ΕΤΟΥΤΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙ ΜΑΚΡΑΙΝΕΙ

                                                               

Του Βασίλη Χαραλάμπους

Από τότε που το νύχτωμα αρχίνισε

ατέλειωτο φαντάζει

από κείνο του Γιούλη τον όλεθρο.

Κι ύστερα είναι που πρέπει να διαβώ

όλη ετούτη την πλατωσιά

στον ολοπράσινο κάμπο της Μόρφου

πού ’ναι καλά φυλαγμένη στις τόσες μας θύμισες.

Στα «Καμινάρια» και στ’ «Αλώνια»

η μνήμη ακόμη σκάβει αρχαίους οικισμούς

ίσαμε την «Λαξιά τ’ Άη Γιώρκη».

Κάθε απόβραδο ετούτο το στρατί μακραίνει

καθώς μακραίνει περίεργα και το φεγγαρίσιο φως

με τα στορήματα της γιαγιάς που ξεχνιέται ώρα πολλή να διηγιέται

για το βυζαντινομονάστηρο της Παναγιάς της Κυράς

τον Άη Γιώργη τον Ρηγάτη

τον Άη Στέφανο και την Χρυσελεούσα Παναγιά.

Εκεί ανάμεσα στις φυλλωσιές της Κυράς

ακούς του πουνέντε το ψυχομαχητό

να προσπερνά τον Οβγό ποταμό.

Ούτε ο απόηχος απόμεινε

από κείνο το ποδοβολητό των Ναϊτών

ούτε κι οι θριαμβικές ιαχές των Ιωαννιτών

κι ας λέγαν πως είναι τούτο το πλάτος

παραπανήσιο λάφυρο της Κουμανταρίας του Τέμπλους

τότε που τη λεβεντιά προσμετρούσαν με το μακρύ θηκάρι.

Ότι περισσεύει από τούτη του καημού μας τη διαδρομή

κείνη η ολόϊδια παντοχή για να ’πιστρέψουμε.

(Από την ποιητική συλλογή «Ελισία»)