Βαυαροκρατία τότε και τώρα

Συμπληρώνονται φέτος 180 χρόνια από την καταχώριση μιας μαύρης σελίδας στην ελληνική Ιστορία. Στις 25 Μαΐου 1834, στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου, στο πέρας μιας διαδικασίας που προσέβαλε βάναυσα το Γένος των Ελλήνων, ήχησαν τα ακόλουθα λόγια: «Ο Δημήτριος Πλαπούτας και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καταδικάζονται εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας». Το κράτος των Βαυαρών, σφηνωμένο σαν καρφί στο έδαφός μας από τις Μεγάλες Δυνάμεις, ήθελε να θανατώσει δυο Ελληνες, μπροστάρηδες του πιο ιερού αγώνα, ως «συνωμότες» εναντίον της αντιβασιλείας, η οποία «ζέσταινε» τον θρόνο του ανήλικου Οθωνα.
Οι Γερμανοί ήθελαν να αφαιρέσουν το δικαίωμα στη ζωή από εκείνους που μας ανέστησαν. Επλητταν έτσι το βασανισμένο σώμα του έθνους μας, που μόλις είχε αποδράσει από τον οθωμανικό τάφο. Δυο δικαστές που σήκωσαν την τιμή της Ελλάδας στους ώμους τους, ο Γεώργιος Τερτσέτης και ο Αναστάσιος Πολυζωίδης, μειοψήφησαν και έκαναν το παν για να μην καταδικαστούν οι ήρωες του Αγώνα.
Και οι 115 μάρτυρες υπερασπίσεως πάλεψαν, με όποιον τρόπο μπόρεσαν, για να απονεμηθεί το δίκαιο στους νόμιμους δικαιούχους, τους Ελληνες, ενώ οι ξένοι και οι 44 μάρτυρες κατηγορίας αποπειράθηκαν να χύσουν ξανά το αίμα των αθώων στη γη μας.
Ο Κολοκοτρώνης, ακολουθώντας πιστά το πνεύμα του Σωκράτη, όταν άκουσε έναν οπαδό του που του είπε, «άδικα σε σκοτώνουν, στρατηγέ», απάντησε: «Γι’ αυτό λυπάσαι; Καλύτερα που με σκοτώνουν άδικα, παρά δίκαια». Δηλαδή, καλύτερα να αδικείσαι παρά να αδικείς.
Η σύντομη αναδρομή στη δίκη και την καταδίκη Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα προηγήθηκε για να επισημάνει κάτι που άπαντες γνωρίζουμε: Οπως τότε και σήμερα. Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα. Οι ξένοι -και εν προκειμένω οι Γερμανοί- με τον πιο στυγνό, απάνθρωπο και άδικο τρόπο προσπαθούν να επιβληθούν στους Ελληνες και να λεηλατήσουν την Ελλάδα.
Συκοφαντούν, απειλούν, χρησιμοποιούν τις εκάστοτε «συμμαχίες των προθύμων», εκβιάζουν, περιφρονούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν κατοχική δύναμη με δημοκρατικό επίχρισμα. Στο στόχαστρό τους βρίσκονται -πρώτοι και καλύτεροι- όσοι αντιστέκονται. Η συνεργασία με τον εχθρό αποτελεί «στάση ευθύνης» και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του έθνους και του λαού αποτελεί τουλάχιστον «ανευθυνότητα» και -σύμφωνα με ενίους ψιττακούς- «εσχάτη προδοσία».
Οι πολίτες αντιμετωπίζονται σαν οικόσιτα ζώα, σαν ποίμνια που πρέπει να «κουρευτούν», να «αρμεχτούν» και στο τέλος να σφαγούν για να σβήσουν τη δίψα και να κορέσουν την πείνα των επικυρίαρχων για χρήμα και εξουσία.
Υπό αυτές τις συνθήκες διεξάγονται και τούτες οι εκλογές. Ο τρόπος έκφρασης της ξενοκρατίας έχει αλλάξει, αλλά είναι ίδια τα κίνητρα και τα αποτελέσματά της. Μέχρι να ελευθερωθούμε...


πηγή