Μελετώντας τοσο καιρό τις ψευτοθεολογίες των Γερμανών σοφών μπορούμε να δούμε πιο καθαρά πλέον την επίσης ψευτοθεολογία του συγχρόνου Γόη των Ελληνικών Γραμμάτων. Στο ''Πρόσωπο και Έρως'' μια μικρή επαφή με την Ορθόδοξη Θεολογία υπήρχε ακόμη, αλλά στα τελευταία του κείμενα, Ιδιαιτέρως στο βιβλίο "Οντολογία της σχέσεως", εκδ. Ίκαρος, 2004, η παραμικρή επαφή χάνεται ολοσχερώς, για να δώσει την θέση της σε μια Θεολογία της Ιστορικής Εκκλησίας, του Ιστορικού Χριστού, που έχει τις ρίζες της στον Γερμανικό Ιστορικισμό!
Έτσι στην σελίδα 147 του βιβλίου, στην παράγραφο 14.3.4 γράφει: «Η Χριστιανική Εκκλησία (τουλάχιστον η αδιαίρετη των πρώτων χρόνων) επεδίωξε, κατά κανόνα, να εκφραστεί με γλώσσα παραπεμπτική στην Ιστορική Εμπειρία. Χαρακτηριστική η διατύπωση: Ό ακηκόομεν, ό Εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ό Εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν...απαγγέλομεν υμίν» (1, Ιωάν. 1,1-3).
Αυτό σημαίνει για τον Γιανναρά ρεαλισμός. Ό,τι μπορούμε να προσλάβουμε με τα αισθητήρια. Απορρίπτεται το επέκεινα, το αόρατο, σαν Μεταφυσικό! Ιστορία σημαίνει αισθητός κόσμος ο οποίος έχει νόημα, είναι προικισμένος με νόημα. Αποκλείεται επομένως το Θαβώρ, το όραμα του Πέτρου που τον ανάγκασε να μεταβεί στον οίκο του Εθνικού, η εμπειρία του Απ. Παύλου στον δρόμο προς την Δαμασκό! Το γεγονός ότι τον πρόδωσαν όλοι οι μαθητές παρότι έβλεπαν και άκουγαν δεν μπορεί να καταχωρηθεί σαν μια κάποια αμφιβολία για την Ορθότητα αυτής της Ιστορικής Εκκλησίας. Η Πεντηκοστή είναι οπωσδήποτε ένα υποκειμενικό επισόδιο, με την βοήθεια του οποίου οι μαθητές κατόρθωσαν να ερμηνεύσουν αυτά που βίωναν. Παρόμοιες ερμηνευτικές εμπειρίες προσφέρονται σήμερα στα Γερμανικά Πανεπιστήμια.
Αλλά πάνω απ'όλα απορρίπτεται ο ορισμός της πίστεως του Απ. Παύλου σαν αοράτων υπόστασις.
Η πίστη είναι οντολογία, δηλ. είναι η επιστήμη των όντων, των υπαρκτών και στηρίζεται στην λογική της αγάπης.
Στις επιστολές του ο Απόστολος μας μεταφέρει τα εποχιακά "ένδοξα". Την Νοοτροπία της εποχής του, την οποία οφείλουμε να εγκατάλειψουμε χάριν της νοοτροπίας της Εποχής μας, η οποία είναι η απομυθοποίηση και η αναβάθμιση του σώματος. Ο Διαφωτισμός.
Παρομοίως κατηγορείται ο Απόστολος για την Ιστορική του Ερμηνεία της πτώσεως. Ενώ είναι συμβολική. 17.2.2. «Ταυτίζει την αμαρτία με την παράβαση συγκεκριμένης εντολής του Θεού. Ο Θεός τιμωρεί τους πρωτοπλάστους για την παράβαση, τιμωρία είναι ο μόχθος για την επιβίωση, η οδύνη για την αναπαραγωγή, ο Θάνατος».
Ο Θάνατος δεν ανήκει στην τιμωρία φυσικά. Και ο Θεός δεν τιμώρησε τον άνθρωπο, άρχισε τον αγώνα της Σωτηρίας του. Τον έβγαλε από τον παράδεισο για να μην γίνει η αμαρτία αθάνατος, και ο θάνατος αθάνατος. Και δυστυχώς για τον Γιανναρά, που μάλλον δεν διαβάζει απευθείας τα κείμενα, οι δερμάτινοι χιτώνες, σώζουν τον άνθρωπο από την αρχή της ηδονής στην οποία έπεσε και ταύτισε με τον σκοπό της ζωής.
Ας προσθέσουμε μόνον ότι στο κείμενο "το Αίνιγμα του Κακού", παρόλη την πειστική εργασία για το προπατορικό αμάρτημα τού Ρωμανίδη, πιστεύει με τα λόγια του Φλωρόφσκι, ότι ο Χριστός ενανθρώπησε για να μας σώσει από την αμαρτία και το κακό (Το Αίνιγμα του Κακού σ.163): «Ο Θεός έχει απαντήσει στο κακό πραγματικά, αυθεντικά, μια για πάντα, με τον Υιό του τον αγαπητό που κατέβηκε στη γή για να πάρει τις αμαρτίες του κόσμου και τις αμαρτίες όλης της ανθρωπότητος». Ανήκει και ο Γιανναράς στην ομάδα των τελευταίων Θεολόγων της Εκκλησίας.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου