Ἐξακολουθοῦσα νὰ ζαρώνω, γιὰ νὰ γίνω τί; Ἀπειροελάχιστος ;
Τί ἤμουν τέλος πάντων; Ἤμουν ἀκόμη ὂν ἄνθρώπινο ἢ μήπως ἤμουν ὁ
ἄνθρωπος τοῦ μέλλοντος; Ἂν ὑπῆρξαν καὶ ἄλλες ἐκλύσεις ραδιενεργοῦ
ἀκτινοβολίας, ἄλλα σύννεφα σύννεφα ποὺ μετακινήθηκαν πάνω ἀπὸ θάλασσες
καὶ ἠπείρους, θὰ μὲ ἀκολουθήσουν κι' ἄλλα ὄντα στὸν πελώριο αὐτὸ
καινούργιο κόσμο; Τόσο κοντά! Τόσο κοντά μεταξύ τους τὸ ἀπειροελάχιστο καὶ τὸ ἄπειρο!
Καὶ ξαφνικὰ
κατάλαβα ὅτι οἱ δυὸ ἄκρες τῆς ἴδιας ἔννοιας : τὸ ἀπίστευτα μικρὸ καὶ τὸ
ἀπίστευτα πελώριο συναντῶνται στὸ κλείσιμο ἑνὸς γιγάντιου κύκλου.
Κοίταξα ψηλὰ σάμπως νὰ μποροῦσα ν' ἀδράξω τ' ἄστρα καὶ τὸ στερέωμα, τοὺς
ἀναρίθμητους κόσμους, τὸ ἀσημένιο πέπλο τοῦ Θεοῦ ποὺ ἁπλώνεται στὸ
σκοτάδι τῆς νύχτας! Καὶ τὴ στιγμὴ ἐκείνη κατανόησα τὴν ἀπάντηση στὸν
γρίφο τοῦ σύμπαντος. Μέχρι τότε σκεφτόμουν μὲ ὅρους τῆς περιορισμένης
διάστασης τοῦ ἄνθρώπου κι' ἔβλεπα τὴ φύση ὡς προνόμιό μου. Ὁ ἄνθρωπος
βλέπει στὴν ὕπαρξη ἀρχὴ καὶ τέλος, ἡ φύση ὄχι! Ἔνιωθα τὸ κορμί μου νὰ
ζαρώνει, νὰ χάνεται, νὰ γίνεται τίποτα· οἱ φόβοι μου χάθηκαν καὶ στὴν
θέση τους ἧρθε ἡ παραδοχή. Ὅλο αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς δημιουργίας κάτι
πρέπει νὰ σημαίνει, καὶ τότε κάτι πρέπει νὰ σημαίνω κι' ἐγώ. Ναί! Ναί!
Μικρότερος ἀπ' τὸ ἐλαχιστότερο, κάτι πρέπει νὰ σημαίνω κι' ἐγώ. Γιὰ τὸν
Θεὸ δὲν ὑπάρχει μηδέν. Ἐξακολουθῶ νὰ ὑπάρχω!
Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου