Γουστάρω τα δύσβατα της ψυχής μονοπάτια....

Eίπαμε..

οι άνθρωποι δεν αλλάζουν

και ευτυχώς 

δεν υπάρχουν εφημερεύοντα
φαρμακεία

για τις ψυχές 
που διανυκτερεύουν.

Ο Χρόνος είναι σταθερός αμετακίνητος.

Εμείς περνάμε μέσα του.Μας χαρίζεται 

όταν του κλείνουμε το μάτι συνωμοτικά 

και του κλεβουμε με καλή καρδιά 

στιγμές που μοιραζόμαστε.

Μόνο αυτές μένουν ...

μόνο αυτές μετρούν.-

PS: Aυτό είναι 

το γράμμα μου στον κόσμο

που ποτέ δεν έγραψε σε μένα. 

aeriko