Nous excitons la curiosité du public

ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ντοκιμαντὲρ τοῦ Τάκη Κανελλόπουλου "Μακεδονικὸς Γάμος" καὶ απὸ τὴν ἐκπομπὴ τῆς Ἑρτ "Μονόγραμμα - Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης"

Κάποτε χαμογελοῦσα ἔως καὶ εἰρωνευόμουν τὶς γιαγιάδες μου (Θεὸς σχωρέσ’ τες), ποὺ γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τἢν γνώμη τους ἔναντι τοῦ παπποῦ, τῆς κόρης, τῆς συννυφάδας, τῆς ἀδερφῆς, τῆς ξαδέρφης κ.ο.κ. ἐπικαλοῦνταν τὴν μεγάλη αὐθεντία «ἀφοῦ τὸ εἶπε καὶ ἡ τελεόραση»! Πραγματικὰ νοσταλγῶ αὐτὰ τὰ λίγα χρόνια πιὸ πρίν, γιατὶ τῶρα μὲ τὸ γκούουγκλ γεμίσαμε αὐθεντίες. Λόγιοι καὶ ἄλογοι προσπαθοῦν νὰ πείσουν, νὰ ἀλλάξουν τὸν κόσμο, χάριν τοῦ πολιτικὰ ὀρθροῦ ἢ ἄλλως τοῦ «πολίτικαλλυ κορέκτ». Κενολόγοι, ἀφοῦ πέρασαν τὰ χρόνια καὶ δὲν τοὺς παίρνει πλεόν νὰ καθρεπτίζονται, προσκυνοῦν αὐτάρεσκα τὰ γράμματά τους. Ἀλλὰ ἄλλο πράγμα τὰ λόγια καὶ ἄλλο ὁ Λόγος, ἄλλο πράγμα ἡ πίστη καὶ ἄλλο ἡ ἀρθρογραφία ἢ ὁ σχολιασμός, μᾶλλον, κατὰ τὴ φράση τοῦ νέου ποιητῆ «ὅμως τὸ φῶς εἶναι ἄλλο πράγμα ἀπὸ τὴν τηλεοπτικὴ ὑποβολή».

Περιστατικό. Εἶναι γνωστὴ ἡ ἤττα τοῦ πολίτικαλλυ κορέκτ Λουντέμη στὸ νὰ πείσει ἕναν καραγκιοζοπαίκτη νὰ βγάλει τὸν Σταυρὸ πάνω ἀπὸ τὸ δόρυ, στὴ φιγούρα τοῦ Μεγαλέξανδρου. Ἀπαντᾶ ὁ Γιαραμούκης τοῦ Λουντέμη̇  

- Ἄκου! Νὰ πεῖς τὰ χαιρετίσματα σ’ αὐτοὺς τοὺς ψαλιδόκωλους, ὅτι δὲν ξέρουν τί τοὺς γίνεται! Ἐγὼ ὁ Γιαραμούκης πές τους, τοὺς λέω αὐτό! Τέλεψα. […] Ἐγὼ θὰ κοτσάρω τὸν Σταυρὸ στὸ δορατό του κι’ ὅποιος θέλει ἂς θυμώσει!

Περιστατικὸ δεύτερο. ”Nous excitons la curiosité du public” “Ἐρεθίζουμε τὴν περιέργεια τοῦ κοινοῦ”. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ ἔτερου Μεγαλέξαντρου στὸν Παῦλο Νιρβάνα ποὺ ἤθελε νὰ τὸν φωτογραφίσει μὲ τὴν κόδακ τῆς ἐποχῆς. Ποιοῦ κοινοῦ, ἑνὸς κοιμισμένου γκαρσονιοῦ, ἑνὸς γεροντάκου ποὺ λιαζότανε καὶ δυὸ λουστράκων ποὺ παίζανε παράμερα. Τελικῶς ἡ φιλία νίκησε τὸ ζορμπαλίκι καὶ ὁ Παπαδιαμάντης μὲ σκυμμένα μάτια [Κύριος σώσει κύφοντα ὀφθαλμοῖς (Ἰώβ, κβ΄,29)] φωτογραφήθηκε.

Περιστατικὸ τρίτο. Στὸ περίφημο ρεβεγιόν τοῦ Μεγάλου Σαββάτου πρὸς Κυριακὴ τοῦ Πᾶσχα, δὲν ἀκοῦμε γιὰ κανἐναν Χριστὸ νὰ περιίπταται πάνω τῶν μαρμάρων, οὔτε γιὰ καμιὰ ἔκρηξη ἢ κάποιο μπάμ. Τὸ οὐκ ἔστιν ὧδε… εἶναι τὸ σημαντικὸ τῆς ἱστορίας. Αὐτὸ ποὺ μᾶλλον ἀκοῦμε ἀπὸ τὰ ἀναστάσιμα τροπάρια εἶναι τὸ ἀνέστης ἐκ τοῦ τάφου ὡς ἐκ παστάδος προελθών, ὁ Χριστὸς σηκώθηκε ὡς ἀπὸ νυφικὴ κλίνη. Ποῦ ὁ θόρυβος λοιπὸν;

Τί εὐκοπώτερον λοιπόν; Νὰ ἀσχολείσαι περὶ τὸ ἕργον τὸ λεγόμενο περίεργο, παρὰ μὲ τὸ ἕργο. Ὅλο λοιπὸν τὸ παιχνίδι τῶν ἐντυπώσεων καὶ τῆς φαντασμαγορίας καταργεῖται τῇ Ἀναστάσει Αὐτοῦ. Ἄλλωστε τὰ τελευταία χρόνια τὸ τραγουδᾶ κι ὁ Θανάσης «κι ἐκεῖ στῆς γῆς τὶς μυρωδιές/στὴν παιχνιδιάρα σήψη/ὁ Ἔρωτας τὸν θάνατο μπόρεσε νὰ νικήσει».

Α.Χ.  Β.Α.Χ.

Ἀνέστη Χριστός. Βεβαίως Ἀνέστη Χριστός.
πηγή