Εκεί που σκέφτεσαι και χαίρεσαι για τις σχέσεις που έχεις αναπτύξει, τις σχέσεις τις παλιές που έχουν διατηρηθεί μέσα στο βάθος του χρόνου, με όσες διακυμάνσεις θα μπορούσαν να συνοδευτούν, και τις σχέσεις τις καινούργιες που ήδη μετράνε χρόνια και που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, μέσα από το λίγο ή το πολύ, το διακριτικό ή το χειμμαρώδες, μια κουβέντα ή πολλές και σε βάθος αλλά και πλάτος.. αποκτούν υπόσταση, εκεί έρχεται ένα γεγονός και σε κάνει να νιώθεις σαν κάποιος να σου χτύπησε την πόρτα, να άνοιξες και να μην ήταν κανείς, γιατί πραγματικά δεν είναι - όχι κανείς, όχι η οποιαδήποτε - αλλά ''Αυτή''..
''Αυτή'' ήταν η πιο γλυκιά φιγούρα που θυμάμαι στη ζωή μου, η πιο όμορφη, η πιό έξυπνη, η πιό υπερπαραγωγή.. ήταν το πρώτο μου παζλ, η χριστουγεννιάτικη κάρτα, ήταν η επιστροφή, αγάπη ήταν, όπως κι ένα κουτί σοκολατάκια, και μια πολύ ήσυχη συμβουλή.. το καμάρι μου ήταν.. ανοιξιάτικη, φραουλένια, κόκκινη, γλυκιά..
*
Είχα πολλά χρόνια να τη δω, ούτε θυμάμαι πόσα, ούτε θυμάμαι την τελευταία μας κουβέντα αλλά έχω τόσες και τόσες εικόνες μέσα στο μυαλό μου..
Απίστευτα πολλές!
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου