Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ :Ο ενδεχόμενος χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους στην ουσία είναι χωρισμός Εκκλησίας και Έθνους

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ» 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014

-Τί απαντά για τα συσσίτια της Εκκλησίας.

- Διατυπώνει αδιάσειστα επιχειρήματα κατά του Σιωνισμού, του Μαρξισμού, του Καπιταλισμού.

-Τί εννοεί όταν λέγει για τη «Θεσμοθέτηση του Ισλάμ».

- Γιατί καταδικάζει την ελεύθερη επιλογή συντρόφου και το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης.

- Ο χωρισμός Εκκλησίας - Κράτους  υποστηρίζει ότι στην ουσία είναι χωρισμός Εκκλησίας και Έθνους. 

Έ­χου­με σή­με­ρα την μεγά­λη ευ­λο­γί­α α­πό τον Πα­νά­γα­θο Θε­ό να φι­λο­ξε­νού­με στις στή­λες του “Εκ­κλη­σιο­λό­γου” συ­νέ­ντευ­ξη του Σε­βα­σμιω­τά­του Μητροπολί­του Πει­ραιώς κ.κ. Σεραφείμ που πα­ρα­χώ­ρη­σε στον κ. Α­λέ­ξαν­δρο Κ. Κολ­λιό­που­λο εκ­δό­του της ε­φη­με­ρί­δος.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, στην Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ε­πί τη 34η ε­πε­τεί­ω Επανακομιδής του Σταυρού του Αγί­ου Αν­δρέ­ου στον τό­πο του μαρτυρί­ου του την Πά­τρα, μι­λή­σα­τε για τρί­α α­πό τα μη­νύ­μα­τα που απορ­ρέ­ουν α­πό τη βιω­τή του Α­γί­ου. Θα θέ­λα­με περιληπτι­κά να μας τα α­να­φέ­ρε­τε και πά­λι προς πνευ­μα­τι­κή ω­φέ­λεια των πι­στών.

Εκ προ­οι­μί­ου ευ­χα­ρι­στώ για την ευ­και­ρί­α και δυ­να­τό­τη­τα της κα­τα­θέ­σεως των τα­πει­νών μου θέ­σε­ων. Με­τά πολ­λής ευ­γνω­μο­σύ­νης προς τον πεπνυμένον οια­κο­στρό­φον και πολυτάλα­ντον Ποι­με­νάρ­χην Σας Σεβ. Μη­τρο­πο­λί­την Πατρών κ. ΧΡΥ­ΣΟ­ΣΤΟ­ΜΟΝ α­ξιώ­θη­κα της ευλο­γί­ας να προ­σέλ­θω τα­πει­νός προ­σκυ­νη­τής στον Πρω­τό­κλη­το Α­πό­στο­λο και έ­φο­ρο και πο­λιού­χο Πα­τρών Ά­γιο Αν­δρέ­α και να αι­σθαν­θώ την α­εί­ζω­ο χά­ρη του μαρ­τυ­ρι­κού του λει­ψά­νου και του μαρτυ­ρι­κού του Σταυ­ρού. Η κρα­ταιά α­γά­πη και η α­νυ­πό­κρι­τος ευ­γέ­νεια του Μητρο­πο­λί­του Σας μου πα­ρεί­χε την δυ­να­τό­τη­τα να α­πευ­θύ­νω ο­ρι­σμέ­νους τα­πεινούς λό­γους στο σώ­μα της Εκ­κλη­σί­ας α­να­φε­ρό­με­νος σε τρί­α μη­νύ­μα­τα που α­πορρέ­ουν α­πό το σταυ­ρο­α­να­στά­σι­μο βί­ω­μα του Πρωτο­κλή­του των Α­πο­στό­λων. Το πρώ­το η με­τα­φυ­σι­κή των πρά­ξε­ων που α­πο­τε­λεί την δυ­να­μι­κή έκ­φρα­ση της νο­μοτέ­λειας και της αν­θρώ­πι­νης αιω­νί­ου δια­στά­σε­ως. Το δεύ­τε­ρο η γνη­σιό­της και αυ­θε­ντι­κό­της του μη­νύ­μα­τος του Πρω­το­κλή­του «ευ­ρή­κα­με τον Μεσ­σί­α» που απο­δει­κνύ­ε­ται και προ­συ­πο­γρά­φε­ται με το μαρ­τυ­ρι­κό του αί­μα που ε­πό­τι­σε τον τι­μιώ­τα­το Σταυ­ρό Του και το τρί­το η Α­πο­στο­λι­κό­της της Εκ­κλη­σί­ας μας που α­πο­τε­λεί το ε­χέγ­γυο της σω­τη­ρί­ας μας διό­τι μας εμ­βα­πτί­ζει εις την μαρτυ­ρί­α και το μαρ­τύ­ριο των «αυ­το­πτών και υ­πη­ρε­τών του Λό­γου».

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, η Εκ­κλη­σί­α στη συ­γκυ­ρί­α τη ση­με­ρι­νή υ­πη­ρε­τεί το λα­ό με συσ­σί­τια. Εί­σθε ευ­χα­ρι­στη­μέ­νος με την προ­σπά­θεια αυ­τή; Κα­τά πό­σο ε­ξα­ντλεί­ται η α­πο­στο­λή της Εκ­κλη­σί­ας.

Η α­πο­στο­λή της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι κα­τά τον ιε­ρό Γρη­γό­ριο τον Θε­ο­λό­γο «αρπά­σαι ψυ­χάς και δού­ναι Θε­ώ» δηλ. η εγ­χρί­στω­ση και η θέ­ω­ση του αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που, η υ­πέρ­βα­ση της φθο­ράς και του θα­νά­του, με έ­να λό­γο η Α­νά­στα­ση. Η Εκκλη­σί­α δεν εί­ναι Υ­πουρ­γεί­ο Κοι­νω­νι­κών Υ­πη­ρε­σιών αλ­λά α­πό την κοι­νω­νί­α της με τον ζώ­ντα Θε­ό α­πορ­ρέ­ει ως γε­γο­νός η με­το­χή στην θλί­ψη και τον πό­νο των ε­μπε­ρι­στά­των και η α­γά­πη που πη­γά­ζει α­πό τον ά­κτι­στο και Πα­νά­γιο Θε­ό, ο Οποί­ος κα­τά τον θε­σπέ­σιο Ευαγ­γε­λι­στή Ιω­άν­νη «α­γά­πη ε­στί». Συ­νε­πώς η κού­φιση των εν α­νά­γκαις α­πο­τε­λεί ου­σιώ­δη προ­ϋ­πό­θε­ση και α­πό­δει­ξη αλ­λη­λο­πε­ριχω­ρή­σε­ως ε­ντός του σώ­μα­τος της Εκ­κλη­σί­ας κα­τά την με­γα­λειώ­δη ρή­ση του Αδελ­φο­θέ­ου Ια­κώ­βου «πί­στις ά­νευ έρ­γων νε­κρά ε­στί».

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, έ­χε­τε γρά­ψει και έ­χε­τε μι­λή­σει και κα­τά του Ι­σλα­μι­σμού και κα­τά του Σιω­νι­σμού και κα­τά του Μαρ­ξι­σμού και κα­τά του κα­πι­τα­λι­σμού. Ποια εί­ναι η δύ­να­μη που σας ε­μπνέ­ει και δια­τυ­πώ­νε­τε α­διά­σει­στα ε­πι­χει­ρή­μα­τα ε­να­ντί­ον τους και ποια τα «ό­πλα» που χρη­σι­μο­ποιεί­ται;

Η δο­μή της Εκ­κλη­σί­ας μας ως σώ­μα­τος Χρι­στού κα­τα­λύ­ει κά­θε –ι­σμό. Κάποιος που συ­νει­δη­τά εί­ναι ε­ντε­ταγ­μέ­νος στην Εκ­κλη­σί­α με την πά­ρο­δο του χρό­νου εν­στερ­νί­ζε­ται ό­τι κά­θε αν­θρώ­πι­νο δη­μιούρ­γη­μα υ­λι­κό ή πνευ­μα­τι­κό επει­δή κα­τα­σκευά­ζε­ται α­πό φθαρ­τό και α­τε­λή δη­μιουρ­γό, τον άν­θρω­πο, φέ­ρει ε­ντός του και τα σπέρ­μα­τα της φθο­ράς και του τέ­λους, ε­νώ μό­νο ο,τι εμ­βα­πτίζε­ται στο α­εί­ζω­ο πυρ της Α­να­στά­σε­ως που δια­τη­ρεί ά­σβε­στο η Εκ­κλη­σί­ας μας α­φθαρ­το­ποιεί­ται και υ­περ­βαί­νει τα στε­νά ό­ρια του χώ­ρου και του χρό­νου επε­κτει­νό­με­νο στο ε­πέ­κει­να. Συ­νε­πώς σχε­τι­κά με αυ­τά τα συ­στή­μα­τα που ως ανθρώ­πι­νες ε­πι­νο­ή­σεις έ­δω­σαν την ελ­πί­δα ό­τι μπο­ρούν να  συμ­βά­λουν στην πρόο­δο του πο­λι­τι­σμού τρα­γι­κά α­πε­δεί­χθη με τα στρα­τό­πε­δα συ­γκε­ντρώ­σε­ως των Να­ζί και τα Γκου­λά­γκς του Στα­λι­νι­σμού η πνευ­μα­τι­κή τους γυ­μνό­τη­τα, η πλα­σμα­τι­κή αί­σθη­ση α­σφά­λειας, έ­τσι ώ­στε η α­νε­στιό­τη­τα των αν­θρώ­πων να συ­νεχί­ζε­ται και η α­νά­γκη για υ­πέρ­βα­ση του θα­νά­του να μην ι­κα­νο­ποιεί­ται. Την Ανά­στα­ση μέ­σα στην Εκ­κλη­σί­α την εγ­γυώ­νται ο Α­να­στάς Δο­μή­τωρ Της και η α­ναστη­μέ­νοι δι’ Αυ­τού Ά­γιοί Της. Ε­μείς λοι­πόν οι α­γω­νι­ζό­με­νοι α­τε­λώς και ανα­ξί­ως τη μό­νη δύ­να­μη που μπο­ρού­με να α­ντλή­σου­με εί­ναι α­πό τους Α­γί­ους και Μάρ­τυ­ρές μας και ε­πό­με­νοι αυ­τών να προ­σπα­θού­με να ε­ναρ­μο­νί­ζου­με το λόγο και το βί­ω­μά μας με το φως της ζω­ής τους.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, εί­σθε κα­τά της α­νέ­γερ­σης τε­μέ­νους στην Α­θή­να, ε­πει­δή αυ­τό θε­σμο­θε­τεί το Ι­σλάμ. Τι εν­νο­εί­τε ό­ταν λέ­τε «Θε­σμο­θέ­τη­ση του Ι­σλάμ», α­φού χώ­ροι του Ι­σλάμ υ­πάρ­χουν πολ­λοί.

Το Ι­σλάμ για τον νο­μι­κό, πνευ­μα­τι­κό και θρη­σκευ­τι­κό πο­λι­τι­σμό της Ευρώ­πης α­πο­τε­λεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κα­τα­στρο­φι­κή λα­τρεί­α και α­σύμ­βα­τη κο­σμο­θε­ω­ρί­α. Αυ­τό κα­τα­νό­η­σαν στην μα­κρυ­νή χώ­ρα του Α­να­τέλ­λο­ντος η­λί­ου, την Ια­πω­νί­α, και α­πα­γο­ρεύ­ε­ται ως θρη­σκευ­τι­κή πα­ρα­δο­χή. Πρό­κει­ται για ψευ­δοθρη­σκεί­α ε­πι­βί­ω­ση του αρ­χαί­ου Α­ρεια­νι­σμού που ε­πι­πλέ­ον α­πο­θε­ώ­νει τον ιε­ρό πό­λε­μο (Τζι­χά­ντ) και α­πο­λυ­το­ποιεί το πί­στευ­μά της με το πρό­ταγ­μα της ακό­μη και διά της βί­ας ε­ξα­φά­νι­σης κά­θε θρη­σκευ­τι­κής ετερότη­τας. Το Ι­σλάμ έ­χει πλη­γώ­σει στην πρό­σφα­τη ι­στο­ρί­α τό­σο βά­ναυ­σα το Γέ­νος και την Πα­τρίδα μας, που κά­θε οι­κο­γέ­νεια έ­χει στην ρί­ζα της πρό­γο­νο που προ­σέ­φε­ρε το μαρτυ­ρι­κό του αί­μα για την στε­ρέ­ω­ση, την ι­στο­ρι­κή μας ε­πι­βί­ω­ση και την δια­τήρη­ση της αυ­το­συ­νει­δη­σί­ας μας. Α­πό την άλ­λη πλευ­ρά ο α­πο­δε­κα­τι­σμός του Ελλη­νι­σμού α­πό τους μου­σουλ­μά­νους στις αρ­χέ­γο­νες κοι­τί­δες του της Κων/πολης και της Μ. Α­σί­ας, ο διαρ­κής διωγ­μός του α­ει­φεγ­γούς Φα­να­ρί­ου του Γέ­νους μας, οι βε­βη­λω­μέ­νες Εκ­κλη­σί­ες μας που με­τα­τρέ­πο­νται α­κό­μα και σή­με­ρα σε τε­μέ­νη, ο α­πη­νής διωγ­μός των Χρι­στια­νών στην Μ. Α­να­το­λή και πα­ράλ­λη­λα η παρού­σα α­δρά­νεια και ε­γκλη­μα­τι­κή α­νε­κτι­κό­τη­τα των Αρ­χών στην πα­τρί­δα μας και την Ευ­ρώ­πη έ­να­ντι των μου­σουλ­μά­νων που ε­πει­χει­ρούν μια νέ­α κα­τά­κτη­ση και αλ­λοί­ω­ση της δη­μο­γρα­φι­κής συν­θέ­σε­ως του τό­που μας δεν πα­ρέ­χουν κα­νένα ε­χέγ­γυο σω­στής λει­τουρ­γί­ας τε­μέ­νους, που θα πα­ρα­μεί­νει λα­τρευ­τι­κός χώ­ρος και ό­χι προ­πα­γαν­δι­στι­κό βή­μα του πα­νι­σλα­μι­σμού και του νε­ο­ο­θω­μα­νισμού. Ταυ­τό­χρο­να η α­να­γνώ­ρι­ση α­πό την έν­νο­μη τά­ξη της χώ­ρας του Ι­σλάμ ως θε­σμού δι­καί­ου με την α­νί­δρυ­ση ΝΠΔΔ εν μέ­σαις Α­θή­ναις α­να­πό­δρα­στα θα ο­δηγή­σει στην de facto και de jure στρε­βλή πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα που ε­πι­διώ­κουν ε­θνο­μηδε­νι­στι­κοί πο­λι­τι­κοί κύ­κλοι και εν συ­νε­χεί­α στην ου­δε­τε­ρό­θρη­σκη πο­λι­τεί­α και στην κα­τάρ­γη­ση των συ­νταγ­μα­τι­κώς προ­βλε­πο­μέ­νων σχέ­σε­ων Εκ­κλη­σίας και Πο­λι­τεί­ας.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, δέ­χε­σθε την ε­λευ­θε­ρί­α ως δώ­ρο θε­όσ­δο­το. Για­τί κα­τα­δικά­ζε­τε την ε­λεύ­θε­ρη ε­πι­λο­γή συ­ντρό­φου και το σύμ­φω­νο ε­λεύ­θε­ρης συμ­βί­ωσης;

Θε­ο­λο­γι­κά και αν­θρω­πο­λο­γι­κά η με­τα­τρο­πή ε­νός αν­θρω­πί­νου προ­σώ­που σε χρη­στι­κό α­ντι­κεί­με­νο α­πο­τε­λεί κα­κούρ­γη­μα διό­τι με­τα­βάλ­λει τον άν­θρωπο σε ι­διο­τε­λές και ε­γω­πα­θές ε­μπό­ρευ­μα, κα­τά κα­νό­να μιάς χρή­σε­ως. Ε­πο­μένως η Εκ­κλη­σί­α που φεί­δε­ται της α­ξιο­πρε­πεί­ας και της ε­λευ­θε­ρί­ας του αν­θρωπί­νου προ­σώ­που  κα­τα­δι­κά­ζει τη δυ­να­τό­τη­τα ή την ε­πι­λο­γή να ζή­σει κά­ποιος με έ­ναν άλ­λο άν­θρω­πο ε­κτός γά­μου αλ­λά και την ε­πί­ση­μη θε­σμο­θέ­τη­ση ε­νός άτυ­που «ε­ναλ­λα­κτι­κού» γά­μου. Κα­τά τον με­γα­λειώ­δη ο­ρι­σμό του Μο­δε­στί­νου ο γά­μος ο­ρί­ζε­ται ως «συ­γκλή­ρω­σις του βί­ου πα­ντός» και κα­τά την ορ­θό­δο­ξη ανθρω­πο­λο­γί­α ως α­νά­λη­ψις του ε­τε­ρο­φύλ­λου προ­σώ­που και ως ο­λο­κλή­ρω­σις της αν­θρω­πί­νης προ­σω­πι­κό­τη­τος. Ο­ποια­δή­πο­τε σχέ­ση που με­τα­βάλ­λει τον άν­θρωπο σε χρη­στι­κό α­ντι­κεί­με­νο δεν μπο­ρεί να πε­ρι­βλη­θεί το μαν­δύ­α του γά­μου και στην συ­νέ­χεια να έ­χει και τα ε­πα­κό­λου­θα της ιε­ρό­τη­τός του ό­πως κλη­ρονο­μιά, υ­ιο­θε­σί­α κλπ. Στην προ­σπά­θεια λοι­πόν α­πο­μεί­ω­σης-έκ­πτω­σης του πα­νανθρώ­πι­νου αυ­τού υ­περ­πο­λι­τι­σμι­κού θε­σμού και στην πρά­ξη με­τα­βο­λής του ιε­ρού μυ­στη­ρί­ου του γά­μου που κα­θι­στά τον νυμ­φί­ο και την νύμ­φη συν­δη­μιουργούς του Δη­μιουρ­γού-Θε­ού και συ­νε­χι­στές του έρ­γου Αυ­τού και στη με­τα­τροπή του σε α­πλή γρα­φειο­κρα­τι­κή υ­πό­θε­ση δεν μπο­ρού­με να συμ­φω­νή­σου­με, α­φού ο­δη­γεί την κοι­νω­νί­α σε ά­κρι­τη α­πο­δο­χή και εν­σω­μά­τω­ση εκ­φυ­λι­στι­κών κοινω­νι­κών δο­μών, τις ο­ποί­ες αν δε­χθεί και εν­σω­μα­τώ­σει, α­να­πό­δρα­στα στο μέλ­λον θα με­τα­νο­ή­σει φρι­κτά.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, σας «τρο­μά­ζει» ή σας εί­ναι α­διά­φο­ρο ο χω­ρι­σμός Κράτους Εκ­κλη­σί­ας;

 Ο εν­δε­χό­με­νος χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας-Κρά­τους που στην ου­σί­α εί­ναι χω­ρισμός Εκ­κλη­σί­ας και Έ­θνους για­τί με το ι­σχύ­ον Σύ­νταγ­μα έ­χει συ­ντε­λε­σθεί ο χω­ρι­σμός Εκ­κλη­σί­ας και Κρά­τους με τους γνω­στούς δια­κρι­τούς ρό­λους δη­μιουρ­γεί βά­σι­μους προ­βληγ­μα­τι­σμούς κυ­ρί­ως για την τύ­χη του Κρά­τους, της πολι­τι­κής ε­ξου­σί­ας, για το πό­σο α­κό­μη θα α­παν­θρω­πο­ποι­η­θεί ε­άν συμ­βεί αυ­τό. Οι σχέ­σεις συ­ναλ­λη­λί­ας Εκ­κλη­σί­ας και Κρα­τι­κής ε­ξου­σί­ας μυ­στι­κά με­ταγ­γί­ζει α­πό τον Εκ­κλη­σια­στι­κό Ορ­γα­νι­σμό στον θε­σμό του κρά­τους με­ρί­δα ευ­λογί­ας και χά­ρι­τος του Θε­ού που προ­κα­λεί­ται διά της ευ­χής της Εκκλη­σί­ας. Τρό­πον τι­νά η σχέ­ση αυ­τή εί­ναι πα­ράλ­λη­λη με την σχέ­ση σώ­μα­τος και ψυ­χής. Φαντα­στεί­τε λοι­πόν το Κρά­τος-Σώ­μα α­πο­ξε­νω­μέ­νο α­πό την φυ­σι­κή του ε­νό­τη­τα με την Εκ­κλη­σί­α-Ψυ­χή του, να κυ­κλο­φο­ρεί ά­ψυ­χο, ά­νευ­ρο, νε­κρο­ζώ­ντα­νο. Τό­τε ο,τι νέ­ο πα­ρά­γει θα α­πο­πνέ­ει δυ­σω­δί­α, πε­ρισ­σό­τε­ρη (δια)φθο­ρά, με­γα­λύ­τε­ρη φθαρτό­τη­τα και τε­λι­κά θά­να­το. Αυ­τό θα α­πο­τε­λεί και έ­ναν ε­πί πλέ­ον λό­γο να α­παξιω­θεί έ­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο το Κρά­τος και να ο­δη­γη­θεί α­κό­μα μα­κρύ­τε­ρα α­πό το σκο­πού­με­νο που εί­ναι η δια­κο­νί­α του πο­λί­τη.

- Σε­βα­σμιώ­τα­τε, για­τί κά­ποιος α­ξί­ζει να εί­ναι Ορ­θό­δο­ξος Χρι­στια­νός;

Ό­που να γυ­ρί­σει κα­νείς το βλέμ­μα σή­με­ρα θα α­ντι­κρύ­σει πο­λύ κα­κό και πολ­λή α­σχή­μια. Ο μέ­γι­στος Ρώσ­σος δι­η­γη­μα­το­γρά­φος Φ.Μ. Ντο­στο­γιέφ­σκυ ο­μο­λογεί σε μια προ­φη­τι­κή του ρή­ση ό­τι η ο­μορ­φιά θα σώ­σει τον κό­σμο. Αν δεν συ­νει­δη­το­ποι­ή­σου­με ό­τι ο κό­σμος (στο­λί­δι-ο­μορ­φιά) του κό­σμου μας εί­ναι ο Χριστός ό­πως προ­σφέ­ρε­ται α­λη­θι­νός και α­κέ­ραιος α­πό την Εκ­κλη­σί­α μας και την δι­σχι­λιε­τή πα­ρά­δο­σή της τό­τε ό­λο αυ­τό το οι­κο­δό­μη­μα του πο­λι­τι­σμού, της προ­ό­δου και της ε­ξέ­λι­ξης που δη­μιουρ­γή­σα­με φα­ντά­ζει σαν έ­νας νέ­ος πύρ­γος της Βα­βέλ που υ­πεν­θυ­μί­ζει διαρ­κώς ό­τι η έ­παρ­ση και η αυ­τάρ­κεια μα­θη­ματι­κώς ο­δη­γούν στο βά­ρα­θρο της α­πο­τυ­χί­ας και του κο­λα­σμού προ­σώ­πων και πράξε­ων. Οι άν­θρω­ποι σή­με­ρα δι­ψούν την α­λή­θεια αλ­λά η α­λή­θεια δεν α­πο­τε­λεί ιδε­ο­λη­ψί­α ή υ­πο­κει­με­νι­κή προ­σέγ­γι­ση αλ­λά πρό­σω­πο, τον Χρι­στό που α­και­νοτό­μη­τα και χω­ρίς προ­σθα­φαι­ρέ­σεις προ­σφέ­ρει σε κά­θε ευ­χα­ρι­στια­κή σύ­να­ξη το σώ­μα Του που εί­ναι η Μί­α, Α­γί­α, Κα­θο­λι­κή και Α­πο­στο­λι­κή Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλησί­α των Α­πο­στό­λων και των Α­γί­ων 9 Οι­κου­με­νι­κών Συ­νό­δων. 

πηγή