η συνταγή ....του χότζα

π.Δοσίθεος Κανέλλος ,ηγούμενος της Μονης Τατάρνης Ευρυτανίας
  Όπως ακριβώς το διηγήθηκε ο μακάριος γέρων Γερόντιος των Δανιηλαίων που ασκήτεψε στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους για πολλά-πολλά χρόνια (πάνω από εξήντα). Μικρασιάτης, Αδραμυτινός για την ακρίβεια, ήταν θυμόσοφος όσον ουδείς των συγχρόνων του. Αρχίζω λοιπόν...

......μια φορά, ο Ναστραδίν Χότζας ήταν νηστικός για πολλές μέρες. Μα πιο νηστική από την κοιλιά του, ήταν η τσέπη του. Τι να κάμει; Έξυνε το κεφάλι του να κατεβάσει καμιά ιδέα. Εκεί που λιαζόταν και σκεφτόταν κι έξυνε τη γη με το ραβδί του, βλέπει ένα σκουριασμένο καρφί. Αμέσως κάτι έλαμψε στο μυαλό του. Το βρήκε! Συμμαζεύει το καρφί, το σκουπίζει, το τυλίγει στο μαντήλι και το βάζει στην τσέπη της καρδιάς. Μια και δυο ξεκινά για το χωριό. Στην πλατεία βρήκε αρκετούς τεμπέληδες που ρουφούσαν ραχατλίδικα το ναργιλέ τους.
Παίρνει κι ο Χότζας μια καρέκλα και κάθεται κοντά τους. Γρήγορα έπιασε κουβέντα και δεν άργησε να γίνει το κεντρικό πρόσωπο της συζητήσεως. Τους έλεγε διάφορα άσχετα και κυρίως για τα μυστήρια του σύμπαντος. Πως ο ήλιος βουτάει πίσω απ' τα βουνά και χάνεται στη θάλασσα χωρίς να πνιγεί, πως ταξιδεύει όλη νύχτα για ν' ανατείλει το πρωί, πως το φεγγάρι μικραίνει γιατί το τρώει ένα μεγάλο ποντίκι σαν αυτά που τρώνε το τυρί, πως η καρυδιά που είναι θεόρατο δέντρο έπρεπε να κάνει τα καρπούζια ενώ η καρπουζιά που δε μπορεί να σταθεί όρθια αλλά σέρνεται έπρεπε να κάνει καρύδια κι άλλα τέτοια μυστηριώδη και θαυμαστά.
Οι χωριάτες παράτησαν τους ναργιλέδες και κρεμάστηκαν απ' τα χείλη του. ";Έφθασε η στιγμή"; σκέφτηκε ο Χότζας και συνεχίζει:
-";Φανταστείτε τι περίεργα και θαυμαστά υπάρχουν σ' αυτό το ντουνιά... σαν αυτό το καρφί παραδείγματος χάριν"; και με αργές, μεγαλοπρεπείς κινήσεις βγάζει από την τσέπη της καρδιάς το μαντήλι. Όλων τα μάτια έπεσαν πάνω σ' αυτό. Με ακόμη πιο προσεκτικές κινήσεις, σα να ήταν κάτι πολύτιμο που μπορούσε να σπάσει, ξετυλίγει το μαντήλι, παίρνει με προσοχή το σκουριασμένο καρφί και το υψώνει μπρος στα έκπληκτα μάτια όλων.
-";Το βλέπετε αυτό το καρφί; Μ' αυτό μπορώ να κάνω τη νοστιμότερη σούπα του κόσμου!";.
-";Πάψε Χότζα"; πετάγεται ο μουχτάρης του χωριού, ";αυτό είναι μεγάλο παραμύθι";.
Ατάραχος ο Χότζας αρχίζει να ξανατυλίγει το καρφί του, δήθεν στενοχωρημένος.
-";Αφού δε με πιστεύετε το διπλώνω στο μαντήλι και φεύγω. Αλλά δε μου λέτε, τι θα σας στοιχίσει να δοκιμάσετε; Ένα τσουκάλι, μια κουτάλα και δυο δαυλιά για φωτιά χρειάζομαι. Είναι πολλά αυτά;";
-";Όχι, όχι"; φώναξαν όλοι εν χορό.
Για να μην τα πολυλογούμε, ανάβουν φωτιά στη μέση της πλατείας, στήνουν τη πυροστιά, το τσουκάλι με το νερό. Όλα έτοιμα περίμεναν. Εν τω μεταξύ το νέο μαθεύτηκε σ' όλο το χωριό και πολλοί μαζεύτηκαν γύρω-γύρω. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Όλοι περίμεναν να δουν το θαύμα!
Όταν το νερό πήρε να βράσει ο Χότζας ρίχνει στο τσουκάλι με κινήσεις μεγαλοπρεπείς, το καρφί. Και αρχίζει ν' ανακατεύει, ν' ανακατεύει... Σε λίγο φέρνει τη κουτάλα στο στόμα, φυσάει για να μη καεί και ρουφά λίγο απ' την... σούπα!
Γύρω σιγή νεκρική. ";Υπέροχη σούπα"; κραυγάζει ο Χότζας πλαταγίζοντας τα χείλη και μισοκλείνοντας από ευχαρίστηση τα μάτια. -";Ωραία, ωραία, πολύ ωραία σούπα. Μα αν είχε και λίγο σέλινο θα γινόταν θαύμα";. -";Εγώ θα σου φέρω λίγο σέλινο"; πετάχτηκε μια νοικοκυρά απ' το πλήθος. Ήλθε το σέλινο και ψιλοκομμένο έπεσε στο τσουκάλι. Ξανά ανακάτεμα με την κουτάλα, ξανά δοκίμασμα, ξανά επιδοκιμασίες. -";Μωρέ τι θαύμα σούπα είναι αυτή; Αν είχα και λίγο καρότο θα ήταν απίθανη";. -";Θα σου φέρω εγώ Χότζα μου"; πετάχτηκε άλλη νοικοκυρά.
Ήλθε το καρότο κι αυτό ψιλοκομμένο κι έπεσε στο τσουκάλι. Ήλθε με τον ίδιο τρόπο το λάδι, η τομάτα, το ρύζι, το αλάτι, η πιπεριά και ότι άλλο κάνει μια σούπα να μοσχοβολά. Και δώστου ανακάτεμα ο Χότζας, και δώστου δοκίμασμα με την κουτάλα όλο και πιο γεμάτη. Δοκιμάζοντας και ρουφώντας, ρουφώντας και δοκιμάζοντας χόρτασε ο Χότζας.
Αφού χόρτασε ρούφηγμα, τραβάει με πολύ προσοχή το καρφί, το σκουπίζει με ευλάβεια, το δείχνει σε όλους με επισημότητα και λέει: -";Πράγματι θαυματουργό καρφί. Δοκιμάστε και θα δείτε. Αυτό το καρφί πρέπει να το προσκυνάτε";. Και το βάζει μετά πολλής προσοχής στην τσέπη της καρδιάς. ";Θα χρειαστεί"; σκέφτηκε ";και γι' άλλο χωριό";. Σκοτωμός στο δοκίμασμα. Επιδοκιμασίες. Θαυμασμός. Μπράβο στο καρφί. ";Χότζα το καρφί και τα μάτια σου!";.
Ο Χότζας, ικανοποιημένος για το θαυματουργό καρφί και κυρίως χορτάτος, ξαπλωμένος στη σκιά της καρυδιάς που κακώς δε κάνει καρπούζια, καμαρώνει ακόμη την εξυπνάδα των χωριανών του.

Ο μύθος δηλοί:
1. Ένα φαγητό γίνεται νόστιμο και καλό μόνο όταν ρίξεις μέσα στην κατσαρόλα όλα όσα χρειάζονται. Αν πεις αυτό πειράζει, δε το ρίχνω, αυτό βλάπτει, το αφαιρώ, αυτό παχαίνει, το απορρίπτω τότε φαγητό δε γίνεται. Κι αν γίνεται δε τρώγεται.
2. Το φαγητό θέλει ";ντάντεμα"; όπως το μωρό παιδί. Φαγητό που γίνεται με το ζόρι, επειδή υπάρχουν υποχρεώσεις, δε βγαίνει. Ούτε τα σκυλιά δε το τρώνε.
3. Και το πιο απλό φαγητό μπορεί να γίνει νοστιμότατο αν τηρηθούν οι βασικοί κανόνες του τι χρειάζεται και του τι πρέπει. Καλό το ρουπακόφυλλο, με το ροΐ το λάδι, λέει μια παλιά μοραΐτικη παροιμία.
4. Το φαγητό θέλει όρεξη. Η καλύτερη συνταγή είναι η πείνα. Αν δε πεινάσεις και το νοστιμότερο φαγητό φαίνεται αηδία. Πάμε στο τραπέζι χορτάτοι, γι' αυτό δε μας αρέσουν τα φαγητά. Κόρος, πλησμονή, υπερκατανάλωση. Όλα μαζί.
5. Το μόνο που δε χρειάζεται είναι το καρφί του Χότζα. Κι όμως!
Σε κάθε φαγητό ρίξτε μέσα το καρφί του Χότζα!