Περί Gay Pride

Οι Γιορτές Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας (Gay Pride – διεθνής θεσμός, τώρα και στην Ελλάδα) είναι ένας ακόμα πειρασμός που πρέπει να περάσουμε και να ξεπεράσουμε ως ορθόδοξοι χριστιανοί.

Στο θέμα αυτό, απ’ αυτή την ασήμαντη και κατάξερη μπλογκονησίδα, συντάσσομαι μ’ εκείνους που κλαίνε κι όχι μ’ εκείνους που αγανακτούν και φωνάζουν.

Εκείνοι που κλαίνε (προσευχόμενοι από καρδιάς για το φωτισμό του λαού μας και τη σωτηρία των αμαρτωλών) πιθανόν να φέρουν αποτέλεσμα: και τη θρυλική παρέλαση των ομοφυλόφιλων να αποτρέψουν και να βοηθήσουν στη σωτηρία ψυχών. Εκείνοι που φωνάζουν και διαμαρτύρονται αγανακτισμένοι, δε βλέπω να φέρουν αποτέλεσμα: και την παρέλαση δεν θα αποτρέψουν (εκτός μόνο με τη βία – πράγμα που θα ακύρωνε κάθε έννοια χριστιανισμού στις πράξεις τους) και τους ομοφυλόφιλους και φίλους των ομοφυλόφιλων θα διώξουν ακόμα πιο μακριά απ’ την Εκκλησία και το Χριστό, δηλ. θα μειώσουν – με δική τους ευθύνη – τις πιθανότητες επιστροφής και σωτηρίας τους!

Θα παρακαλέσω θερμά και ταπεινά, ν’ αναρωτηθούμε γιατί δεν θέλουμε να πραγματοποιηθούν τα Gay Prides και η ομοφυλοφιλική παρέλαση. Επειδή θεωρούμε ότι «θίγεται το κοινό ηθικό αίσθημα»; Επειδή «ατιμάζονται» οι ορθόδοξες (ή ελληνορθόδοξες) πόλεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Επειδή υποσυνείδητα νιώθουμε να απειλείται κάποιος πνευματικός «ζωτικός μας χώρος» και θέλουμε να τον διαφυλάξουμε;

Και οι τρεις παραπάνω λόγοι θεωρώ ότι δεν έχουν βάσεις στην πραγματικότητα.

Προσωπικά, θα ήθελα να μη γίνουν οι εκδηλώσεις, για δύο λόγους:

α) Επειδή, κατά τους αγίους διδασκάλους της ανεκτίμητης πνευματικής μας κληρονομιάς (που είναι διδάσκαλοι της αγάπης, της καθαρής καρδιάς και της ένωσης με το Θεό), η ομοφυλοφιλία είναι ένα πάθος που παγιδεύει τον άνθρωπο και τον απομακρύνει απ’ το Θεό – όπως και πολλά άλλα πάθη, που φωλιάζουν μέσα στον καθένα μας, εκτός απ’ τους αγίους: η απληστία, ο εγωισμός, η πορνεία (σεξ χωρίς αγάπη και φυσικά χωρίς γάμο [ο γάμος θα έπρεπε να σημαίνει οπωσδήποτε αγάπη, έτσι έχει θεσπιστεί στην πραγματικότητα αυτός ο θεσμός στην Ορθοδοξία, όταν είναι σωστός]), ο θυμός, η φιλαργυρία και ένα σωρό άλλα… Οι εκδηλώσεις αυτές παρουσιάζουν το πάθος ως υγεία, άρα εξαπατούν τους ανθρώπους και τους εμποδίζουν να το δουν ως πάθος, που είναι, και να παλέψουν εναντίον του.

β) Επειδή θεωρώ ότι διεθνώς η ομοφυλοφιλία, όπως και η πορνεία και η σεξουαλική διαστροφή κάθε είδους, προπαγανδίζεται και επιχειρείται η εξάπλωσή της σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. Με τη διαφήμιση αυτή λοιπόν, που εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια προπαγάνδας, περνιούνται αρνητικά πρότυπα στα παιδιά μου και σε όλα τα παιδιά του κόσμου. Δηλ. η «Ομοφυλοφιλική Υπερηφάνεια» είναι, κατά τη γνώμη μου, μια απάτη, που έχει θύματά της τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους.

Γι’ αυτό, κάθε αντίδραση ενάντια σε τέτοιες δραστηριότητες θα πρέπει να στρέφεται υπέρ των ομοφυλοφίλων, αλλά κατά της ομοφυλοφιλίας. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι «ο εχθρός», αλλά το θύμα άλλων, σκοτεινών κυκλωμάτων που τους ποδηγετούν. Συνεργοί σ' αυτή την απάτη γίνονται οι Δήμοι που φιλοξενούν τις εκδηλώσεις, αγνοώντας τις αντιδράσεις (π.χ. 20.000 υπογραφές στη Θεσσαλονίκη), ενώ σε άλλες περιπτώσεις σπεύδουν να ευαισθητοποιηθούν υποκριτικά σε αιτήματα μειοψηφιών. Η γνώμη μας; Δεν πρόκειται για κανενός είδους ευαισθησία, αλλά για υποταγή στις νεοταξίτικες επιδιώξεις ξένων κύκλων. Οι ενδεδειγμένες αντιδράσεις; Κατά τη γνώμη μου, ο ευθύς διάλογος, είτε με επιστολές είτε με προσωπικές συναντήσεις, αν είναι δυνατόν, και πάντα με επιχειρήματα (που θα ξεκινάνε από το γιατί πιστεύουμε στο Θεό και πώς βλέπει η Ορθοδοξία τον άνθρωπο - πράγματα που αγνοούν οι συνομιλητές μας) και σεβασμό προς το συνομιλητή, ό,τι κι αν πιστεύει. Δε βλέπω να έχουμε εξαντλήσει το σεβασμό μας και τις ιεραποστολικές μας προσπάθειες, ώστε να πούμε πως τώρα πια χρειάζεται αυστηρότητα (προς τους αυτουργούς της απάτης, επαναλαμβάνω, όχι προς τα θύματα).

Δεν είναι εχθρός μου αυτός ο άνθρωπος, ώστε να με δει να "στέκομαι απέναντί του", να φωνάζω και πιθανόν να βρίζω. Είναι φίλος μου και ως φίλος μπορώ να του πω κάτι (αύριο), αν θέλει να με ακούσει. 

Για το θέμα των αντιδράσεων των ορθόδοξων χριστιανών αδελφών μου, θα καταθέσω επίσης ταπεινά τη γνώμη μου:

Υπογραφές που μαζεύτηκαν, ειρηνικές συγκεντρώσεις (που θα καπελωθούν, φοβάμαι, από θερμόαιμους), προσευχή κ.τ.λ. κάτι καλό θα φέρουν. Κάθε βίαιη αντίδραση όμως θα έχει αρνητικά αποτελέσματα – και θα μας δυσφημίσει και θα αποδιώξει τους εμπλεκόμενους στις εκδηλώσεις αδελφούς μας και τις εκδηλώσεις δε θα αποτρέψει (που κι αν τις αποτρέψει πάλι παραμένουν οι δύο πρώτες αρνητικές συνέπειες). Ας μην ξεχνάμε πως το ξέσπασμα των ομοφυλόφιλων και η αναζήτηση «υπερηφάνειας» οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ρατσισμό που αντιμετωπίζουν ως πρόσωπα από τη δήθεν χριστιανική, αλλά στ’ αλήθεια υποκριτική και ηθικιστική, κοινωνία μας. Ακόμη κι ένα αγόρι που φανερώνει μια θηλυπρέπεια στο σχολείο (το οποίο δεν είναι απαραίτητα ομοφυλόφιλος) αντιμετωπίζεται με απίστευτο ρατσισμό – έτσι γίνεται ομοφυλόφιλος από τους άλλους, όχι από τον εαυτό του, ούτε «από τη φύση».

Πότε αγκάλιασα εγώ έναν αμαρτωλό, όχι αφού μετανοήσει, αλλά για να τον βοηθήσω να μετανοήσει βλέποντας την αξία και την ομορφιά της αγάπης;

Πότε η θεσμική Εκκλησία (πλην εξαιρέσεων) κατήχησε στα σοβαρά τον ελληνικό λαό, για να τον βοηθήσει να καταλάβει το σωστό και το λάθος;

Φυσικά, πολλοί «ορθόδοξοι» γύρω μας νιώθουν απέχθεια ή και μίσος κατά των «αμαρτωλών» και δεν καταλαβαίνουν πόσο σκοτεινιασμένη είναι η δική τους καρδιά! Ας ξαναδιαβάσουν την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, παρακαλώ, να δουν ποιος είχε μεγαλείο ψυχής: ο «πιστός» και «καθαρός» ή ο «προδότης» και το «μίασμα»;

Τα Gay Prides θα τελειώσουν σύντομα, αφού – ίσως – θα έχουν ανοίξει πληγές σκανδάλων κατά της Εκκλησίας στο σώμα της κοινωνίας μας. ΑΦΟΥ τελειώσουν όλα, θα πάει κανείς δεσπότης ή κάποιος όμιλος ορθοδόξων να μιλήσει μ’ εκείνους τους ανθρώπους, να δει τέλος πάντων τι θέλουν και πώς θα τους βοηθήσουμε να πλησιάσουν το Χριστό; Θα τους αντιμετωπίσει κανείς ως ανθρώπους; Θα παραδεχτούμε πως είμαστε κι εμείς τόσο αμαρτωλοί όσο κι αυτοί, με άλλες αμαρτίες ίσως, και πως όλοι μαζί ως συν-αμαρτωλοί ζητάμε να μπούμε στο δρόμο που οδηγεί στο Θεό;

Τους ξεγράψαμε; Και ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να ξεγράψουμε κάποιον; Εδώ τους φονιάδες δεν ξεγράφουμε. Τους ομοφυλόφιλους γιατί; Και τι μήνυμα θα δώσουμε τελικά στα παιδιά μας;

Ο αναμάρτητος, ας ρίξει την πρώτη πέτρα, είχε πει Κάποιος...

Τέλος πάντων, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Το ιστολόγιο Κατάνυξις νομίζω 

πως είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Δείτε μια πνευματική αντίδραση που ανακοινώνει (και που ήδη τσάντισε κάποιους, που θα μας βάλουν σε μπελάδες). Ο Θεός να την ευλογήσει.

Θα παρακαλέσω επίσης να διαβάσετε, αν θέλετε, αυτό το post, που περιέχει: α) μια ορθόδοξη τοποθέτηση για την ομοφυλοφιλία, β) αναφορές στην προπαγάνδιση της ομοφυλοφιλίας διεθνώς, που ανέφερα πιο πάνω.

O Χριστός μαζί μας - και μαζί σας, και με όλο τον κόσμο.

ΥΓ. Η φωτο της αρχής είναι από το άρθρο του π. Ν. Μανώλη Το παρδαλό δαιμόνιο, σχετικό με το θέμα μας.

ΥΓ. 2: Στο Κίεβο, που το δικαστήριο "απαγόρευσε" το Gay Pride, προς δόξαν των ορθόδοξων αντιδράσεων, οι ομοφυλόφιλοι κατέβηκαν ως ακτιβιστές και μειοψηφία υπό διωγμό. Τα ερωτήματα είναι: α) σώθηκε καμιά ψυχή από τις αντιδράσεις των ορθοδόξων; β) προσέγγισε ποτέ κάποιος ορθόδοξος (π.χ. κάποιος δεσπότης) τους ομοφυλόφιλους, ως πρόσωπα ή φορείς, ώστε να υπάρχει μια πιθανότητα σωτηρίας κάποιων απ' αυτούς ή από εμάς (γιατί έχουμε κι ευθύνη για τη σωτηρία των άλλων, υπενθυμίζω)...
Η είδηση (από εδώ):

Παρά τη δικαστική απόφαση που απαγόρευε τη διεξαγωγή του Gay Pride στο κέντρο του Κιέβου, περίπου 100 άτομα συγκεντρώθηκαν τελικά, σε άλλο σημείο της ουκρανικής πρωτεύουσας. Εκατοντάδες αστυνομικοί βρέθηκαν στο σημείο για να αποτρέψουν τυχόν επεισόδια. Στο πλευρό των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων βρέθηκαν και αρκετοί εκπρόσωποι από ευρωπαϊκές χώρες. Το παρών έδωσε και μια μικρή ομάδα διαδηλωτών από τη Γερμανία με επικεφαλής τον αντιδήμαρχο του Μονάχου. Σε μικρή απόσταση, θρησκευτικές και ακροδεξιές οργανώσεις πραγματοποίησαν αντισυγκέντρωση. Ένταση επικράτησε όταν η αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές ατόμων, που επιχείρησαν να επιτεθούν στους συγκεντρωμένους. Τόσο η ουκρανική εκκλησία όσο και αρκετές παραθρησκευτικές οργανώσεις προβάλουν σθεναρή αντίσταση στην αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στην Ουκρανία.