Είμαστε οι ταινίες που έχουμε δει και τα βιβλία που έχουμε διαβάσει, αλλά πιό πολύ οι ταινίες.. να όπως αυτή με τον άγγλο ασθενή που ήταν ολόκληρη μια επιθυμία, και πόθος και επιβίωση αλλά κυρίως επιθυμία.. Εκείνο το καλοκαίρι μου ήταν ολόκληρο μια επιθυμία, τριγυρνούσα στα στενά ενός πολύ όμορφου ελληνικού νησιού, είναι τόσο ίδια τα ελληνικά νησιά και τόσο διαφορετικά μαζί και κρύβουν μυστικά, και νόμιζα πως σε κάθε γωνιά κρυβόταν ένας ακαθόριστος πόθος, ένας και μοναδικός, απόλυτα οριοθετημένος μα τόσο ακαθόριστος, πλημύριζε το μέσα μου εκείνος ο πόθος για επιθυμία και περίσσευε τόσο που ήξερα, ήμουν σίγουρη ότι έκανε ένα ακόμη στρώμα πάνω από το μαυρισμένο δέρμα μου, πιο παχύ, πιο λαμπερό πιο φωτεινό και πιο ανικανοποίητο συγχρόνως, κι όσοι με βλέπανε καταλάβαιναν αμέσως τη διαφορά, κι εκείνη η ερώτηση που μου είχε κάνει τότε εκείνη.. κατάλαβε σκέφτηκα.. κι όλοι όσοι ήταν γύρω μου όλοι καταλάβαιναν εκτός από μένα..
Είχα κουραστεί τόσο εκείνο το καλοκαίρι, για όσα προμηνύονταν.. κι άρχισαν να ξεδιπλώνονται καθημερινά, κι εγώ εκεί.. είχα δεθεί σ΄ένα κατάρτι, να μην ακούω τις σειρήνες, δεν ήθελα να αλλάξει τίποτα, ούτε οι αριθμοί ούτε τα συναισθήματα, χτυπιόμουν κι ας ήμουν ήδη στη διαδικασία, σαν κάποιος να μου είχε βγάλει εισιτήριο για ένα αναγκαίο ταξίδι, κι ένα χέρι να γύριζε τις σελίδες από ένα ήδη γραμμένο ημερολόγιο.
|*|
Μετά; Μετά έκοβα τις σελίδες κι έφτιαχνα παραθυράκια, όλο και πιο μικρά, όλο και πιο στενά, όλο και πιο δυσανάγνωστα. Μικροσκοπικές τόσες δα χαραμάδες σε μέγεθος μυρμηγκιού. Όλο και πιο πολλά, από εκείνα τα ασήμαντα που χρειάζεται να είναι πραγματικά πάααρα πολλά για να έχουν ένα όφελος και μια υπόσταση. Από εκείνα τα πολύ μικρά που πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να τα χάσεις εύκολα αλλά τόσο ανώδυνα ! Κυρίως ανώδυνα !
με το φεγγαρι αγκαλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου