αδέξιες μέρες

Γεμίζω το ποτήρι από τα Jumbo με νερό και ρίχνω μέσα την άσπρη σκόνη..  έχει γεύση φάρμακου και τσιχλόφουσκας.
Βάφω τα κεραμμύδια σε χρώματα και μαζεύω ιδανικές εικόνες,  όπως τότε που χωνόμουν στο βάθος του μαγαζιού του κυρ Βαγγέλη και ξεδιάλεγα ανάμεσα σε σελίδες από χοντρό χαρτί,  ποιά σκαλιστά μου αρέσουν.  Τότε,  τα έκρυβα ανάμεσα στα τετράδια και τα βιβλία μου,  τώρα η συλλογή μου βρίσκεται σ΄ένα όμορφο blog με ριγέ λουλουδάτη ταπετσαρία και μουσική.

*
Η βόλτα στη Μαρίνα είναι πάντα όμορφη.  Πλεούμενα και μια θέα που ακουμπάει τ΄αστέρια.  Αυτή,  στο πιο καθαρό μπλε ηλεκτρίκ..  γυαλί..  αν το πεις καθρέφτη πάλι θα ταιριάζει..

*
Δυό νεαροί άντρες συζητούσαν.
- Δεν μπορείς να φτάσεις το επίπεδο του Χ.
-Ίσως του Χ. όχι,  επειδή ασχολείται με το αντικείμενο από παιδί,  του Β. όμως άνετα,  μπορώ να τον ξεπεράσω κι όλας!
Σαν Deja Vu μου φάνηκε..

*
Θα βρίσκεις πάντα ανθρώπους μπροστά σου,  αλλά και πίσω σου..  κι εσύ θα είσαι πάντα ο ίδιος ενώ νομίζεις ότι αλλάζεις..  θα κάνεις τα πάντα,  αλλά το σημείο όπου θα σταματάς θα είναι το ολόδικο σου αδύναμο σημείο..

*
Κάπου διάβασα ότι αυτά που γράφουμε,  μοιάζουν με πεταμένα χαρτάκια εδώ κι εκεί που όταν τα δούμε μετά από καιρό δεν θα θυμόμαστε καν το γιατί και το πως..
Αλήθεια είναι..

*

Κουτουλάω τελευταία,  κουτουλάω στους τοίχους..

με το φεγγαρι αγκαλια