Δαγκώνω τὰ χείλη μου γυρεύοντας νὰ τ’
ἀποτρέψω
μὴν τυχὸν καὶ ξεστομίσω τοὺς ματαίους
διαλογισμοὺς
ἡ ποσότητα τῆς ἐμπάθειας
κοκκινίζει ἀναλόγως τὸ κάτω χεῖλος
τὸ σκίζει, τ’ αὐλακώνει
μὲ προδίδει λοιπὸν ἕνα φιλὶ
καθὼς∙ ἐκεῖ ἀποτυπώνει τὰ σημάδια του
τοῦ σπαραγμοῦ μου τὸ ἐντός,
κάνω μιὰ νὰ προσκυνήσω, σκοντάφτω στὸ
γυαλὶ
ποὺ προφυλλάσσει τὰ ψιμύθια καὶ τὰ
φώτα
ἀπ’ τοῦ φιλιοῦ τὶς γρατζουνιὲς
κι’ ὅτι ἀγαποῦσα πρῶτα; - Μὴ φοβοῦ τοὺς
Δαναοὺς
διακηρύσσουν τόσες προσευχὲς
κι’ ἡ πορεία μας πρὸς Ἐμμαοὺς
γυάλινο φίλημα καὶ γιαλαντζὶ
προσκύνημα
ἄμα καὶ τὸ ἐργατικὸ καὶ σπουδαστικὸ τὸ
κίνημα
διαδηλώνει φράσσοντας τοῦ κορμιοῦ μου
τὶς οδοὺς
μὲ προδίδει λοιπόν, ἕνα φιλὶ
κι’ ἔχουν ἤδη τὰ μεσάνυχτα περάσει
μά∙ ἐν πάσῃ περιπτώσῃ, τι καρτερᾶς;
σφυροκοποῦνε γύρω μας εἰκόνες,
ἢ μᾶλλον ἐντυπώσεις
στὰ πήλινα χείλη μου μετρᾶς,
ραγίσματα ἐπτά
ἀλλ’ ἐβδομηνταἐπτὰ συγγνῶμες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου