβίκοι επικράτησαν στη Ρωσία, η Κλάρα Τσέτκιν διατύπωσε κάποιες θέσεις σχετικά με την ελευθεριότη­τα των ερωτικών σχέσεων που ενόχλησαν τον Λένιν, ο όποιος ως προς αυτό υπήρξε καταπελτικός. Θυμίζω στους νεώτερους Αριστερούς και «Αριστερούς» την περίφημη περικοπή που σε παλαιότερη εποχή ήταν κανόνας ζωής για τους οπαδούς του:
«Η επανάσταση απαιτεί από τις μάζες κι από το άτομο συγκέντρωση, ένταση των δυνάμεων. Δεν ανέχεται τις οργιακές καταστάσεις, σαν εκείνες που είναι συνήθειες στους ήρωες και τις ηρωίδες της λογοτεχνίας της παρακμής του Ντ’ Αννούτσιο. Η έλλειψη αυτοκυριαρχίας στη σε­ξουαλική ζωή είναι αστική: είναι σημάδι αποσύνθεσης. Το προλεταριάτο είναι τάξη που ανεβαίνει. Δεν έχει ανάγκη από μεθύσι που θα το αποβλάκωνε ή θα το ερέθιζε. Δεν του χρειάζεται ούτε το μεθύσι του σεξουαλικού εκτραχηλισμού ούτε το μεθύσι με αλκοόλ. Δεν του επιτρέπεται και δεν θέ­λει να ξεχάσει την ποταπότητα, τη βρωμιά και την βαρβα­ρότητα του καπιταλισμού. Αντλεί τα ισχυρότερα κίνητρα για πάλη από την κατάσταση της τάξης του, από το κομμου­νιστικό ιδανικό. Του χρειάζονται ξεκάθαρα πράγματα, ξε­κάθαρα και πάλι ξεκάθαρα. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένα αδυνάτισμα, καμμία εξάντλη­ση και καταστροφή δυνάμεων. Αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρ­χία-όχι υποδούλωση. Αυτά χρειάζονται και στον έρωτα».
Θυμίζω προχείρως ότι ο Ντ’ Άννούτσιο ήταν ένας διάση­μος Ιταλός ποιητής, έξαλλος εθνικιστής που άνοιξε το δρό­μο στον ερωτικώτατο Μουσσολίνι. Όσο για τον Λένιν, φαί­νεται πως οι τωρινοί φορείς των «αριστερών» ιδεών τον έχουν καταγράψει στο κιτάπι των αντιδραστικών. Η δική τους επανάσταση ξεκινάει πρώτα από το σεξ και επεκτείνε­ται στο χρήμα. Πρότυπο ζωής ο έκλυτος βίος των μεγαλο­αστών της προπολεμικής Γερμανίας, τους όποιους σατίρισε σκληρά ο Μπρεχτ βάζοντας τους να τραγουδούν ομαδικά:
«Πρώτα έρχεται η μάσα
και μετά η ηθική...».
Ό,τι λοιπόν, τον παλαιότερο καιρό από τους αυθεντι­κούς Αριστερούς εθεωρείτο αστικός εκφυλισμός, από τούς νεο-αριστερούς των ποικίλων κομμάτων, ρευμάτων και σχηματισμών θεωρείται -ακόμη κι αν είναι διασυρμός- συρμός και σε τελευταία ανάλυση προοδευτισμός. Αυτά που έλεγε ο Λένιν για την ελευθεριότητα στις ερωτικές σχέσεις («Δεν μπορείς να πίνεις από ποτήρι που ήπιε άλλος»), θεωρούνται ξεπερασμένα ταμπού, που ασφαλώς στον πρέποντα βαθμό είναι.
Αυτή, όμως, η αυστηρότητα σε βαθμό πουριτανισμού έδινε στους παλαιούς Αριστερούς ένα επαναστατικό σφρί­γος, μια άτεγκτη ηθική που τους έκανε ευαγγελιστές μιας νέας ζωής, απαλλαγμένης από τη «σαπίλα» της αστικής κοινωνίας. Βέβαια, κάποια ηγετικά στελέχη, για να μπο­ρούν απερίσπαστα από σεξουαλικές ανάγκες να δια­νοούνται πιο άνετα, είχαν κάπως κρυφά ένα χαρεμάκι. Ωστόσο η μάζα της Αριστεράς είχε μία συμπαγή σεξουαλική ηθική, που έσπασε λίγο πριν και κυρίως μετά τη με­ταπολίτευση. Το να είσαι νυμφευμένος επί 20ετία με την ίδια γυναίκα, είναι ρουτινιέρικος κομφορμισμός. Ερώτη­σα φίλο μου Αριστερό, που είχα 20 χρόνια να τον δω, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, «Τι κάνει η γυναίκα σου;» και εισέπραξα μία αποσβολωτική απάντηση: «Ποια απ’ όλες;». Είχε ανέβει οικονομικά και κοινωνικά και βρισκό­ταν στα πρόθυρα τρίτου διαζυγίου!
Αλλά το πιο διασκεδαστικό είναι το ακόλουθο περιστα­τικό. Καλλιτέχνης Αριστερός μου είπε κάποτε επιδεικτικά: «Έλα να σου γνωρίσω τη νόμιμη σύζυγό μου». Περνώ κάθε πρωί με τον Ηλεκτρικό από τον Περισσό και βλέπω σαν κρατημένο από αόρατη αρτάνη το κεφάλι του Λένιν και νιώθω ειλικρινά οίκτο για τον άνθρωπο που πέρασε μια ολόκληρη ζωή με την Κρούπσκαγια που μόνο sex appeal δεν μπορεί να της προσάψει κανείς.
Τούτες τις μέρες τις μετεκλογικές πολλοί εκπλήσ­σονται για το θρίαμβο της Λεπέν. Κι άλλοτε μου έχει δοθεί η ευκαιρία να γράψω στην «Εστία» ότι ο εθνικι­σμός και ο ρατσισμός έχουν βαθειές ρίζες στη Γαλλία. Η γαλλική «ελίτ» έζησε ζωή χαρισάμενη στο Παρίσι στα χρόνια της γερμανικής Κατοχής. Αλλά δεν πρόκει­ται μόνο περί αυτού. Ο γαλλικός λαός είναι συντηρητι­κός στο βάθος, και σιχάθηκε την ερωτική ζωή των ηγε­τικών στελεχών της πολιτικής του ζωής. Κάποτε η Υβόννη Ντε Γκωλλ είχε πει: «Μετά από 40 χρόνια γά­μου τώρα περνάμε με το Στρατηγό την ωραιότερη φάση της ερωτικής μας ζωής». Κι όταν κάποιος δημοσιογρά­φος τη ρώτησε, αν φοβάται μήπως την απατήσει ο Στρα­τηγός, η πανέξυπνη Υβόν αποκρίθηκε τάχα αφελώς: «Αποκλείεται! Λατρεύει τις μαρμελάδες μου...»! Αλλά και ο Στρατηγός, όπως με είχε διαβεβαιώσει στενός συ­νεργάτης του, όταν ρωτήθηκε στο γέρμα της ζωής του, ποια υπήρξε η μεγαλύτερη επιτυχία του, κοιτάζοντας την Υβόν, αποκρίθηκε: «Ο γάμος μου»!
Το ένστικτο των λαών είναι δείκτης αλάθητος. Η κατα­στροφή των κρατών αρχίζει από την έκλυση των ηθών.

πηγή