Είναι θεότρελη η εποχή μας. Ανήκουστα νέα κι ακατανόητες συμπεριφορές επιβεβαιώνουν την πιο πριν απαισιόδοξη ίσως, αλλά αληθινή άποψη και συμπληρώνουν το παζλ της σημερινής παλαβομάρας. Χρειάζεται να επιστρατεύσω ιστορίες και γεγονότα; Νομίζω πως είναι άχρηστο.
Κάποτε, ο πολύς Κόντογλου κατέγραψε ένα παραμύθι με το βεζίρη και το τρελόνερο ...; Έβρεξε τρελόνερο. Ήπιε ο κόσμος και τρελάθηκε. Ο βεζίρης κι ο πασάς, έπιναν από το κανονικό νερό ...; Δε μπορούσαν να επικοινωνήσουν και να συνεννοηθούν με τους παλαβούς υπηκόους τους. Αποφάσισαν να πιουν κι αυτοί, για να συμφωνήσουν ...;
Ο Μέγας Αντώνιος έλεγε, από τότε αρχές 3ου αιώνα, πως «θα έρθει εποχή που οι άνθρωποι θα τρελαθούν και θα βλέπουν ένα γνωστικό και θα λένε, να ένας τρελός» ...; Σε τέτοια προφητεμένη εποχή ζούμε ...; Ή μάλλον προσπαθούμε να ζούμε. Και να πορευόμαστε ως άνθρωποι λογικά και ως Χριστιανοί θεάρεστα.
Δε μπορείς να κάνεις αλλιώς ...; Ζεις στον κόσμο κι επηρεάζεσαι ή αν θες και μπορείς, αντιδράς και παρεξηγείσαι.
Θεότρελοι υπήρχαν πάντα; Μάλλον. Αν σκεφτούμε τις περιπτώσεις των «δια Χριστόν σαλών». Τι ήταν αυτοί; Για τον κόσμο τρελοί. Αντιδραστικοί. Αυτόνομοι. Ελεύθεροι. Ωραίοι παλαβοί! «Αγρίμια», που προσπαθούσαν πρώτα να ελκύσουν τη Χάρη του Θεού, μέσα από την ταπείνωση και τον εξευτελισμό που υφίσταντο και δεύτερον που με τις αλλόκοτες συμπεριφορές τους, εκφράζονταν όπως ήθελαν και προκαλούσαν. Έδιναν γροθιά στο τρελό κατεστημένο της εποχής τους ...;
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θεωρούν πως, οι «δια Χριστόν σαλοί», έκαναν αυτές τις σαλότητες (παλαβομάρες) για να παραπλανούν τους ανθρώπους, για να μην τους τιμούν, να μην τους έχουν υπόληψη. Με τα χειροκροτήματα και τα εύγε δεν αγιάζει κανείς! Ήταν κι αυτό. Ήταν και το πιο πάνω: Όμορφος τρόπος αντίδρασης στην παλαβάδα των συνανθρώπων τους.
Πολλές φορές αυτοί οι «σαλοί», κυκλοφορούνν χωρίς ράσα και ζωστικά, σαν αναμαλλιάρηδες και απεριποίητοι κοσμικοί κι ακόμα μερικοί και χωρίς ρούχα, γυμνοί! Με τον τρόπο αυτό, προσπαθούσαν να πατήσουν κάτω από τα πέλματά τους, το εγώ τους και την οντότητά τους. Ο απώτερος στόχος τους ήταν η τέλεια ταπείνωση.
Ήθελαν να μην τους λογαριάζει κανείς, όχι μόνο σαν μοναχούς, αλλά ούτε και σαν ανθρώπους. Αλλόκοτα και παράξενα όντα. Βλαμμένες διάνοιες και παράσιτα της ζωής, έτσι τους θεωρούσαν. Προσπαθούσαν σ’ αυτή τη ζωή να μην έχουν ούτε ίχνος δόξας από τους ανθρώπους. Περίμεναν με λαχτάρα το προσωρινό θάνατο και την έλευση του Δικαίου Κριτή, για να τους δοθεί από εκείνον, εκείνη η πρέπουσα και πραγματική δόξα, αλλά και για να τερματίσει την τρέλα της άρνησης και της απιστίας. Κάποιους τέτοιους ζήλευε κι ο δικός μας, ο παπα-Φώτης ...; Κάποιους τέτοιους ζηλεύω αμέτρητες φορές κι εγώ, μα δε μπορώ δυστυχώς να συμπεριφερθώ σαν κι αυτούς ...;
Ας κλείσω, θυμίζοντας στους φίλους αναγνώστες μερικούς από αυτούς τους Αγίους μας: Η Οσία Ισιδώρα η Αιγυπτία, έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα και τη μνήμη της η Εκκλησία μας την τιμά στις 20 Μαΐου. Αυτή, αντί να φοράει μοναχική μαντίλα στο κεφάλι της και σανδάλια στα πόδια της, είχε καλυμμένο το κεφάλι της με ένα κουρέλι και περπατούσε χωρίς παπούτσια! Τρεφόταν με αποφάγια, που παρέμειναν στα πιάτα της μοναστηριακής κοινότητας που έπλενε! Ο Άγιος Σεραπίων ο σινδονίτης, γιορτάζει 14 Μαΐου κι έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. Σε όλη του ζωή φορούσε αντί άλλου ενδύματος, ένα λινό σεντόνι.
Δεν είχε τίποτα δικό του, ούτε σπίτι, ούτε ένα κεραμίδι! Μετανάστευε σαν τα αποδημητικά πουλιά. Κι άλλοι Άγιοι «σαλοί δια Χριστόν», παρίσταναν τους απρόσεκτους, τους βρομιάρηδες, τους διανοητικά καθυστερημένους. Υπέμειναν χλευασμούς και επιπλήξεις. Φορούσαν κουρέλια για ρούχα και κυκλοφορούσαν ημίγυμνοι! Προσποιούνταν τους θυμώδεις, τους ακόλαστους, τους απρόσεκτους, τους αμαρτωλούς ...; Αντιδρούσαν με τον τρόπο τους. Δεν συμβιβάζονταν όπως εμείς σήμερα ...; Δεν ήθελαν να παλαβώσουν κι αυτοί μαζί με τους άλλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου