Βόλτες, βάζα µε µαρµελάδες και βεράντες φθινοπωρινές
Γιατί να µην αφεθούµε στη γλύκα κάθε εποχής; Το φθινόπωρο, για παράδειγµα, φέρνει ένα απίθανο µέλωµα στην ψυχή. Είναι ο καιρός που φτιάχνονται πολλά από τα γλυκά και τις µαρµελάδες, τα τουρσιά και τα λικέρ του χειµώνα. Βεβαίως, µπορούµε να τα πάρουµε και έτοιµα. Αλλά η δηµιουργία είναι ψυχοθεραπευτική. Ισως και το ότι φτιάχνεις πράγµατα για τους άλλους. Διότι τα περισσότερα από αυτά θα τα χαρίσεις. Αλλά θα σου χαρίσουν κιόλας. Θα ετοιµάσεις τα βάζα, θα τα βάλεις στη σειρά, θα διαλέξεις φρούτα ώριµα και µε κρουστή σάρκα, θα ενθουσιαστείς ζουλώντας τις ντοµάτες για να πάρεις τον χυµό που θα γίνει σάλτσα. Νιώθεις ο αλχηµιστής της φύσης – ή µόνο εγώ νιώθω πως συµπυκνώνω σε γυάλες και µπουκάλια τον ήλιο και τη δόξα του καλοκαιριού;
Επειτα είναι και εκείνα τα κύµατα αρωµάτων που ξεχύνονται από τις κατσαρόλες. Οι βανίλιες, οι κανέλες, οι αρµπαρόριζες που σιγοβράζουν µε τη ζάχαρη είναι από µόνες τους σωστό πανηγύρι. Φυσικά, όλο το γλέντι δεν γίνεται στην κουζίνα, αν και πολλές φορές ξεκινάει από εκεί. Είναι και οι εκδροµές, τώρα που ο ήλιος δεν σε τσουρουφλίζει τόσο πολύ και µπορείς να ξαπλώσεις στο γρασίδι µε το τάπερ αγκαλιά και να αφεθείς στην απόλαυση. Λοιπόν εµένα τα τάπερ δεν µε ενοχλούσαν ποτέ. Αρκεί να έχουν όµορφα χρώµατα και λαχταριστό περιεχόµενο. Σάντουιτς µε ευφάνταστους συνδυασµούς, αλµυρά κέικ, πολλά κεφτεδάκια όλων των ειδών, καµιά πίτα, κανένα αφράτο σφουγγάτο.
Είναι και οι βραδιές εκείνες, µε µια ελαφριά ψυχρούλα πλέον, που «βγάζουµε τα καλοκαιρινά», δηλαδή ανοίγουµε τα ντουλάπια και ξεδιπλώνουµε τον θησαυρό που συλλέξαµε από τις θερινές εξορµήσεις. Τραχανάδες και χυλοπίτες σε πάνινες σακούλες, κεφαλάκια τυριών, αλλαντικά, βάζα µε κάππαρες και λιαστές ντοµάτες θα δώσουν υλικό για συνάξεις όπου πρωταγωνιστεί το φαγητό. Ο τραχανάς θα µπει στα γεµιστά, οι χυλοπίτες θα αγκαλιάσουν το µοσχαράκι στο γιουβέτσι, µια µεγάλη πιατέλα θα φιλοξενήσει τα υπόλοιπα πεσκέσια, λουλούδια θα µπουν σε έναν τσίγκινο κουβά, φαναράκια και γιρλάντες θα φτιάξουν ατµόσφαιρα και τα ποτά θα κάνουν ό,τι πιο ευφρόσυνο µπορούν. Χωρίς θλίψη για τον χαµένο καλοκαιρινό παράδεισο. Ολα για τη χαρά τού τώρα.
ΥΓ.: Υποψιάζοµαι πως η στενοχώρια που µας πιάνει αρχές φθινοπώρου έχει να κάνει µε την αγιάτρευτη πληγή της επιστροφής στο σχολείο. Ας το πάρουµε απόφαση. Κανένας δεν θα µας σηκώσει πια στον πίνακα, ευτυχώς!
Στοΐλη Μελίσσα
Αγαπηµένο µου ηµερολόγιο,
Εφτασε ο καιρός της µουσταλευριάς και του µουστοκούλουρου και θέλω να
φωνάξω: «Καλό φθινόπωρο!». Δενπρολαβαίνω να ξεστοµίσω την ευχή και
κάποιοι κάνουν ένα άλµα εποχών και αρχίζουν τα «καλό χειµώνα» και «τα
κεφάλια µέσα τώρα» και άλλα παρόµοια και µίζερα. Αρχίζουν να µετράνε
αντίστροφα, και ξαφνικά 11 γκρίζοι και βλοσυροί µήνες εµφανίζονται και
µας κοιτούν στα µάτια µε αυστηρότητα. Με πνίγει αυτή η προοπτική. Δεν
µπορεί να ζούµε µόνο τρεις-τέσσερις εβδοµάδες τον χρόνο και µετά να
βυθιζόµαστε σε µια κατάσταση πλήξης και αναµονής. Βέβαια, ο παραθερισµός
έχει αλµυρίκια και µελτέµια, τζιτζίκια και καφενέδες, παγωτά και
ζουµερά καρπούζια, έχει αυλές µε κληµαταριές, σινεµά µε χαλίκι, έχει
πανηγύρια και φανουρόπιτες. Οµως αναρωτιέµαι... Γιατί να µην αφεθούµε στη γλύκα κάθε εποχής; Το φθινόπωρο, για παράδειγµα, φέρνει ένα απίθανο µέλωµα στην ψυχή. Είναι ο καιρός που φτιάχνονται πολλά από τα γλυκά και τις µαρµελάδες, τα τουρσιά και τα λικέρ του χειµώνα. Βεβαίως, µπορούµε να τα πάρουµε και έτοιµα. Αλλά η δηµιουργία είναι ψυχοθεραπευτική. Ισως και το ότι φτιάχνεις πράγµατα για τους άλλους. Διότι τα περισσότερα από αυτά θα τα χαρίσεις. Αλλά θα σου χαρίσουν κιόλας. Θα ετοιµάσεις τα βάζα, θα τα βάλεις στη σειρά, θα διαλέξεις φρούτα ώριµα και µε κρουστή σάρκα, θα ενθουσιαστείς ζουλώντας τις ντοµάτες για να πάρεις τον χυµό που θα γίνει σάλτσα. Νιώθεις ο αλχηµιστής της φύσης – ή µόνο εγώ νιώθω πως συµπυκνώνω σε γυάλες και µπουκάλια τον ήλιο και τη δόξα του καλοκαιριού;
Επειτα είναι και εκείνα τα κύµατα αρωµάτων που ξεχύνονται από τις κατσαρόλες. Οι βανίλιες, οι κανέλες, οι αρµπαρόριζες που σιγοβράζουν µε τη ζάχαρη είναι από µόνες τους σωστό πανηγύρι. Φυσικά, όλο το γλέντι δεν γίνεται στην κουζίνα, αν και πολλές φορές ξεκινάει από εκεί. Είναι και οι εκδροµές, τώρα που ο ήλιος δεν σε τσουρουφλίζει τόσο πολύ και µπορείς να ξαπλώσεις στο γρασίδι µε το τάπερ αγκαλιά και να αφεθείς στην απόλαυση. Λοιπόν εµένα τα τάπερ δεν µε ενοχλούσαν ποτέ. Αρκεί να έχουν όµορφα χρώµατα και λαχταριστό περιεχόµενο. Σάντουιτς µε ευφάνταστους συνδυασµούς, αλµυρά κέικ, πολλά κεφτεδάκια όλων των ειδών, καµιά πίτα, κανένα αφράτο σφουγγάτο.
Είναι και οι βραδιές εκείνες, µε µια ελαφριά ψυχρούλα πλέον, που «βγάζουµε τα καλοκαιρινά», δηλαδή ανοίγουµε τα ντουλάπια και ξεδιπλώνουµε τον θησαυρό που συλλέξαµε από τις θερινές εξορµήσεις. Τραχανάδες και χυλοπίτες σε πάνινες σακούλες, κεφαλάκια τυριών, αλλαντικά, βάζα µε κάππαρες και λιαστές ντοµάτες θα δώσουν υλικό για συνάξεις όπου πρωταγωνιστεί το φαγητό. Ο τραχανάς θα µπει στα γεµιστά, οι χυλοπίτες θα αγκαλιάσουν το µοσχαράκι στο γιουβέτσι, µια µεγάλη πιατέλα θα φιλοξενήσει τα υπόλοιπα πεσκέσια, λουλούδια θα µπουν σε έναν τσίγκινο κουβά, φαναράκια και γιρλάντες θα φτιάξουν ατµόσφαιρα και τα ποτά θα κάνουν ό,τι πιο ευφρόσυνο µπορούν. Χωρίς θλίψη για τον χαµένο καλοκαιρινό παράδεισο. Ολα για τη χαρά τού τώρα.
ΥΓ.: Υποψιάζοµαι πως η στενοχώρια που µας πιάνει αρχές φθινοπώρου έχει να κάνει µε την αγιάτρευτη πληγή της επιστροφής στο σχολείο. Ας το πάρουµε απόφαση. Κανένας δεν θα µας σηκώσει πια στον πίνακα, ευτυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου