ποιός δεν κλαίει για κάποιον χαμένο Παράδεισο (του);

όλοι μας έναν παράδεισο ψάχνουμε είτε στις μορφές των γονιών μας και στο πατρικό μας,είτε στα πρόσωπα και τα σώματα  των ερώτων μας,είτε στα πρόσωπα των παιδιών μας και στις οικογένειες μας,είτε στα καινούρια σπίτια ,αυτοκίνητα ,σκάφη ,διασκεδάσεις και πολυτέλειες μας.

Και τελικά όλοι κλαίμε για κάποιον Παράδεισο που χάσαμε ή νομιζουμε πως χάσαμε ,καθώς πολλές φορές ο νομιζόμενος παράδεισος μας ήταν απλά ένα φαντασιακό παιχνίδι αυταπάτης και  δεν υπήρξε ,πραγματικά,ποτέ.
                                             
Εξεβλήθη Αδάμ τού Παραδείσου, διά τής βρώσεως, διό καί καθεζόμενος απέναντι τούτου, ωδύρετο, ολολύζων, ελεεινή τή φωνή, καί έλεγεν. Οίμοι, τί πέπονθα ο τάλας εγώ! μίαν εντολήν παρέβην τήν τού Δεσπότου, καί τών αγαθών παντοίων εστέρημαι. Παράδεισε αγιώτατε, ο δι' εμέ πεφυτευμένος, καί διά τήν Εύαν κεκλεισμένος, ικέτευε τώ σέ ποιήσαντι, καμέ πλάσαντι, όπως τών σών ανθέων πλησθήσωμαι. Διο καί πρός αυτόν ο Σωτήρ. Τό εμόν πλάσμα ου θέλω απολέσθαι, αλλά βούλομαι τούτο σώζεσθαι, καί εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, ότι τόν ερχόμενον πρός με, ου μή εκβάλλω έξω.
 

Eκδιώχτηκε ο Αδάμ από τον Παράδεισο,διά του φαγητού,και καθόταν απέναντι στην Εδέμ,οδυρόταν ,κλαίγοντας με λυγμούς και έλεγε με σπαραχτική φωνή:Αλοίμονο μου τι έπαθα ο ταλαίπωρος !Μιά εντολή του Θεού παραβίασα και στερήθηκα όλα τα αγαθά.

Παράδεισε αγιώτατε,που φυτεύτηκες για μένα  και κλείστηκες απ  την αστοχία της Εύας,ικέτευε αυτόν που σε έφτιαξε και Πλάστη μου,να γεμίσω από τα άνθη σου.

Γι αυτό κι ο Σωτήρας μας λέει προς τον Αδάμ:Το πλάσμα μου δε θέλω να χαθεί,αλλά θέλω να σωθεί και να φτάσει σε επίγνωση της αλήθειας,γιατί αυτόν που έρχεται σε μένα δε θα τον πετάξω έξω.
  Δοξαστικό των αποστίχων της Κυριακής της Τυρινής.