γραφει ο αρισταρχος
…Φοβάμαι τούτη τη Σαρακοστή, τη γυροφέρνει ο διάολος με πονηριά…
Τα μάτια τσούζουν κατακόκκινα από τον κουρνιαχτό της ανθρώπινης ηλιθιότητας, τ’ αυτιά βουίζουν από τις πνιχτές και άναρθρες κραυγές ετοιμοθάνατων, τις ερπύστριες θανάτου και το ολέθριο σκίσιμο του αέρα. Δεν είμαι εμπειρογνώμων, δεν είμαι ο απροσδιόριστος μελλοντολόγος, δεν είμαι ο σύγχρονος προφήτης. Είμαι μια απλή, απλούστατη ανθρώπινη ύπαρξη γαντζωμένη πάνω στα αρχέγονα πρότυπα της ειρηνικής συνύπαρξης. Με τον ήλιο, τη βροχή, τη θάλασσα, την ομίχλη να μου χαϊδεύει τη ψυχή κι εκείνη να με εμπνέει να γράφω ποιήματα για την αγάπη, για την ζωή, την ευτυχία.
Προσποιητές, νομίζω ακούγονται, οι πρόσχαρες και γρήγορες χαρές. Ιριδίζει ο ορίζοντας , κακός οιωνός για τους πέραν, μακριά. Σαδιστικά χαμογελά για την εφύσηχη βλακεία των από ‘δω κοντά. Όλα παίζονται κρυφά ή φανερά πάνω σε μια σκακιέρα. Στρατιώτες κι αξιωματικοί και κομπάρσοι αυθεντικοί όλοι με όπλα γεμάτα σφαίρες φτιαγμένες μόνο για να σκοτώνουν.
Σαράντα μέρες του Θεού προσομοιάζουμε ελαφρά τη μνήμη. Κι ύστερα με το τέλειωμα σειρά θα έχει το σταύρωμα, η σταύρωση. Χιλιάδες χρόνια σταύρωση δεν έμεινε χαρά για την Ανάσταση. Φοβάμαι τούτη τη Σαρακοστή, τη γυροφέρνει ο διάολος με πονηριά. Όλα πρέπει να γίνουν κατά πως ορίζουν τα έθιμα, να φτάσουμε στον Γολγοθά. Χωρίς τη σταύρωση Ανάσταση δεν υπάρχει. Αρπαχτικά γυρνούν και μας κοιτούν, μας ψάχνουν, ζητούν σάρκες και αίμα.
Τέτοιες ώρες μαγνητίζομαι ν’ ακούω την απόκοσμη φωνή του Νίκου του Ξυλούρη να πλανιέται εκεί πάνω στη κόψη του ορίζοντα και να χάνεται σαν επιδέξια ιπτάμενη μπαλαρίνα.
… στου βούρκου μέσα τα νερά
Ποια γλώσσα μου μιλάνε
Αυτοί που μου ζητάνε
Να χαμηλώσω τα φτερά!
Καλή Σαρακοστή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου