Πολλοί εικοσιπεντάρηδες δε βγαίνουν πια από το σπίτι.
«Τι νόημα έχει;» απαντάνε στους φρικαρισμένους γονείς.
Κάθονται μέσα.
Κι όταν βγαίνουν, δεν μιλάνε μεταξύ τους.
Με απλανές βλέμμα χαζεύουν τα κινητά.
Κανένας δεν έχει δουλειά – τελείωσε και η τουριστική περίοδος, όπου κάποιοι δούλευαν και ψευτοπληρωνόντουσαν.
Και ναι, όταν η κουβέντα έρχεται αργά και που στην πολιτική, οι αναφορές αρχίζουν και τελειώνουν στη Χρυσή Αυγή.
Άλλες παρέες, ακόμα πιο νεανικές, κάθονται για ώρες γύρω από ένα ποτό ή έναν καφέ.
Και τριγύρω καρχαρίες, με το δεκάρικο στην τσέπη.
Τα βράδια πολλά παιδιά προσκυνούν την αφασία με Πάολα και Παντελίδη, αν λέω σωστά τα ονόματα.
Ξεφτίλα!
Όποιος από εμάς μιλάει με συνομήλικους απλά χαλιέται.
Όποιος μιλάει σήμερα με νέους, λίγο κάτω λίγο πάνω από τα είκοσι, του μαυρίζει η ψυχή.
Δεν είναι αυτό που φαίνεται πως χάσαμε το πιο σημαντικό.
Η απώλεια είναι πολύ πιο οδυνηρή.
Η ελληνική κοινωνία χάνει τα παιδιά της, κυριολεκτικά.
Και δεν έχει πολλά.
πηγή
Η παράνοια μέσα στην ψυχή μας όταν απουσιάζει ο Χριστός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου