Εχει τον αριθμό 107 στο μητρώο του Δικηγορικού Συλλόγου
Θεσσαλονίκης! «Είστε το 1.107, το 2.107 ή το 5.107;» ρωτούν τον Νίκο
Βασιλακάκη οι υπεύθυνοι του συλλόγου, όταν κάθε χρονιά ανανεώνει την
εγγραφή του. «Απλά 107» απαντά ο αρχαιότερος δικηγόρος της Θεσσαλονίκης,
ο οποίος σε ηλικία 90 ετών (είναι γεννημένος στις 19 Απριλίου του 1924)
ασκεί ακόμη το δικηγορικό επάγγελμα.
Το πόσο μάχιμος είναι το επαληθεύσαμε και την ημέρα που μας δέχτηκε στο γραφείο του. Το ραντεβού ήταν στις 9.30 το πρωί και ο Νίκος Βασιλακάκης είχε ήδη ξεκινήσει τη συνεργασία του με τη γραμματέα του. «Πηγαίνω καθημερινά στο γραφεία, από τις 9 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα» τονίζει με νόημα στη «δημοκρατία» ο γνωστός δικηγόρος, που είναι άνθρωπος του κέντρου. Το πρώτο του σπίτι ήταν το πατρικό του επί της οδού Κούσκουρα 1, δημοτικό πήγε στου Βαλαγιάννη, γυμνάσιο στο Πειραματικό και στη συνέχεια στη Νομική Θεσσαλονίκης, όπου μπήκε το 1943. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1951 ορκίστηκε δικηγόρος.
«Γιατί δικηγορία;» τον ρωτάμε. Το ανακάλυψε σε μια έκθεσή του στο δημοτικό. «Εγραφα ότι δεν θέλω να είμαι ούτε πλούσιος ούτε φτωχός» τονίζει και παραδέχεται ότι είναι ένα επάγγελμα που ήταν από τότε υπερπληθωρισμένο. «Να φανταστείτε ότι το 1951 είχα αριθμό μητρώου 902. Δηλαδή από τότε ήμασταν πολλοί» σημειώνει.
Η πρώτη υπόθεση
Θυμάται την πρώτη σημαντική δίκη του. Ηταν μια ποινική υπόθεση του 1956, που αφορούσε ανθρωποκτονία εξ αμελείας, όπου κατηγορούμενοι ήταν τέσσερις χειρουργοί της Θεσσαλονίκης και στην οποία συμμετείχαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς ποινικολόγους της εποχής: ο Λαδάς, ο Καρυωτάκης και ο Μέλος. «Ηταν αθωωτικό το αποτέλεσμα» θυμάται.
Μεγάλες φυσιογνωμίες
Για τα πρόσωπα στέκεται σε τρεις ανθρώπους. «Η Θεσσαλονίκη ευτύχησε να έχει τρεις προέδρους που ήταν υψηλού επιπέδου. Ο πρώτος ήταν ο Θεόδωρος Οικονόμου, που δικηγορούσε πριν από την απελευθέρωση της πόλης. Ενας εξαίρετος δικηγόρος. Τον θυμάμαι σε μια δίκη στις αρχές της δεκαετίας του '50, όπου ήταν κατηγορούμενοι όλοι οι αλευροβιομήχανοι» λέει. Ο δεύτερος είναι ο Λεόντιος Χατζηαποστόλου, που εκλέχτηκε πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, υποστηριζόμενος από ένα σύνολο πολιτικών δυνάμεων. Και ο τρίτος είναι ο Γεώργιος Βιδάλης, που αναδείχτηκε πρόεδρος το 1958. «Μεγάλη φυσιογνωμία» σημειώνει.
Για τη δικηγορία λέει ότι είναι «ένα επάγγελμα μαχητικό», όπου η οικογένειά του συνεχίζει την παράδοση. Ο ένας του γιος, ο Βαγγέλης, είναι καθηγητής και δικηγόρος εδώ και τριάντα χρόνια, ο άλλος, ο Γιώργος, έφτασε στα 28 χρόνια δικηγορίας, ενώ και ο εγγονός του είναι σήμερα ασκούμενος.
Τι τον κρατά ακόμη στο επάγγελμα; «Αποφεύγω να γίνω συνταξιούχος. Ενας συνταξιούχος έχει τις εξής επιλογές μετά τη σύνταξη: Να διαβάζει βιβλία, να πηγαίνει στο καφενείο, όπου εγώ δεν έχω πάει ποτέ, ή να διευρύνει τις περιόδους της καλοκαιρινής ραστώνης. Χάνει όμως τη μαχητικότητά του».
Τα μυστικά του: Αλήθεια και λιτή διατροφή
Η αναπόφευκτη ερώτηση αφορά το μυστικό για τα 62 χρόνια δικηγορίας και τα 90 χρόνια του ευ ζην. «Αυτό που τήρησα πάντα στη ζωή μου: ότι η υπεράσπιση των υποθέσεων που θα κάνει κανείς πρέπει να ξεκινούν από την αλήθεια. Οποιος θέλει να στηρίξει την υπόθεσή του στο ψέμα συνήθως απογοητεύεται. Γιατί το ψέμα λειτουργεί μόνο αν έχει κανείς επιστημονικά καταρτισμένους ψευδομάρτυρες ή χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους στις σχέσεις του με τη δικαστική εξουσία. Αντίθετα, η αλήθεια είναι σαν τη μαγική εικόνα. Οσο για τα καλά χρόνια, οφείλονται στη λιτή διατροφή που ακολούθησα πάντα».
«Δεν υπάρχει δικαστική πλάνη στην υπόθεση του δράκου Παγκρατίδη»
Τον ρωτάμε για τη δίκη του δράκου Παγκρατίδη (του Σέιχ Σου). «Δεν υπάρχει δικαστική πλάνη. Εκτός των άλλων που το αποδεικνύουν είναι και το γεγονός ότι έκτοτε δεν εμφανίστηκε αντίστοιχη δραστηριότητα που θα μπορούσε να αποδοθεί στον καταδικασθέντα. Επιπλέον το επίπεδο των δικαστών που δίκασαν, μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Κουνογέρης, αλλά και η υπόλοιπη σύνθεση, ήταν υψηλού επιπέδου. Αλλά και σε μια ιδιωτική συνομιλία που είχα με τον Παύλο Δελαπόρτα, αντιεισαγγελέα Εφετών, που ήταν και ο συντάκτης του εφετειακού παραπεμπτικού βουλεύματος, μου είχε πει ότι δεν υπήρχε η ελαχίστη αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο δράκος» σημειώνει.
Νίκος Οικονόμου
Το πόσο μάχιμος είναι το επαληθεύσαμε και την ημέρα που μας δέχτηκε στο γραφείο του. Το ραντεβού ήταν στις 9.30 το πρωί και ο Νίκος Βασιλακάκης είχε ήδη ξεκινήσει τη συνεργασία του με τη γραμματέα του. «Πηγαίνω καθημερινά στο γραφεία, από τις 9 το πρωί έως τις 4 το απόγευμα» τονίζει με νόημα στη «δημοκρατία» ο γνωστός δικηγόρος, που είναι άνθρωπος του κέντρου. Το πρώτο του σπίτι ήταν το πατρικό του επί της οδού Κούσκουρα 1, δημοτικό πήγε στου Βαλαγιάννη, γυμνάσιο στο Πειραματικό και στη συνέχεια στη Νομική Θεσσαλονίκης, όπου μπήκε το 1943. Στις 21 Σεπτεμβρίου του 1951 ορκίστηκε δικηγόρος.
«Γιατί δικηγορία;» τον ρωτάμε. Το ανακάλυψε σε μια έκθεσή του στο δημοτικό. «Εγραφα ότι δεν θέλω να είμαι ούτε πλούσιος ούτε φτωχός» τονίζει και παραδέχεται ότι είναι ένα επάγγελμα που ήταν από τότε υπερπληθωρισμένο. «Να φανταστείτε ότι το 1951 είχα αριθμό μητρώου 902. Δηλαδή από τότε ήμασταν πολλοί» σημειώνει.
Η πρώτη υπόθεση
Θυμάται την πρώτη σημαντική δίκη του. Ηταν μια ποινική υπόθεση του 1956, που αφορούσε ανθρωποκτονία εξ αμελείας, όπου κατηγορούμενοι ήταν τέσσερις χειρουργοί της Θεσσαλονίκης και στην οποία συμμετείχαν μερικοί από τους πιο σημαντικούς ποινικολόγους της εποχής: ο Λαδάς, ο Καρυωτάκης και ο Μέλος. «Ηταν αθωωτικό το αποτέλεσμα» θυμάται.
Μεγάλες φυσιογνωμίες
Για τα πρόσωπα στέκεται σε τρεις ανθρώπους. «Η Θεσσαλονίκη ευτύχησε να έχει τρεις προέδρους που ήταν υψηλού επιπέδου. Ο πρώτος ήταν ο Θεόδωρος Οικονόμου, που δικηγορούσε πριν από την απελευθέρωση της πόλης. Ενας εξαίρετος δικηγόρος. Τον θυμάμαι σε μια δίκη στις αρχές της δεκαετίας του '50, όπου ήταν κατηγορούμενοι όλοι οι αλευροβιομήχανοι» λέει. Ο δεύτερος είναι ο Λεόντιος Χατζηαποστόλου, που εκλέχτηκε πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, υποστηριζόμενος από ένα σύνολο πολιτικών δυνάμεων. Και ο τρίτος είναι ο Γεώργιος Βιδάλης, που αναδείχτηκε πρόεδρος το 1958. «Μεγάλη φυσιογνωμία» σημειώνει.
Για τη δικηγορία λέει ότι είναι «ένα επάγγελμα μαχητικό», όπου η οικογένειά του συνεχίζει την παράδοση. Ο ένας του γιος, ο Βαγγέλης, είναι καθηγητής και δικηγόρος εδώ και τριάντα χρόνια, ο άλλος, ο Γιώργος, έφτασε στα 28 χρόνια δικηγορίας, ενώ και ο εγγονός του είναι σήμερα ασκούμενος.
Τι τον κρατά ακόμη στο επάγγελμα; «Αποφεύγω να γίνω συνταξιούχος. Ενας συνταξιούχος έχει τις εξής επιλογές μετά τη σύνταξη: Να διαβάζει βιβλία, να πηγαίνει στο καφενείο, όπου εγώ δεν έχω πάει ποτέ, ή να διευρύνει τις περιόδους της καλοκαιρινής ραστώνης. Χάνει όμως τη μαχητικότητά του».
Τα μυστικά του: Αλήθεια και λιτή διατροφή
Η αναπόφευκτη ερώτηση αφορά το μυστικό για τα 62 χρόνια δικηγορίας και τα 90 χρόνια του ευ ζην. «Αυτό που τήρησα πάντα στη ζωή μου: ότι η υπεράσπιση των υποθέσεων που θα κάνει κανείς πρέπει να ξεκινούν από την αλήθεια. Οποιος θέλει να στηρίξει την υπόθεσή του στο ψέμα συνήθως απογοητεύεται. Γιατί το ψέμα λειτουργεί μόνο αν έχει κανείς επιστημονικά καταρτισμένους ψευδομάρτυρες ή χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους στις σχέσεις του με τη δικαστική εξουσία. Αντίθετα, η αλήθεια είναι σαν τη μαγική εικόνα. Οσο για τα καλά χρόνια, οφείλονται στη λιτή διατροφή που ακολούθησα πάντα».
«Δεν υπάρχει δικαστική πλάνη στην υπόθεση του δράκου Παγκρατίδη»
Τον ρωτάμε για τη δίκη του δράκου Παγκρατίδη (του Σέιχ Σου). «Δεν υπάρχει δικαστική πλάνη. Εκτός των άλλων που το αποδεικνύουν είναι και το γεγονός ότι έκτοτε δεν εμφανίστηκε αντίστοιχη δραστηριότητα που θα μπορούσε να αποδοθεί στον καταδικασθέντα. Επιπλέον το επίπεδο των δικαστών που δίκασαν, μεταξύ των οποίων και ο Κωνσταντίνος Κουνογέρης, αλλά και η υπόλοιπη σύνθεση, ήταν υψηλού επιπέδου. Αλλά και σε μια ιδιωτική συνομιλία που είχα με τον Παύλο Δελαπόρτα, αντιεισαγγελέα Εφετών, που ήταν και ο συντάκτης του εφετειακού παραπεμπτικού βουλεύματος, μου είχε πει ότι δεν υπήρχε η ελαχίστη αμφιβολία ότι αυτός ήταν ο δράκος» σημειώνει.
Νίκος Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου