M’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Έχω πάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με τ’ άσπρο γαρούφαλο
που τον τουφέκισαν
στο μισοσκόταδο
πριν την αυγή
κάτω απ’ το φως των προβολέων.
Στο δεξί του χέρι
κρατά ένα γαρούφαλο
που ‘ναι σα μια φούχτα φως
από την ελληνική θάλασσα
τα μάτια του τα τολμηρά
τα παιδικά
κοιτάζουν άδολα
κάτω απ’ τα βαριά μαύρα τους φρύδια
έτσι άδολα
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές. Τα δόντια του είναι κάτασπρα
ο Μπελογιάννης γελά
και το γαρούφαλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο που ‘πε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς
τη μέρα της ντροπής.

Nâzım Hikmet, Ο ‘Ανθρωπος Με Το Γαρύφαλο,  Απρίλης 1952

“Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.
Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.    
 Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος…                          
Ο Mπελογιάννης μάς έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.                              
M’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.                 
M’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει.”

Γιάννης Pίτσος, «O Άνθρωπος με το γαρίφαλο», Aϊ Στράτης 31/3/1952

 «Μπελογιάννης ! Σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη! Η καρδιά μας σφίγγεται από τον πόνο από μίσος ενάντια στους δολοφόνους.
Μα πριν πεθάνει η καθάρια του φωνή υψώθηκε στο όνομα του αλυσοδεμένου λαού η γενναία του φωνή που μαστίγωνε προδότες και δήμιους. Τα μάτια του δεν ταράχθηκαν ακούγοντας τη θανατική καταδίκη. Οχι. Χαμογελούσε με αυτό το Ελληνικό χαμόγελο βέβαιος για την τελική νίκη του λαού του. Χαμογελούσε με ένα γαρύφαλλο στο χέρι, σύμβολο της ευτυχίας την ειρήνης της άνοιξης που θάρθει.
Και να που μας τον σκότωσαν. Σα νάθελαν να σκοτώσουν άλλη μια φορά το Γκαμπριέλ Περί. Μα να οι δολοφόνοι χλωμιάζουν για το έγκλημά τους. Η φασιστική κυβέρνηση της Αθήνας τραντάζεται συθέμελη.»

Σιμόν Τερύ – Ουμανιτέ [1]

“Το φώς από τα λαδοφάναρα που φώτιζε το σκοτάδι μιάς μαγιάτικης βραδυάς στη Μαδρίτη τα ευγενικά πρόσωπα του τουφεκισμένου λαού που τον δολοφόνησε ο ξένος άρπαγας στον πίνακα του Γκόγια, είναι η ίδια σπορά φρίκης που σπέρνει με τις ανοιχτές φούχτες των προβολέων πάνω στα ορθάνοιχτα στήθια της Ελλάδος, μια κυβέρνηση που σκορπίζει το θάνατο το φόβο και το μίσος.
Ένα πελώριο άσπρο περιστέρι περνάει και αφήνει το οργισμένο του πένθος πάνω στη γή.”

Πάμπλο Πικάσσο [2]

“Μέσα στην καρδιά μας σήμερα δίπλα στα αδέλφια μας πούπεσαν από τα χιτλερικά βόλια και τις σφαίρες των Γάλλων συνεργατών τους πρέπει να χαραχτεί η μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη που ‘πεσε θύμα των αμερικάνηκων γιάγκηδων και των Ελλήνων συνεργατών τους.
Το έγκλημα του Μπελογιάννη όπως και το έγκλημα του Γκαμπριέλ Περί ήταν ότι θέλησαν να υπερασπίσουν την πατρίδα τους και την ειρήνη.Το θάρρος τους στέκει και θα σταθεί παράδειγμα.Ο αντίλαλος της φωνής των ηρώων όλο και δυναμώνει. Μαζεύει γύρω του όλους τους αθώους. Και η μάζα τους είναι ακατανίκητη..Και θα θριαμβεύσει ενάντια στην καταπίεση στην αθλιότητα και τον πόλεμο.”

Πωλ Ελυάρ [3]

[1+2+3] Αποσπάσματα δηλώσεων από Γάλλους διανοούμενους του γαλλικού τύπου. Από το βιβλίο «Νίκος Μπελογιάννης» εκδόσεις Γ.Παπακωνσταντίνου.
AΘΑΝΑΤΟΣ
-Αμετανόητος 30/03/2013