Μπολσεβικισμός και Εβραίοι

Του Vladimir Moss / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

- Άλλο ένα εξαιρετικό άρθρο από τον Βρετανό αρθρογράφο που έγινε Χριστιανός Ορθόδοξος - βλέπε εδώ-

Η πρωτοφανής καταστροφική μανία της ρωσικής επανάστασης απαιτούσε μια εξήγηση ... Για πολλούς αυτή οφείλεται στον ερχομό των Εβραίων στην εξουσία και στο μίσος τους για τον ρωσικό λαό. Γιατί μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917, (την λεγόμενη ‘Φεβρουαριανή Επανάσταση’) οι Εβραίοι απέκτησαν πλήρη δικαιώματα όπως ο υπόλοιπος πληθυσμός και τα (ήδη πολύ διάτρητα) εμπόδια που είχαν συσταθεί στην περιοχή εκείνη που ήταν γνωστή ως “Pale of Settlement” (“Όρια Εγκατάστασης”, η περιοχή της αυτοκρατορικής Ρωσίας όπου ήταν αναγκασµένοι να ζουν όλοι οι Εβραίοι) καταστράφηκαν. Οι Εβραίοι από τις δυτικές περιοχές ξεχύθηκαν στις μεγάλες πόλεις της Ευρωπαϊκής Ρωσίας και σύντομα κατέκτησαν εξέχουσες διευθυντικές θέσεις σε όλους τους σημαντικούς τομείς της κυβέρνησης και της οικονομίας.

Όπως Αλεξάντερ Σολζενίτσιν έχει γράψει, ο Φεβρουάριος έφερε μόνο ζημιά και καταστροφή στο ρωσικό πληθυσμό. Πάντως, «η εβραϊκή κοινότητα στη Ρωσία έλαβε πλήρως από την επανάσταση του Φεβρουαρίου, κάθε τι για οποίο είχε αγωνιστεί, και δεν χρειαζόταν η χαριστική βολή του Οκτωβρίου, εκτός από τους μαχαιροβγάλτες της κοσμικής εβραϊκής νεολαίας που μαζί με τους Ρώσους διεθνιστές αδελφούς τους  ξερνούσαν το μίσος τους για τη ρωσική κρατική δομή και μοχθούσαν για “εμβαθύνουν” την επανάσταση». Ήταν αυτοί που μέσω του ελέγχου της Εκτελεστικής Επιτροπής των Σοβιέτ -  πάνω από το ήμισυ των μελών της ήταν εβραϊκής καταγωγής – ανέλαβαν την πραγματική εξουσία μετά τον Φεβρουάριο και την έσπρωξαν - σε αντίθεση με τα συμφέροντα, όχι μόνο από του ρωσικού, αλλά και της πλειοψηφίας του εβραϊκού πληθυσμού - στην Οκτωβριανή Επανάσταση.

Παρ’ όλα αυτά, κατά τη στιγμή της Οκτωβριανής Επανάστασης μόνο μια μειοψηφία των Μπολσεβίκων ήταν Εβραίοι (στις αρχές του 1900 αποτελούσαν το 19 % του κόμματος). «Στις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση, πάνω από το 80 % του εβραϊκού πληθυσμού της Ρωσίας ψήφισε σιωνιστικά κόμματα. Ο Λένιν έγραψε ότι υπήρχαν 550.000 που στήριξαν Εβραίους εθνικιστές. «Η πλειοψηφία των εβραϊκών κομμάτων συγκρότησε μια ενιαία εθνική λίστα, σύμφωνα με την οποία εξελέγησαν επτά αντιπρόσωποι - έξι Σιωνιστές και ο Gruzenberg. «Η επιτυχία των Σιωνιστών βοηθήθηκε επίσης από τη δήλωση του Άγγλου Υπουργού Εξωτερικών Balfour [σχετικά με τη θέσπιση ενός εθνικού κέντρου των Εβραίων στην Παλαιστίνη], που έγινε δεκτός από την πλειοψηφία του ρωσικού εβραϊκού πληθυσμού με ενθουσιασμό [στη Μόσχα, στην Πετρούπολη, στην Οδησσό, στο Κίεβο και σε άλλες πόλεις υπήρχαν πολλές εορταστικές εκδηλώσεις, συναντήσεις και θρησκευτικές λειτουργίες]».

Ο ταυτόχρονος θρίαμβος των Εβραίων στη Ρωσία και την Παλαιστίνη ήταν πράγματι μια εξαιρετική «σύμπτωση». Σε ένα άρθρο των Times του Λονδίνου στις 9 Νοεμβρίου 1917 εμφανίστηκαν δύο άρθρα, το ένα ανακοίνωνε το ξέσπασμα της επανάστασης στην Πετρούπολη και το άλλο – έγραφε για την υπόσχεση μιας πατρίδας για τους Εβραίους στην Παλαιστίνη (Η δήλωση Balfour).

Αυτή η σύμπτωση ενισχύθηκε από το γεγονός ότι οι θεϊστές Εβραίοι που είχαν θριαμβεύσει στο Ισραήλ το 1917 και ειδικά το 1948 μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, προέρχονταν από την ίδια περιοχή και το ίδιο κοινωνικό υπόβαθρο - το ‘Pale of  Settlement’ στη Δυτική Ρωσία - όπως οι αθεϊστές Εβραίοι είχαν θριαμβεύσει στη Μόσχα το 1917. Μερικές φορές προέρχονταν ακόμη και από τις ίδιες οικογένειες! Έτσι ο Chaim Weizmann, (φώτο) ο πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ επισήμανε στην αυτοβιογραφία του πως οι αδελφοί του και οι αδελφές του ήταν όλοι είτε Σιωνιστές είτε Μπολσεβίκοι. Ο M. Heifetz σημειώνει επίσης τη χρονική σύμπτωση μεταξύ της Οκτωβριανής Επανάστασης και της δήλωσης Balfour. «Ένα μέρος της εβραϊκής γενιάς παίρνει το δρόμο του Herzl και του Zhabotinsky. Από την άλλη πλευρά, ανίκανοι να αντισταθούν στον πειρασμό, γεμίζουν το συγκρότημα του Λένιν και του Τρότσκι και του Στάλιν». «Η διαδρομή του Herzl και του Bagritsky επέτρεψε στους Εβραίους να σταθούν στο ύψος τους και αμέσως έγινε όχι απλά μια ισότιμη χώρα με τη Ρωσία, αλλά μια προνομιακή».

Πράγματι, η ρωσική επανάσταση μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σκέλος του εν λόγω γενικού θριάμβου της εβραϊκής δύναμης που παρατηρούμε τον εικοστό αιώνα, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, τόσο στη Ρωσία όσο και στην Αμερική και το Ισραήλ. Η κυρίως εβραϊκή φύση της ηγεσίας των Μπολσεβίκων - και της παγκόσμιας επανάστασης σε γενικές γραμμές - δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η άποψη αυτή δεν έχει σχέση με «αντισημίτες».

Έτσι ο Winston Churchill έγραψε : «Είναι σχεδόν σαν το Ευαγγέλιο του Χριστού και το ευαγγέλιο του αντίχριστου να σχεδιάστηκαν για να προέρχονται από τους ίδιους ανθρώπους και ότι αυτή η μυστικιστική και μυστηριώδης φυλή επιλέχθηκε για τις ανώτατες εκδηλώσεις και τις θείες και τις διαβολικές ... από τις ημέρες του «Σπάρτακου» Weishaupt (των Illuminati) σε εκείνες του Καρλ Μαρξ και κάτω από τον Τρότσκι (Ρωσία), τον Μπέλα Κουν (Ουγγαρία), την Ρόζα Λούξεμπουργκ (Γερμανία) και την Emma Goldman (Ηνωμένες Πολιτείες), αυτή η παγκόσμια συνωμοσία για η ανατροπή του πολιτισμού και για την ανασύσταση της κοινωνίας στην βάση της διακοπής της ανάπτυξης, της ζηλόφθονου μοχθηρίας και της αδύνατης ισότητας - αυξάνεται σταθερά. Έπαιξε, όπως η σύγχρονη συγγραφέας, κα. Nesta Webster, έχει τόσο επιδέξια δείξει, ένα σίγουρα αναγνωρίσιμο μερίδιο στην τραγωδία της Γαλλικής Επανάστασης. Ήταν η κινητήρια δύναμη κάθε ανατρεπτικού κινήματος που προέκυψε το δέκατο ένατο αιώνα και τώρα επιτέλους αυτή η μπάντα των έκτακτων προσωπικοτήτων από τον υπόκοσμο των μεγάλων πόλεων της Ευρώπης και της Αμερικής - έχει αρπάξει τον Ρωσικό λαό από τα μαλλιά και έχουν γίνει πρακτικά  οι οριστικοί κύριοι αυτής της τεράστιας αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει καμία υπερβολή στο ρόλο που έπαιξαν στην εγκαθίδρυση του μπολσεβικισμού και στην Ρωσική Επανάσταση αυτοί οι διεθνείς και ως επί το πλείστον αθεϊστές Εβραίοι. Έχουν σίγουρα ένα πολύ μεγάλο ρόλο, που μάλλον υπερτερεί όλων των άλλων».

Ο Douglas Reed γράφει : «Η Κεντρική Επιτροπή του Μπολσεβίκικου Κόμματος, που είχε την υπέρτατη δύναμη, περιλάμβανε 3 Ρώσους (συμπεριλαμβανομένου του Λένιν - ο οποίος είχε εβραϊκή καταγωγή) και 9 Εβραίους. Το επόμενο πιο σημαντικό σώμα, η Κεντρική Επιτροπή της Εκτελεστικής Επιτροπής (μυστική αστυνομία) περιλάμβανε 42 Εβραίους και 19 Ρώσους, Λετονούς, Γεωργιανούς και άλλους. Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού αποτελούνταν από 17 Εβραίους και άλλους πέντε. Η Μοσχοβίτικη Τσε -Κα (μυστική αστυνομία) διαμορφώθηκε από 23 Εβραίους και 13 άλλους. Ανάμεσα στα ονόματα των 556 υψηλόβαθμων υπαλλήλων του κράτους των Μπολσεβίκων που επισήμως δημοσιεύθηκαν το 1918-1919, ήταν 458 Εβραίοι και 108 άλλοι. Μεταξύ των Κεντρικών Επιτροπών των μικρών, δήθεν «σοσιαλιστικών» ή άλλων μη – κομμουνιστικών κομμάτων ...ήταν 55 Εβραίοι και άλλοι 6».

Ο Richard Pipes παραδέχεται : «Οι Εβραίοι αναμφισβήτητα έπαιξαν στο Μπολσεβίκικο Κόμμα και στο πρώιμη σοβιετικό σύστημα ένα ρόλο δυσανάλογο  του πληθυσμού τους. Ο αριθμός των Εβραίων που δραστηριοποιούνται στον κομμουνισμό στη Ρωσία και στο εξωτερικό, ήταν εντυπωσιακός : στην Ουγγαρία, για παράδειγμα, το 95 τοις εκατό από τις ηγετικές φυσιογνωμίες στην δικτατορία του Μπέλα Κουν ήταν Εβραίοι. Εκπροσωπούνταν επίσης, δυσανάλογα ανάμεσα στους κομμουνιστές στη Γερμανία και την Αυστρία κατά την διάρκεια των επαναστατικών αναταραχών εκεί το 1918-1923 και στη δομή της Κομμουνιστικής Διεθνούς».

Σύμφωνα με τον Donald Rayfield, το 1922 οι Εβραίοι «έφτασαν στη μέγιστη εκπροσώπηση τους στο κόμμα (όχι ότι σχημάτισαν μια συνεκτική ομάδα), όταν, με 15 τοις εκατό ήταν δεύτεροι  πίσω μόνο από τους Ρώσους με 65 τοις εκατό».

Ο Robert Wilton ανταποκριτής των London Times στη Ρωσία, ανέφερε «Σύμφωνα με τον αριθμό των ανθρώπων, οι Εβραίοι αντιπροσώπευαν έναν στους δέκα. Μεταξύ των επιτρόπων που διοικούσαν την μπολσεβίκικη Ρωσία είναι εννέα στους δέκα, αν δεν είναι το ποσοστό των Εβραίων ακόμα μεγαλύτερο».

Στις 9 Ιουνίου 1919 ο λοχαγός Montgomery Shuyler των Αμερικάνικων Εξερευνητικών Δυνάμεων τηλεγράφησε από το Βλαδιβοστόκ για την σύνθεση της προεδρίας της σοβιετικής κυβέρνησης : « ... Υπήρχαν 384 “κομισάριοι”, μεταξύ των οποίων 2 νέγροι, 13 Ρώσοι, 15 Κινέζοι, 22 Αρμένιοι και πάνω από 300 Εβραίοι. Από το τελευταίο νούμερο, 264 είχαν έρθει στη Ρωσία από τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την πτώση του αυτοκρατορικής κυβέρνησης».

Οι Εβραίοι είχαν ιδιαίτερα δεσπόζουσα θέση στα πιο φοβερά και αιμοδιψή κομμάτια του μπολσεβίκικου συστήματος, την Τσέκα, (προκάτοχος της KGB) η οποία, γράφει ο Brendon, «αποτελείτο από 250.000 υπαλλήλους (συμπεριλαμβανομένων 100.000 συνοριοφυλάκων), ένα αξιόλογο συμπλήρωμα σε ένα κράτος που υποτίθεται ότι μαράζωνε. Στα πρώτα έξι χρόνια της μπολσεβίκικης εξουσίας είχαν εκτελέσει τουλάχιστον 200.000. Επιπλέον, η Τσέκα είχε την εξουσία να ενεργεί ως «αστυνομικός, δεσμοφύλακας, ανακριτής, κατήγορος, δικαστής και δήμιος. Είχε επίσης διαμορφώσει βάρβαρες μορφές βασανιστηρίων».

Τόσο έντονη ήταν η εβραϊκή κυριαρχία πάνω στη Ρωσία ως αποτέλεσμα της επανάστασης ώστε είναι ψευδεπίγραφο να μιλάμε για «ρωσική» επανάσταση, θα ήταν πιο ακριβές να μιλούσαμε για ρωσο- εβραϊκή επανάσταση.

Ότι η ρωσική επανάσταση ήταν στην πραγματικότητα μια εβραϊκή επανάσταση, αλλά την ίδια στιγμή το κομμάτι μιας διεθνούς επανάστασης του εβραϊσμού κατά του χριστιανικού και του μουσουλμανικού κόσμου, υποδεικνύεται από ένα άρθρο του Jacob de Haas με τίτλο «Η εβραϊκή επανάσταση» (“The Jewish Revolution”) που δημοσιεύθηκε στην σιωνιστική εφημερίδα του Λονδίνου ‘Maccabee’ τον Νοέμβριο του 1905: Ο « Η επανάσταση στη Ρωσία είναι μια εβραϊκή επανάσταση, γιατί είναι ένα σημείο καμπής στην ιστορία των Εβραίων. Η θέση αυτή απορρέει από το γεγονός ότι η Ρωσία είναι η πατρίδα περίπου του ήμισυ του γενικού αριθμού των Εβραίων που κατοικούν τον κόσμο ... Η ανατροπή της δεσποτικής κυβέρνησης πρέπει να ασκήσει τεράστια επίδραση στα πεπρωμένα των εκατομμυρίων Εβραίων (τόσο στη Ρωσία όσο και στο εξωτερικό). Εκτός αυτού, η επανάσταση στη Ρωσία είναι μια εβραϊκή επανάσταση επειδή οι ​​Εβραίοι είναι οι πιο ενεργοί επαναστάτες στην τσαρική αυτοκρατορία».

Αλλά γιατί οι Εβραίοι ήταν οι πιο ενεργοί επαναστάτες ; Τι ήταν αυτό στην ιστορία τους που τους οδήγησε να υιοθετήσουν τις άθεες επαναστατικές διδασκαλίες και δράσεις πιο φλογερά από τους Ρώσους ; Το μίσος για τον Χριστό και τους χριστιανούς ήταν, φυσικά, βαθιά ριζωμένο στο Ταλμούδ και την Ιουδαϊκή τελετουργία - αλλά οι οργισμένοι νέοι άνδρες που άρχισαν να σκοτώνουν χιλιάδες υπηρέτες του Τσάρου ακόμα και πριν από την επανάσταση του 1905 είχαν απορρίψει το Ταλμούδ, καθώς και το Ευαγγέλιο και όλη την θρησκεία γενικά.

Ο Donald Rayfield γράφει : «Το κίνητρο όσων Εβραίων εργάστηκαν για την Τσέκα δεν ήταν σιωνιστικό ή εθνοτικό. Ο πόλεμος μεταξύ της Τσέκα και της ρωσικής αστικής τάξης δεν ήταν ξεκάθαρα ένας πόλεμος τάξεων ή πολιτικών παρατάξεων. Μπορεί να ιδωθεί ως πόλεμος μεταξύ του εβραϊκού διεθνισμού και των απομειναριών μιας ρωσικής εθνικής κουλτούρας ...

«... Τι ήταν η εβραϊκή καταγωγή για Μπολσεβίκους όπως ο Ζινόβιεφ, ο Τρότσκι, ο Κάμενεφ ή ο Sverdlov ; Ήταν μερικοί αποστάτες δεύτερης ή τρίτης γενιά και λίγοι μιλούσαν γίντις. Έχοντας ανατραφεί με τους Ρώσους ήταν εξοικειωμένοι με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και αξίες, Εβραίοι μόνο επιφανειακά, όπως ας πούμε, ήταν ο Καρλ Μαρξ. ΟΙ Εβραίοι στην αντισημιτική τσαρική Ρωσία είχαν λίγες ευκαιρίες έξω από το γκέτο, εκτός από τη μετανάστευση, την εκπαίδευση ή την επανάσταση και τα δύο τελευταία σήμαιναν άρνηση του Ιουδαϊσμού με το να εντάσσονται συχνά σε αντι - εβραϊκά ιδρύματα και ομάδες».

Όπως εξηγεί από το νεκροκρέβατο ο Εβραίος Yurovsky, ο δολοφόνος του Τσάρου : «Η οικογένειά μας υπέστη λιγότερα από τη συνεχή πείνα παρά από το θρησκευτικό φανατισμό του πατέρα μου ... Στις αργίες και τις τακτικές ημέρες τα παιδιά αναγκάζονταν να προσεύχονται και δεν είναι περίεργο ότι η πρώτη μου ενεργός διαμαρτυρία ήταν κατά των θρησκευτικών και εθνικιστικών παραδόσεων. Κατέληξα να μισώ τον Θεό και την προσευχή, όπως μισούσα τη φτώχεια και τα αφεντικά».

Την ίδια στιγμή, οι Μπολσεβίκοι Εβραίοι φάνηκε να συμφωνούν με τον Ταλμουδισμό περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη θρησκεία. Έτσι, το 1905 οι Εβραίοι επαναστάτες στο Κίεβο καυχήθηκαν ότι θα μετέτρεπαν την Αγία Σοφία, τον καθεδρικό ναό σε συναγωγή. Και πάλι, το 1918 ανήγειραν μνημείο για τον Ιούδα τον Ισκαριώτη στο Sviazhsk και το 1919 – στο Tambov ! Ίσως η πιο ισχυρή απόδειξη της θρησκευτικότητας των Μπολσεβίκων Εβραίων ήταν το γεγονός ότι όταν οι αντι-επαναστατικές στρατιωτικές δυνάμεις, της Λευκής Φρουράς ανακατέλαβαν το Perm το 1918 βρήκαν πολλές εβραϊκές θρησκευτικές επιγραφές στα γραφεία των Μπολσεβίκων - καθώς και στους τοίχους του υπογείου του Οίκου Ipatiev στην  Αικατερινούπολη (Yekaterinburg), όπου ο Τσάρος και η οικογένειά του πυροβολήθηκαν.

Ενώ επισήμως απέρριπταν το Ταλμούδ και τη θρησκεία γενικότερα, οι επαναστάτες δεν απέρριπταν την ασυνείδητη συναισθηματική ενέργεια του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού. Αυτή η ενέργεια συμπυκνώνεται σε έναν υπεροπτικό εθνικισμό, έναν εθνικισμό παλαιότερο και πιο παθιασμένα αισθητό λόγω του γεγονότος ότι οι Εβραίοι κάποτε πραγματικά ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού. Έχοντας ξεπέσει από εκείνη την κατάσταση και έχοντας διασκορπιστεί σε όλο τον κόσμο από την οργή του Θεού, είχαν αγανακτήσει με την αντικατάσταση τους από τους χριστιανικούς λαούς με μια έντονη δυσαρέσκεια. “Roma delenda est”, η χριστιανική Ρώμη έπρεπε να καταστραφεί  και η Ρωσία ως «Τρίτη Ρώμη», η Ρώμης που τώρα βασίλευε, έπρεπε να καταστραφεί πρώτη. Οι άθεοι επαναστάτες της νεότερης γενιάς είχαν μέσα τους αυτό το μίσος, την ίδια ώρα που απέρριπταν την θρησκευτική - εθνικιστική ιστορική του βάση.

Ο L.A. Tikhomirov έγραψε : «Είναι πλέον ήδη εδώ και δεκαεννέα αιώνες που ακούμε από Εβραίους θρησκευτικούς στοχαστές ότι η θρησκευτική φύση του Ισραήλ δεν συνίσταται σε μια αντίληψη για το Θεό, αλλά στην εκπλήρωση του Νόμου. Μια τέτοια μαρτυρία δίνεται από τον πολύ έγκυρο γεννημένο στην Κρήτη Εβραίο Elia del Medigo (15ος αιώνας) στο αξιοσημείωτο “Δοκιμή της Πίστεως”, όπου λέει ότι «ο Ιουδαϊσμός δεν βασίζεται σε κάποιο θρησκευτικό δόγμα, αλλά σε θρησκευτικές πράξεις».

«Αλλά θρησκευτικές πράξεις είναι, στην ουσία εκείνες που προβλέπονται από το Νόμο. Αυτό σημαίνει : αν θέλετε να είστε ηθικοί, τηρήστε το Νόμο. Ο Μ. Mendelsohn διατυπώνει την ιδέα του εβραϊσμού κατά τον ίδιο τρόπο : «ο Ιουδαϊσμός δεν είναι μια αποκεκαλυμμένη θρησκεία, αλλά ένας αποκεκαλυμμένος Νόμος. Δεν λέει “θα πρέπει να πιστέψεις”, αλλά “θα πρέπει να κάνεις”. Σε αυτό το σύνταγμα που δόθηκε από τον Θεό, το κράτος και η θρησκεία είναι ένα. Οι σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό και την κοινωνία συγχωνεύονται. Δεν είναι έλλειψη πίστης ή αίρεση που προσελκύει τιμωρία, αλλά παραβίαση της αστικής τάξης. Ο Ιουδαϊσμός δεν δίνει κανένα υποχρεωτικό δόγμα και αναγνωρίζει την ελευθερία της εσωτερικής πεποίθησης».

«Ο Χριστιανισμός λέει : θα πρέπει να πιστέψεις σε αυτήν - και – αυτή την αλήθεια και με βάση αυτό θα πρέπει να κάνεις αυτό -και- αυτό. Ο Νέος Ιουδαϊσμός λέει: μπορείς να πιστεύεις, όπως σου αρέσει, αλλά πρέπει να κάνεις αυτό- και- αυτό. Αυτή είναι μια άποψη που εκμηδενίζει τον άνθρωπο ως μια ηθική προσωπικότητα ...».

Έτσι ο Ταλμουδισμός δημιουργεί μια προσωπικότητα που υποβιβάζει την πίστη και την αλήθεια χάριν της επιτακτικής ανάγκης για πράξη. Δηλαδή, είναι η πράξη που ανακηρύσσεται πρώτα απαραίτητη - οι λόγοι που το κάνεις αυτό μπορούν να συζητηθούν αργότερα. Και αυτό αντιστοιχεί ακριβώς τόσο στη φιλοσοφία του Μαρξ, για το οποίον «η αλήθεια, δηλαδή η πραγματικότητα και η δύναμη, της σκέψης πρέπει να αποδεικνύεται στην πράξη», καθώς και στον ψυχολογικό τύπο του Μαρξιστή επαναστάτη, που διακηρύσσει πρώτα ότι η Ρώμη (δηλαδή η Ρωσία) πρέπει να καταστραφεί και στη συνέχεια ψάχνει για μια ιδεολογία που θα δικαιολογεί την καταστροφή αυτή. Ο Ταλμουδικός νόμος είναι χρήσιμος, αναγκαίος πράγματι, όχι διότι διακηρύττει την αλήθεια του Θεού, αλλά γιατί μπορεί να εξασφαλίσει την αλληλεγγύη του εβραϊκού λαού και την υπαγωγή τους στους Ραβινικούς ηγέτες τους. Με τον ίδιο τρόπο, η μαρξιστική ιδεολογική είναι απαραίτητη προκειμένου να ενώσει τους οπαδούς και να απομακρύνει τους διαφωνούντες και εν γένει να δικαιολογεί τη βίαιη ανατροπή του παλιού συστήματος.

Έτσι, η ρωσική επανάσταση ήταν εβραϊκή όχι τόσο λόγω της εθνοτικής σύνθεσης των ηγετών της, όσο λόγω του σατανικού μίσους κατά του Θεού, του Χριστού και όλων των Χριστιανών, το οποίο η Ταλμουδική θρησκεία μετέφερε σε όλη την διάρκεια της ιστορίας - από τους εθνικιστικές Ταλμουδικούς πατέρες στους διεθνιστές άθεους υιούς τους.

πηγή