Εγωιστής ζητιάνος

Χθες σου ‘στειλα ένα φιλί μ’ ένα μικρό χελιδόνι.

Το πήρες αγάπη μου;

Του είπα να σε φιλήσει απαλά και γλυκά στο μάγουλο.

Κάθε φορά που φεύγω απ’ το σπίτι , μια στενοχώρια,

ένα τσίμπημα μες στην καρδιά αισθάνομαι.

Πονάω να είμαι μακριά σου.

Θέλω να είμαι δίπλα σου, κοντά σου,

να μυρίζω του κορμιού σου το άρωμα,

να καθρεπτίζομαι στα μάτια σου, τα καθαρά και μεγάλα.

Αχ αυτά τα μάτια.

Τι ένοχος αισθάνομαι κάθε φορά που τ’ αντικρίζω.

Δεν αντέχω, σου λέω, φοβάμαι.

Φοβάμαι τη στιγμή που θα διακρίνεις αυτό το λάθος που λέγεται «εγώ».

Κάθε φορά που με κοιτάς, τα μάτια μου τραβώ και κοιτάω το χώμα.

Τι έχω άραγε να δώσω και σου λείπει;

Χρεοκόπησα από αισθήματα και λέξεις.

Ένα ταμείο άδειο κατάντησα που δανείζεται να ζήσει,

σα το ζητιάνο στην άκρη του δρόμου.

Έν’ ακατέργαστο, αχάρακτο διαμάντι είσαι.

Ο κόσμος με βρίζει, εγωιστή με λέει και πλάνο.

Δεν ξέρω, ίσως και να ‘μαι.

Μα δεν είναι εγωιστής αυτός που ζητιανεύει.

Για όλα ένα ζητιάνο να τον ψέξεις μπορείς.

Για εγωισμό όμως ποτέ.

Κι εγώ ένας ζητιάνος κατάντησα.

Ζητιάνος της αγάπης σου.

Μα δεν μου ‘πες γλυκιά μου,

το φιλί μου το πήρες;

Σ’ αγαπώ.

Ο ζητιάνος σου.

Ίων