Το ''θα περάσω καλά'' ακούγεται τόσο ξύλινο και τόσο προσδιορισμένο, τόσο φτιαχτά επιθυμητό και τόσο ζορισμένο που μοιάζει περισσότερο με παραπέτασμα ανάμεσα σε δυό στιγμές ενώ αυτές έχουν ήδη φύγει.
Το ''θέλω κάποιον να μ' ακούσει'' γλύφει τη γλώσσα σαν καραμέλλα. Φταίει η αδυναμία του να ακουμπήσεις μεγαλοποιημένα τα σώψυχα σου. Κανείς, κανείς δεν έχει αυτή την τιμητική θέση στο μυαλό σου και σε κανέναν δεν την δίνεις αυτήν την αξία. Ίσως επειδή θέλεις να κρατήσεις την αποκρυπτογράφηση του εαυτού σου μόνο για σένα. Ίσως επειδή μετά θα πέσεις στα ίδια τα δικά σου μάτια. Ίσως επειδή τα τεράστια θα γίνουν τόσο δα μικρά και μετά; Μετά ποιός θα είσαι εσύ και που θα έχω τοποθετηθεί εγώ;
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου