άνευ

Χανόμαστε σταδιακά και σταθερά,  πίνοντας καφέδες μέσα σε τρίγωνα οριοθετημένα από χρωματιστά οικήματα και σιδερένια μικρά μπαλκόνια,  συναντάμε τους φίλους μας ίσως για τελευταία φορά,  φοράμε χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι μας για να μη τρομάξουμε,  μιλάμε δυνατά,  καπνίζουμε βαριά,  ντυνόμαστε με χοντρά κολιέ και χαμόγελα,  εντυπωσιαζόμαστε,  αποστασιοποιούμαστε,  είναι όλοι αυτοί οι άλλοι καλά κι όλοι εμείς που προσπαθούμε να κρύψουμε τα κιλά που έχουμε χάσει κάτω από γκρίζες χοντρές φούτερ φόρμες,  και φοράμε το ταμπά σουέτ παλιό σακάκι Σάββατο μεσημέρι με τον ήλιο ντάλα ψηλά,  και κρύβουμε τα μάτια μας πίσω από τα μαύρα γυαλιά και πίνουμε καφέδες και καπνίζουμε βαριά και στέλνουμε τον καπνό ψηλά εκεί όπου αυτή η μικρή πόλη συναντάει τη γλύκα της κι ο χρόνος μοιάζει να σσςςςςς..  άκου πως σταματάει..  σαν καρδιά που μια μέρα ξεχνάει να χτυπήσει - ενώ όλα γύρω δουλεύουν κι ενώ συγχρόνως χάνονται - χάνονται σε στιγμές που ποτέ δεν θα επαλειφθούν,  πάντα,  όλα,  θα  είναι μια μακρινή ανάμνηση κι εμείς χανόμαστε τόσο απλά,  χανόμαστε τόσο αποκαρδιωτικά πολύ,  έχοντας μπροστά μας ένα ποτήρι κρύο καφέ,  ή ένα πιάτο φαί,  ή ένα στόχο,  ή μια επιλογή..  χανόμαστε με τέτοια σιγουριά,  τόσο δραματικά θλιβερή -

Η ηλικία που έχεις σήμερα ποτέ πιά δεν θα επαναληφθεί - για κάθε αύριο - χθες υπήρξες κατά τι νεότερος - άρα πάντα όσον αφορά το σήμερα είσαι νεότερος από το αύριο - να το θυμάσαι

με το φεγγαρι αγκαλια