Με μια ζωή σαν παραμύθι, το "μικρό σπουργιτάκι" που τραγουδούσε στους δρόμους της Πιγκάλ κατάφερε να λάμψει στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου.
H Εντίθ Πιάφ (Édith Piaf) γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1915 και έφυγε στις 11 Οκτωβρίου 1963. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν (Édith Giovanna Gassion). Τα τραγούδια που έγραψε κι ερμήνευσε είναι δεκάδες αλλά ακόμα και σήμερα τραγουδάμε το La vie en rose (1946) και το Non, je ne regrette rien (1960) που εκτόξευσαν τη φήμη της σε όλο τον κόσμο και την ανέδειξαν στην πιο δημοφιλή τραγουδίστρια της Γαλλίας. Δείτε την εδώ να τραγουδά το La vie en rose.
Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια ταξιδεύοντας σε όλη τη Γαλλία με τον πατέρα της στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο. Στα δέκα της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους.
Τον πρώτο έρωτα της ζωής της τον έζησε στα 17 της με τον Λουί Ντυπόν και μαζί αποκτούν ένα κοριτσάκι. Ένα χρόνο μετά όμως, το κοριτσάκι πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ, διευθυντή ενός κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι).
Η ζωή της στη συνέχεια είναι γεμάτη πάθη, εραστές που πεθαίνουν πνίγοντάς την στη θλίψη, καταχρήσεις και τεράστιες επιτυχίες.
Σ' ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του '50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Η Πιάφ δεν πτοείται και συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευόμενη όμως από μια νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.
Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει "Τεό Σαγαπό" και τον παντρεύεται τον Οκτώβριο του 1962 (στα 46 της εκείνη και 26 εκείνος). Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros για το σύνολο της καριέρας της.
Η Εντίθ Πιάφ έφυγε την ίδια μέρα με τον φίλο της, Ζαν Κοκτώ, μόλις στα 48 της χρόνια.
Το 2006 ο Ολιβιέ Νταάν (Olivier Dahan) γυρίζει τη ζωή της Γαλλίδας τραγουδίστριας σε ταινία με τίτλο "La Môme" (το νεαρό κορίτσι), που στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο», με τη Γαλλίδα ηθοποιό Μαριόν Κοτιγιάρ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο για τον οποίο βραβεύτηκε με Οσκαρ.
5 σχόλια:
"Η ζωή της στη συνέχεια είναι γεμάτη πάθη, εραστές που πεθαίνουν πνίγοντάς την στη θλίψη, καταχρήσεις και τεράστιες επιτυχίες".
Kαι συ ευλογημένε μας την προβάλλεις μέσα απ το blog σου;
Με τα τραγούδια της μεγαλώσαμε…
Εμείς αγαπάμε αμαρτωλούς που μετανοούν και αμαρτωλούς που φαίνεται ζωγραφισμένη στην ζωή τους ή εικόνα του χριστού μας.
Μας έρχεται στο νου σαν πάμε να σκανδαλιστούμε και κείνος ο λόγος του αγ,ιω της κλικακος που λέει:
«Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους
σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν
αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού
έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα
σε έρωτα προς τον Κύριο.
Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε συναίσθημα φόβου
και εκκεντρίσθηκαν στην άπληστη αγάπη του Θεού.
Γι αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη
πόρνη (Λουκ. ζ΄37-40) δεν είπε ότι εφοβήθηκε,
αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατόρθωσε
εύκολα να αποκρούσει τον ένα έρωτα
με τον άλλον.»
Aυτή η ψυχούλα έχει ανάγκη τις προσευχές σου και τις προσευχές μας αγαπητέ Τρελογιάννη για να αναπαυθεί, αλλά εφόσον δεν δείχνεις τη μετάνοιά της με το κείμενο που ανάρτησες, μάλλον άστοχα επικαλείσαι τον Άγ. Ιωάννη της Κλίμακος και το αντίστοιχο χωρίο. Όπως γράφει και ο πρώτος σχολιαστής δεν είναι για να προβάλλει κανείς τέτοια παραδείγματα ανθρώπων με τόσο άστατη ζωή, εκτός κι αν μετενόησαν σαν την αγ. Μαρία την Αιγυπτία που όντως αποτελεί αιώνιο παράδειγμα προς μίμησι, ιδιαίτερα για τους νέους μας.
"Είδα ψυχές που έρεπαν με μανία στους
σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύση του αμαρτωλού έρωτος, μετέτρεψαν αυτόν τον έρωτα
σε έρωτα προς τον Κύριο"
ΚΧ
Αυτές λοιπόν οι ψυχές αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας άδουν :
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait
Ni le mal; tout ça m'est bien égal!
Regrette = Λύπη
Όποιος δεν λυπάται, για τον εαυτό του και για το κατάντημά του, δεν έχει κανένα λόγο να μετανοεί.
Ή μήπως κάνω λάθος;
Άνθρωπος χωρίς λύπη, είναι άνθρωπος ανοικτίρμων, δηλαδή χωρίς έλεος.
Ή μήπως κάνω λάθος;
Δεν προβάλει η παράγκα μας την ζωή της ως μίμηση ..αυτό καταλαβαίνετε;
Και δεν είμαστε εμείς καρδιογνώστες εε
Ναι η ζωή της φαίνεται πως δεν ήταν θεοφιλής ,όμως ας αφήσουμε την κρίση στη αγάπη του θεού ,και ας του μοιάσουμε τουλάχιστον σε αυτό να γίνουμε οικτίρμονες εις παντας.
Όσο αφορά το κείμενο του αγ ιω που παραθέσαμε ίσως να μην είναι επιτυχές η σύνδεση με το άρθρο, ωστόσο έτσι η φτωχή μας καρδιά έτσι καταλαβαίνει κάποια πραματάκια ,για όσους μας αισθάνονται.
Εξαντλούμαστε όταν σε ομόψυχες κατά πως είναι ψυχές πρέπει να μιλάμε για τα αυτονόητα.
Δημοσίευση σχολίου