Του Βασίλη Χαραλάμπους
Γιατί να' ναι τόσο σιωπηλό
ετούτο τ' ακροκόρφι του Πενταδάκτυλου;
Γιατί νάμαι τόσο σιωπηλός
κάθε π' ανεβαίνω για την Παναγιά την Αψινθιώτισσα;
Η ίδια σιγή
η ίδια σιωπή
και παρέκει στα ερείπια του ναΐσκου του Αη Σάββα.
Κι είναι ν' απορείς
που τούτα τ' απομεινάρια
από τις παμπάλαιες τοιχογραφίες
την απαντοχή μακραίνουν.
Κι είναι ν' απορείς
που τούτα τ’ απομεινάρια στον Αη Σάββα
μια στοίβα πέτρες μονάχα
καθώς θα' λεγε ο αδιάφορος περιπατητής
το πείσμα τόσο μεγαλώνουν
για να' πιστρέψουμε.
Οι υπόγειες πέτρινες κρύπτες
μισογκρεμισμένες κι αδειανές.
Κι αρκεί μόναχα εκείνο
που στις καρδιές μας κρύψαμε τόσο καιρό.
Ας πω και τούτο ακόμα
γιατί με προσμένει
της Ρωμιοσύνης η σιωπηλή κρυψώνα.
«Μη σε ξενίζει
πως κείνο που σιγοψέλνουμε
στης προσφυγιάς το στενοστράτι
το μακρόσυρτο είναι δοξολόγημα.»
(Από την ποιητική συλλογή «Ασπελία»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου