ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Φύσα Νοτιά μου κι ό,τι φτιάξαμε, εδώ το έχουμε, στο βλέμμα.
Νερό, φωτιά κι αστέρι γίνεται κι έχει του κοραλλιού το αίμα.
Φύσα Νοτιά μου και συννέφιασε, ρίξε των αστεριών τη σκόνη.
Μπορεί η ζωή να μας ξεγέλασε μα δε μας γέρασε ακόμη.
Δεν είναι γη, φυλή ή πατρίδα...ο Νότος κανενός.
Είναι νερό κι ανάσας δώρο.
Ο Νότος είναι απλώς...
Είναι λόγος να ζεις, είναι λόγος να ζεις.

Λάθος κόντρα στο λάθος και κάθε λάθος,
σαΐτα στην καρδιά.
Έχει απ`όλα ο Νότος, λίγα λόγια...
κι οράματα ακριβά.

Μοναξιά το χειμώνα, άμμος και βράχος,
ριζώνει ο ουρανός.
Ό,τι έχει ο Νότος, νερό κι αρμύρα,
της μνήμης ποταμός.
Αρμονία, Τιτάνες, πέτρα κι αστέρια,
λαοί των ’’κεραυνών’’.
Ό,τι νιώθει ο Νότος, μαζί του σέρνει
αιώνες στεναγμών.
Είναι κάτι που αντέχει γένος το γένος,
σ`ατέλειωτη τροχιά.
Σαν τραγούδι ο Νότος τη μέρα αρχίζει,
ανοίγοντας φτερά.