Ουκρανία: Πορτοκαλί Επανάσταση, Πράξη ΙΙ

Égalité & Réconciliation (Γαλλία)               (μτφ. Κριστιάν)

Οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές δεν τα παρατούν ποτέ. 
Μετά τις μάταιες προσπάθειες να ρίξουν το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ με τυμπανοκρουσίες παραπλανητικών εκστρατειών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις παραδόσεις όπλων στους αντάρτες, πέτυχαν τη μη συμμετοχή του Ιράν στη διάσκεψη της Γενεύης 2 για μια πολιτική λύση στον πόλεμο στη Συρία.

Άλλο μέτωπο: η Ουκρανία,
γεωστρατηγική άρθρωση ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, η οποία ξαναπέρασε εδώ και 3 χρόνια στη Ρωσική σφαίρα επιρροής μετά την καταστροφική περίοδο «πορτοκαλί» διακυβέρνησης. Η τακτική είναι η ίδια  -χρηματοδοτική συνδρομή σε τεχνητή αντιπολίτευση, μετάδοση μιντιατικών αναληθειών σχετικά με την καταστολή από μέρος της εξουσίας-  καθώς και ίδιος ο στόχος: να αποδυναμωθεί η Ρωσία αποστερώντας την από τους εμπορικούς εταίρους της και απομονώνοντας  την διπλωματικά. 

Πορτοκαλί Επανάσταση, η επιστροφή.

Πράξη Ι

Όλοι θυμόμαστε μάλλον τη «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην οποία δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα στη Δύση. 

Ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο υποψήφιος εγγύς με το Βλαντιμίρ Πούτιν, εξελέγη πρόεδρος της Ουκρανίας στις 21 Νοέμβριου 2004.

Μια σειρά γεγονότων ακολούθησαν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. 

Οργανωμένες από τον ηττηθέντα υποψήφιο, Βίκτορ Γιούσενκο, χρηματοδοτούμενες από Ουκρανούς δισεκατομμυριούχους και αμερικανικές οργανώσεις, με υποστήριξη από πολλές δυτικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών (χρηματοδοτήθηκαν με 65 εκατομμύρια δολάρια από τη κυβέρνηση Μπους), κερδίζουν γρήγορα έδαφος και θα αναγκάσουν την κυβέρνηση να διεξάγει νέες εκλογές ένα μήνα αργότερα. 

Αμαυρώθηκαν από εκτεταμένη νοθεία, και νικητής θα είναι ο Βίκτορ Γιούσενκο ο οποίος ανοίγει μια περίοδο που σηματοδοτείται με τη προσέγγιση με τα δυτικά στρατόπεδα και το ΝΑΤΟ, αλλά επίσης και από μια καταστροφική διακυβέρνηση και διαφθορά.

Οι πολλαπλές υπεξαιρέσεις από τη «πορτοκαλί φατρία» (οικονομικά εγκλήματα, υπεξαιρέσεις, φοροδιαφυγή, ευνοιοκρατία) θα οδηγήσουν, μεταξύ των άλλων την Γιούλια Τιμοσένκο, πρώην Πρωθυπουργό της Ουκρανίας, πίσω από τα κάγκελα. 

Ο απερχόμενος πρόεδρος θα συλλέξει μόνο το 5,45% των ψήφων στις εκλογές του 2010. 

Κλείσιμο της αυλής για την πρώτη πράξη της «Πορτοκαλί Επανάστασης».

Πράξη ΙΙ

Χιλιάδες φιλοευρωπαϊκοί αντιπολιτευόμενοι διαδηλώνουν βίαια μετά την άρνηση του Ουκρανού Προέδρου το Νοέμβριο να υπογράψει μια συμφωνία ένταξης στην ΕΕ, απόφαση που δικαιολογείται από την βαρύτητα των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» που απαιτούνταν από τους Ευρωπαίους (μαζικές ιδιωτικοποιήσεις , δραστική μείωση των κρατικών δαπανών και της δημόσιας απασχόλησης, αμφισβήτηση της κοινωνικής προστασίας και της εργατικής νομοθεσίας), ενώ η χώρα είναι οικονομικά εξασθενημένη, και από την επιθυμία να δοθεί προτεραιότητα στις οικονομικές σχέσεις με Ρωσία. 

Να θυμόμαστε επίσης ότι είναι, με βάση αυτή τη προσέγγιση με τη Ρωσία, που εξελέγη ο Ουκρανός πρόεδρος.

Καθόλου ειρηνικές, αυτές οι διαδηλώσεις εμφανίζονται ως απόπειρες να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση ή ακόμα να την ανατρέψουν. 

Υποστηρίζονται από τη Γιούλια Τιμοσένκο, τη πασιονάρα της Πορτοκαλί Επανάστασης, και από σχεδόν το σύνολο των δυτικών πολιτικών τάξεων. 

Μερικοί διαδηλωτές συνδέονται με την ακροδεξιά βίαια αντι-ρωσικήοργάνωση Svoboda. Επιδρομές καταστροφής, πολλές λεηλασίες διαπράχθηκαν με την καταστροφή του αγάλματος του Λένιν ( δείτε εδώ) τη δήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας). 

Γιγάντιοι καταπέλτες τοποθετούνται για την περίσταση για να χρησιμοποιηθούν εναντίον της αστυνομίας ( δείτε εδώ ). 

Η αντιπολίτευση, η οποία δεν διαθέτει τη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, δεν μπορεί παρά πράγματι να επικαλεστεί την «πίεση» του δρόμου, ήτοι τη βία, για να κάμψει την κυβέρνηση και να προσπαθήσει να βάλει πάλι στο προσκήνιο τη συμφωνία με την ΕΕ, ιδίως όσο περισσότερο που οι Ουκρανοί στην πλειοψηφία τους, δεν υποστηρίζουν τη φιλοευρωπαϊκή προσέγγιση, όπως φαίνεται από μια πρόσφατη δημοσκόπηση ( βλέπε εδώ ).

Αυτή η στρατηγική της έντασης φαίνεται να αποδίδει αφού ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς συναντήθηκε ξανά με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και ζήτησε από το Κοινοβούλιο να συγκληθεί επειγόντως για να συζητήσει την παραίτηση της κυβέρνησης που ζήτησε η αντιπολίτευση και να προσπαθήσει να θέσει τέλος στην πολιτική κρίση ... χωρίς επιτυχία όμως, η αντιπολίτευση απαιτώντας απλώς την παραίτηση του προέδρου, ο οποίος όμως εξελέγη νόμιμα. 

Ύστερα από την αποτυχία του τελεσιγράφου προς τον Πρόεδρο ( βλ. εδώ ), η βία αυξήθηκε και πάλι: νέα οδοφράγματα, εισβολή στο Υπουργείο Γεωργίας από οπλισμένους διαδηλωτές... ( βλ. εδώ ). 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, εν τω μεταξύ, εξακολουθούν να διατηρούν την πίεση και σχεδιάζουν κυρώσεις εναντίον του Κίεβου ως απάντηση στην καταστολή των διαδηλώσεων. 

Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν, από την πλευρά του, είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας και τον προειδοποίησε ότι εάν οι αρχές δεν ηρεμούν τη κατάσταση, θα υπάρξουν «συνέπειες».

Πίσω από τη σκηνή

Όπως και στις μέρες της Πορτοκαλί Επανάστασης, τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν ομόφωνα τις αντι-ρωσικές διαμαρτυρίες ως αυθόρμητη κίνηση που ενώνει «μαχητές της ελευθερίας» που λατρεύουν την Ευρώπη, αντιμέτωποι με μια αυταρχική εξουσία (βλέπε για παράδειγμα εδώ ). 

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια καλολαδωμένη χειραγώγηση που έχει ήδη αποδειχθεί κατά τη διάρκεια της Πορτοκαλί Επανάστασης της οποίας η τεχνική υποστήριξη είχε εξασφαλιστεί από τις φιλο-δυτικές οργανώσεις Pora και Znayu που συνδέονται με το κίνημα Otpor. 

Το τελευταίο είχε ήδη παίξει ενεργό ρόλο στην πτώση του πρώην προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, τον Ιούλιο 2000, στην γεωργιανή «Επανάσταση των Ρόδων»  το Δεκέμβριο 2002 και σε απόπειρες πραξικοπήματος κατά του προέδρου της Λευκορωσίας το 2001 και το 2004 . 

Όλες αυτές οι οργανώσεις χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα από δυτικούς οργανισμούς: μεταξύ άλλων, το Ινστιτούτο Konrad Adenauer, εγγύς της CDU, το Open Society Institute του George Soros, το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο και το Freedom House, εγγύς της κυβέρνησης των ΗΠΑ.

Οι σημερινοί διαδηλωτές φαίνονται να είναι και πάλι αποδέκτες της ίδιας γενναιοδωρίας για τη χρηματοδότηση των κινημάτων των οποίων ο στόχος είναι in fine η αποσταθεροποίηση κυρίαρχων κρατών για να τα υποβάλλουν στα δυτικά συμφέροντα ( βλ. εδώ ). 

Στην πραγματικότητα, πάει πολύς καιρός που  ενδιαφέρονται οι ΗΠΑ για την Ουκρανία ( δείτε εδώ ). 
Η προθυμία των Αμερικανών να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Ουκρανίας, κατά τα άλλα απόλυτα νόμιμη, ανταποκρίνεται σε τρεις στόχους, οικονομικής και γεωστρατηγικής φύσης: ενίσχυση του ΝΑΤΟ με την ένταξη μιας νέας χώρας (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη), αποδυνάμωση της Ρωσίας μέσω διπλωματικής απομόνωσης και να υφαρπάξουν μια αγορά που θεωρούν πολύ προστατευτική με τη δημιουργία «ενός ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος για τις ξένες εταιρείες» -στα καθαρά: ιδιωτικοποίηση του τι δεν είναι ακόμη και δίνοντας προτεραιότητα στα συμφέροντα των ξένων επενδυτών σε σχέση με εκείνα του εθνικού πληθυσμού της χώρας. 

Δικαιολογούν τα τεράστια κεφάλαια που επενδύονται στην υλικοτεχνική υποστήριξη των αντι-ρωσικών ομάδων και τους κόπους των δυτικών μαζικών μέσων ενημέρωσης για να προσπαθήσουν να δώσουν την εικόνα μιας ειρηνικής επανάστασης που δεν είναι τίποτα άλλο, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, παρά ένα πραξικόπημα.
πηγή