Πρωί πρωί διαβάζεις για ανθρώπους στα πενήντα φεύγα που μεταναστεύουν για να επιβιώσουν. Απλά για να επιβιώσουν.
Όλη η αγωνία της δεκαετίας του ’50 (χωρίς την ελπίδα) ξανά εδώ…
Οι νεότεροι προσπαθούν αλλιώς – ανοίγουν ένα ακόμα “καφέ” για να μην είναι άνεργοι. Είναι η μοναδική ορατή “ανάπτυξη”.
Και όσοι δουλεύουν στα εμπορικά της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πληρώνονται κιόλας, θα πρέπει τώρα να χάσουν και τις Κυριακές τους.
Πόσο ακόμα πρέπει να βυθιστούμε, πριν αρχίσουμε να ανεβαίνουμε;
πηγήΌλη η αγωνία της δεκαετίας του ’50 (χωρίς την ελπίδα) ξανά εδώ…
Οι νεότεροι προσπαθούν αλλιώς – ανοίγουν ένα ακόμα “καφέ” για να μην είναι άνεργοι. Είναι η μοναδική ορατή “ανάπτυξη”.
Και όσοι δουλεύουν στα εμπορικά της χώρας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πληρώνονται κιόλας, θα πρέπει τώρα να χάσουν και τις Κυριακές τους.
Πόσο ακόμα πρέπει να βυθιστούμε, πριν αρχίσουμε να ανεβαίνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου